A teoría nacional do mundo debe diferenciarse completamente do marxismo.

                                                                                                                        Adolf Hitler
                                                                                                                        Mein Kampf

     Meu odiado amigo Amado Noia:

     Cecais che vaia resultar causa de espanto esta carta miña, carregada que vai de fedores xofrentos e diversos vergallazos. Non agardabas novas de min, teu amigo esquecido e perdido por canellas transversais do tempo. Mais comprende que na soedade do meu cuarto, cun ímprobo silencio de metal xeando a atmosfera, o escribir é labor case obrigado. E con insania, Amado Noia, unha e outra vez, millentas ondas e marés iradas batúxanme os miolos coa lembranza da desfeita da Irmandade e moitedume de cuestións sen resolver, cada unha cifrada no seu algarismo, confúndense, estálanme no cerebre e esváense coma salseiros cando arrualla o mar. E, de primeiras, teño que che dicir que tantos e tantos anos de combate traído, pesen sóbor da testa dun principal culpábel que es ti, odiado amigo Amado Noia. Tanta maligna intelixencia concentrada no teu cerebre díscolo e morboso non podía concebir obra ancha e aberta. E xa que detestas a verdade sen dobrez, mesquiño que ti es, ordenei de che enderezar estas letras de desfogo. Certamente, o feito de conseguires imprimir na nosa Irmandade, transmutada xa por ti en cousa diversa, unha permanente teima anti-soviética, nada ten que ver coa impiedosa eficacia crítica que sempre nos tiña conducido á independencia revolucionaria. Estouche certo de que o lograres ti que a Irmandade denunciase os principios do XX Congreso do PCUS ten moito máis que ver co teu radical anticomunismo ca cun exótico antirrevisionismo chinoísta que non tes vivenciado e che funciona a penas coma escudo e pantalla protectora. É verdade que no seo dos partidos comunistas deben ser criticadas as graves desviacións que expurgan do texto marxista o seu denso humus racional. Pro cargar contra das teses de 1956 como ti cargaches, isto é: como os húsares de Kutuzov cargarían contra o francés en Austerlitz, é cousa que resalta o teu verdadeiro ser contrarrevolucionario: mesmo se é falsa a posibilidade do tránsito pacífico, a nivel mundial, de cara o socialismo; mesmo se resulta mentira cruel, espranza enganadora, que no propio seo dos monopolios ianquis se abran xa correntes "sinceramente pacifistas" e "inimigas de aventuras"; mesmo se non pasa de especie fraudulenta a afirmación idealista de que a URSS desenvolveríase tan rápida e seguramente que de contado había ultrapasar en tódolos terreos aos Estados Unidos, accedería deseguida ao estadio comunista, acadando atal superioridade moral, política e material, que resultarlle ía imposíbel ás forzas reaccionarias o deter o movemento masivo nos cinco continentes de cara a nova sociedade. Se non pode, se non pode un, Amado Noia, porse a soletrear os libros de Enver Hodxa dun xeito unilateral que só delata a función represora do Pacto de Varsovia e o socialimperialismo executado polo Comecón. E cando a política africana dos soviéticos é revolucionaria, darlle ó veo con que tais apoios a reximes progresistas non abondan pra borrar os fundamentos ideolóxicos e prácticos do socialimperialismo gran-ruso, e babosadas do tipo de que as axudas e préstamos irían onerar perigosamente o futuro daquelas patrias incipientes. Amado Noia, no profundo, nada che importaba verbo da definición da nosa Irmandade sobre a crise intersocialista mundial. Ti procurabas, a penas, lousas marmóreas de basamento: unha mole de leria indescifrábel pra te alzares derriba; estatua infame de ti, odiado Noia, coa amada política galega de liberación nacional baixo dos