Mario Regueira sorprende pola calidade do seu primeiro libro.

            Mario Regueira fai a súa presentación literaria (desbotados contributos menores) desde un volume de relatos nos que a necesidade de rebelión actúa como concepto unificador. Un tema, oportuno e tamén arriscado, pois sobre temas así pendurou sempre a pauliña do maniqueísmo.

De todos xeitos, advirtamos antes de nada de que o contido explícito do que comunmente se considera política é mínimo en Rebelión no inverno. O que Mario Regueira nos ofrece é a crónica de múltiples rebelións e entre elas está a de natureza política, como non podía ser menos. Mais, en realidade, se se quixer facer lectura política, esta comeza xa no mesmo título, con esa referencia a tempo agreste (inverno) como metáfora do mundo actual. E véxase que falamos de lectura política, non de escrita política. Nestes relatos, que afectan a colectividades ou individuos, vanse semeando as claves para a lectura política, ou, polo menos social, mais a súa interpretación é tarefa do lector.

As personaxes de Rebelión no inverno viven unha escandalosa carencia de liberdades; viven vidas nas que o seu existir se confunde co dos seus deuses; coa necesidade de conservar a palabra que une e afasta, entre sacrificios, fes e enganos, inercias asasinas, fidelidades e infidelidades, substancias alucinóxenas e necesidade de compaña, morriñas de nacións inventadas, revelacións necesarias, convencionalismos, revoltas (des)apaixonadas, gardiáns da lóxica, feiticeiros... En definitiva, as súas son vidas frustradas, xentes que nin sequera son felices cando son felices, seres que precisan buscar os seu propio camiño. Vidas literarias, mais vidas que no fondo non son tan distintas das de calquera de nós, por moi fantásticas, inclusive algo surrealistas, que nos poidan parecer a primeira vista.

De xeito moi estudado, o libro comeza cun relato deses que se acostuman chamar do mundo cotián (relato dunha casa, un moble estraño, unha parella e a súa convivencia) que en si é unha advertencia para que leamos máis do que se di, para que busquemos claves e interpretemos, para que fagamos lecturas activas.

Despois, pouco a pouco, o libro introdúcese nunha espiral que non perde nunca o referente da realidade, mais na que as vidas relatadas (ou mellor, os fragmentos vitais) non teñen porque estar afectadas de tanta proximidade; a estrañización, inclusive nos relatos máis familiares, é un recurso premeditadamente omnipresente e resolto con eficacia e variedade. Para rematar cun feixe de relatos que prima a dimensión social sobre a individual. Dúas dimensións que interatúan.

Con ser xa esta unha estratexia moi interesante, ben pensada e efectiva, a riqueza de Rebelión no inverno vai aínda moito máis alá. Cada un dos relatos deixa no lector a impresión dun nó no estómago que se aparta segundo avanza a lectura e só remite en intensidade unha vez rematado o relato, para volver estrangularnos con toda a forza en canto comecemos o seguinte. O que se debe non só á trascendencia do que se nos conta, porque o que se nos conta é metáfora do que pasa nas vidas reais. Tamén á concepción de cada un dos relatos como entidades enigmáticas, como focos de misterio; os narradores son moi hábiles achándoos, para que así o relato prenda ao lector desde o inicio para só soltalo nos estertores do remate. Alén diso, Mario Regueira demostra unha grande habelencia no dominio do campo narrativo, sendo especialmente hábil no manexo da síntese e a análise, dous recursos aquí moi utilizados.

Desde xeito o resultado final son dezasete relatos entre os que é ben difícil escoller o mellor, ou mellores. Se quixeramos salientar, por exemplo “O amante tras o cristal”, “Atardecer en Mikonos” ou “O que aprendín de Medea”, quedaríannos remorsos por non facelo con “Independencia” ou “Crueldade”. Pois a calidade é moi parella entre todos eles, sendo cousa de apetencias particulares que resalte este a ou aquel.

Rebelión no inverno é, polo tanto un volume moi completo, tecnicamente complexo e ben resolto, que sorprende e conquista ao lector con facilidade, froito de moitas lecturas ben asimiladas e tamén de moitísimo traballo co texto. Notabilísima carta de presentación dun novo autor que, máis que unha promesa, é xa unha excelente realidade narrativa.