pés. E, certamente, a cidade está insoportábel, odiado amigo. Vigo atópase tan en consoancia co meu estado de esprito coma as ondas e néboas do lago de Carracedo o estaban coas arelas latexantes en gris do pasaxeiro neboento Señor de Bembibre, xa me entendes. Destronzando na pedra, achaiando, desmontando: máquinas de pesadelo enchen o ar de poeiras e estronicia. Dende a volta dos nosos magoados trinta anos de existencia temos visto (ti, KIeines, Natalia, cecais Stephen, eu) esgazar esta cidade prácida e fervelloscaldos coma quen esgaza un Queen Mary e diversifica até o infinito o seu ferrové ferrovello. Saraiba de despóticos bruídos cobren a vila maior na que fomos mociños, na que viaxamos en docísimo tranvía, ennovelando ensoños co rumbo sinalando un futuro que non hai. Mudou Vigo; foi ferido e rabuñado; zurruxanos de entrañas metálicas amputaron porcións da súa beleza nostálxica de antano. ¿Lembras, Amado, Príncipe nas húmidas noitiñas de domingo, ateigado de tronos xuvenís, gobernando os corazóns as máis atrevidas impotencias? Grande cousa, de veras: era o tempo da pedra, baixo o chicote do máis odiado dos homes, a gran cariátide. Hogano a nosa cidade estoupa en cachos; cen barricadas cortan cada serán o trafego insoportábel; fogueiras, lumeiras, fachas de luz e moxenas ao vento coma confeti de desespranza (Galicia, desespranza, Cribeiro) mostran a cara dunha patria de cada vez máis contra o fondal de si, procurando cega avante; e velos están aí eles, os obreiros, conmovendo as rúas co seu esgutío de vermello e sombra porque é mil novecentos setenta e oito, aínda que ti non queiras e non ames a faciana proletaria do futuro, patriota de merda. Olla, cretino Amado: rematou a Asemblea no espacio mítico do Náutico. A cidade burguesa encóllese, apoucada: semella unha lesme que resume os cornos, engurúñase na casoupa de cuncha, tal vez cun estraño corazón lamacento a babexarlle covardes golpes dentro. Un silencio que se toca, paira sóbor da vila conferindo soberba dignidade aos granitos de Colón, Urzáiz, Montero Ríos. É o mesmo recollemento respeitoso que che espaventou, Amado Noia, os ritmos da cor naqueloutros seráns indecíbeis de gloria e unidade: mil novecentos setenta e dous, lembra. Lembra, porque daquela faciamos renacer a esfinxe obreira; tentabamos a dimensión leninista do nacionalismo; ti colaborabas coa túa trampa achantada na alxibeira de dentro; parecía que fracasabamos e non fracasabamos en absoluto. A partir de nós, entón, a lección de Galicia endexamais voltará a estudarse nas farturas barrocas dun outono nas bocarribeiras, nin na espectación idiotizada de eirexas, castros e cantigas, pois o brado metalúrxico convocaba a guerra. Volta ao presente, Amado Noia: o silencio de cristal estala xa en mil anacos, coma o estoupido dunha bomba granizada de múltiple metralla. Mil voces ouvean as consignas e a presencia da clase que ti odias (como a odiaba Don Ramón Otero Pedrayo) asolaga o mundo. Estoura, acompasado, trono de voces que en si levan os minerais do futuro. Devolven a frase as paredes, proxéctana máis arriba, tan que a frase incorruptíbel se enguedelle en rótulos de banca e de consignatarias; sobe a frase de cara os pináculos de cantería cecais garimosamente traballados polo mesmo pai de D. Manuel Gómez; esvara por cupuliñas e por claraboias da autoría de Xenaro de la Fuente o vello; encora quizabes en miradores de ferro emblemáticos dos vellos señores da sardiña; pérdese a frase proletaria nun ceo de recén chover, axotando pombas amantísimas. A masa, despaciosa e compacta, proclama a unidade e a soedade inmensa daqueles que teñen un tema único entre as mans e só eles o poden resolver. Retíranse das fiestras, dos salóns, de cara os profundos cuartos interiores, comedores ou despachos con cadros de Seixo Rubio ou mesmo algún Laxeiro, empavorecidos porque vellos son e nunca viran tal, os habitantes das casas graníticas, e tremen polos inmensos corredores interiores en procura do telefón pra comentaren con Javier Sensat, poño por caso. A consigna unitaria emítese agora cortada, cansa, asmática; pro, coa mesma, faise fonda e moito máis vívida. Amado Noia, cortan as figuras dos grises o paso do proletariado; non parlamentan. Loucos, móbiles coma diaños, posibelmente envelenados de odio a si e a os outros, as xentes policiacas descen vertixinosas de jeeps e ómnibus enreixados, cun lucincú de azul heráldico na cima. Sonche presencias toscas que calan os cascos; abaixan as viseiras; con movementos rápidos e nervosos, axustan cinchas e correaxes; empuñan escopetas nas que se acoplan balas de borracha, botes de fume; embrazan escudos diante dos poucos ardidos corazóns; cada pouco levan a man por antre as pernas. Se estiveses perto, Amado Noia, comprobarías o seu tenso e constante rir, amosando xencivas brancacentas, moitedume de dentamias de ouro. Móvense inutilmente e intercambéanse avisos e detalles múltiples que emanan de oficiais a sarxentos, atentos á radio dos vehículos, e son esparexidos pola formación sombriza, na tardiña límpida. Despréganse en liña os mercenarios e cortan a rúa. Á vista do inimigo, renovadas, as consignas obreiras ourízanse, suman forza, concéntranse en estalidos guturais. E agora non é medo o que conmove a manifestación: éche un calafrío húmido e fondo, de odio e orgoleza. A superficie dos nosos homes arremuíñase e conmóvese coma un leiro de herba de outono baixo as pancadas do nordés. Á vista dos homes armados e listos pra golpexar, semella que, un intre, a marcha dubida, tómase máis pesado o paso que atribula o asfalto e copiosamente súan os homes, que teñen as olladas estrañamente fixas. A vangarda da manifestación, coma decote, desafía o poder e a violencia. O idioma galego cobra un matiz férreo e altivo, que pon moi lonxe o remoumío paisano de onda a vaca, mesmo as estrelecidas falas de pescas e tripulacións nas vereas máxicas da ardora (cecais na Arousa), ou a declinación exótica dos xoguetes de verbas que fabrica Álvaro Cunqueiro. Unha patria nova, que ti non desexas, florece nas rúas e medra retorcéndose coma as columnas salomónicas dos queridos retábulos rurais. Oh, veleiquí, Amado Noia, o ensaio xeral da cousa que ha chegar. Xeonllo en terra, os gardas descarregan un fogo rasante que silencia aos homes. A voz da clase cala; álzase un estrondo barbarísimo que fai callar o sangue. Entre nubes de gas, dispérsanse os homes ás carreiras loucas, discordantes, mudas. Non se achan entre eles os intelectuais patriotas, nín os lúcidos axedrecistas programáticos, nin os teóricos das diferentes ordes, familias e linguaxes marxistas: a penas proletariado galego, Amado Noia. Proletariado que, en cólera imbatíbel, fracciónase poIa tranquila cidade de noutrora que nós tanto temos amado. Fatos de camaradas incontinentes ocupan simultáneos dez, vinte encrucilladas. Circulan consignas en secreto; ao Calvario, á praza de Teis, por Asefal ás oito. Tellóns, ferranchos, adoquíns, bolsas do po, fan medrar con naturalidade a barricada, á que de contado ha de serlle posto fogo. O tránsito cortado ergue un insoportábel clamor de claxons. A cidade interrompe a súa vida común e os policías tolean por acudir a tempo aos pontos de explosión da ira tremenda do proletariado. Amado, unha rapaza dos Parcero cae en Urzáiz, alí mesmo morre dun vergallazo na testa; morre sinxelamente, mentres a explosión vai amainando, os mercenarios retíranse pouco e pouco ás casernas de Alfonso XIII, cansos, latexantes e felices, e Vigo colle forzas pra unha nova xornada de loita ao día seguinte. Está ben; sei que hai cousas que endexamais sairán á luz nas polémicas políticas, argumentos que se non axustan ás liñas do posíbel porque nin mesmo serven a ningunha das fraccións en loita. Pro teñen que ser emitidos, ou polo menos faise preciso deseñar o seu confuso, neboento volume; ou sexa: expresar a música da razón, cousa indicíbel. Meu amigo odiado: de primeiras, na estricta soedade do pavor, a nosa Irmandade era unha pucharca de pureza. Algo límpido, transparente coma os ollos de néboa daquela imposíbel criatura que ti ensoñabas adolescente no canellón da Caramoniña e que non chegou a existir. ¡Tempos aqueles de terror e de sacrificio! Era moito o medo que xeaba as pontas dos dedos; a tarefa, imposíbel cáseque; o razoar, raiboso, utópico. Ninguén lle puña mans á obra; o bulldozer desmontaba, achaiaba, esborrallaba na patria; a quen senón a nós lle fora dado dar o aviso, espallar a semente, espalla-la semente que cecais e pode ser e sabe o demo cómo. Avanzaron as cousas nosas, medrou o pé de xesta e xa, ao lonxe, dexergabamos abraiados a posibilidade de poulas e de touzas, mesmo fragas compridas de faia e de rebolos. A lrmandade en marcha, Amado; o máis soñado e desexado por algúns cos ollos pechos e os puños pechos na alta noite de Vigo; o máis arelado e anceiado por persoa ningunha no mundo enteiro. Pro ti fócheste facendo señor do soño, e transformáchelo en esterco con habilísima man de policía. Pequeno, aloumiñaches o resentimento coma a un lulú de Pomerania. Soubeches vivificar esa cousa que hai en cada un dos cativos e empreñaches de envexas moi diversas. lrmán descontra irmán foi enfrontado con mimosos coidados de rendeira camariñán, e cobizaches ser espléndido, alto, fermoso, vingador, marmóreo. Os teus ensoños adolescentes recrudeceron a súa presencia nos solpores de setembro. Quero agora, Amado, nembrarche as túas paseatas senlleiras polo patio de Bella Vista, co profesorado xesuíta irradiando por tras de lentes sen montura olladas de cobiza e compracencia na dirección do teu corpiño atormentado. Debullabas no maxín o xesto angular de Adolfo Hitler e a enxurrada das voces marciais, o tambor multiplicado, o paso de bota ferrada, a presencia de estandartes e unha fondísima patria ariana, exultábanche os pulsos porque ti serás conductor uniformado en podio ergueito, deus señor de masas de señores dos exércitos e de victorias dilatadas coma pampas. Mentres os teus compañeiros, cacho de cabronazo burgués, perdían o cu atrás dos tebeos do Guerrero, ti queimabas horas de investigación meticulosa sobre dos movementos militares do Eixo e alimentabas o teu cor de odio a Stalin e á conspiración xudea. ¿Lembras, Amado, o día acedo da caída de Ngo-Dinh-Diem? Ficou por sempre marcado na túa biografía como a negra xornada en que un semideus pode ser arrastrado e envolveito en lume e bostas. Tiveches medo, mediocre que es, na aula seestra da Universidade burguesa (Deusto, naturalmente, a ríxida pulcritude, o rigor, o gris empaque da ciencia xesuítica traducida de Lovaina, o método polo método, a conformación trapezoidal dos sentimentos, Euskadi inexistente, e non lonxe as bágoas e as gaitas dos galegos de Baracaldo), cando o profesor de Dereito Político chanta en ti os ollos, ergue os ollos da túa monografía sobre Hitler, amigo Pedro, digo amigo Odiado, ou que diga, odiado Amado, ergue a ollada dos teus cen folios escrupulosos sobre o troán portacaudas de Krupp, tira os lentes cun tremor non disimulado da man, introduce un dedo furabolos entre o pescozo e o alzacuello, crávache, espétache, chántache uns ollos férreos de liberal frustrado e escruta o teu bigodiño triangular, o teu peiteado con raia a unha banda e onda sóbor da fronte, remexe o implacábel xesuíta na bosta do fondal da túa ialma e atopa alí un soño confuso e sanguiñento, o teu segredo miserábel. Tiveches medo, Amado; notácheste ridículo e confirmácheste no culto á túa persoa fláccida, á espera do esplendor de ti. Logo foi Vicente Risco: o abismo atlántico; a campá de cristal que contén o entrelazo, a runa, o pretroglifo; a cifra racial. Aprendiches novos catecismos nos arrabaldos de ADEG, sentícheste converso, reconfortado e celta, penetrando por aí no grande fraude de ganchete do ilustrado ourensán. De seguida, apresuradas reflexións filolóxicas enchéronche os ollos de bagullas tenras pola perda da lingua nacional. En poridade, importábache a ti un bo carallo o destino do idioma noso, e vías na causa da súa restauración a penas unha roupaxe vistosa pra cobrir a túa lacerada carne innóbel. ¡Erguer unha patria asoballada, reconstruír unha lingua escarnecida! Eis un labor titánico que te redimiría do outro aos ollos do pai terrorífico, uniformado e xigantesco. Porque polas adegas húmidas da adolescencia tíñaste solprendido a ti mesmo queimándote na contemplación das pernas mornas do compañeiro dilecto, fantaseando o aloumiño imposíbel, estoupando de poder prohibido en toda a zona da entreperna. Non se pode, non se pode; e a túa imaxe mesquiña, de obra de catorce anos, reflexada no vello armario de lúa e a ollada devolta polo espello di que irremediabelmente é certo, son, serei, e mais por que deus precisamente eu, e se o poderoso uniformado dos cachetes, falador rouco, dispensador de vergallazos co cinto de regulamento, pai teu que non está nos ceos senón na húmida terra de Galicia servindo, en cabarets, casinos e sáas de bandeira, ao fascio, se el o soubese, adiviñase, poderías mesmo morrer de espanto á sombra dunha dalia. Ti, Amado, entón enxergas as túas mans purísimas, ergues esas mans que envexa do seu matiz tiveran azucenas, mesmo lilio ou camelia branca do ar, depositas as mans perante os ollos fondos teus, e choras de contado polo teu propio e miserento ser particular. E, consecuente, amaches, Amado, flores como ninguén quixo cousa ningunha nesta vida. Entraches aos xardíns na profundidade das noites grandes de Vigo, e os teus ollos enchéronse -furtivos- das fermosuras innomeábeis baixo o aloumiño esterrecente da lumeira dun farol, ou mesmo a lúa. Xardíns de López Mora, do Romil, de Montecelo, ordenados darredor de mannors da autoría de Gómez Román (como ías saber ti daquela que el presidira a derradeira borralla do partido galeguista baixo a Gran Cariátide, ben vixiado polo cacique carcuncio que sabemos todos e que te precedeu a ti na fobia e na paixón anti-comunista) nos que ti te introducías atal un ladrón ou contemplábalos a través da grade, temeroso de esguíos e elásticos dobermen ou podentes boxers de pedigree infinito que te ollaban co mesmo imperio có teu papai, Amado. Polo día, nas mañanciñas agoniantes de primavera, carreiriñas loucas levábante do Instituto deica as avenidas senlleiras do pazo de Castrelos e, baixo o pretexto de aportar algunha mostra á profesora de ciencias naturais, tan solícita de ti nas aulas, quizabes adiviñándote inmensamente só, enchías as meniñas dos teus ollos co luxo delicado do rododendro, coa gracia repulsiva da peonía, coas insurxentes potencias de lilás, gladiolos, malvarrosas, esporas, todas elas coma cousas amantiñas de onda a virilla, co encanto barroco, decadente e múltiple do crisantemo (aquela margarida dos mortos que aínda non ouviras en Brassens, como tampouco as flores de papel dos sombreiros, nin as de pedra dos sepulcros), coa luz do caravel, pleno de estraña carne incitadora, ou coa final pompa única da rosa vermella que será xa por sempre emblema teu, Amado Noia, alma secreta de flor ardente, incomprendida. Certamente cando albiscaches, ben instalado e afirmado en cumios e corredores burocráticos da Irmandade, que a Gran Cariátide íase e estaba a vir unha legalidade con sitio pra ti moi á luz e alto, quixeches ser tanto coma papai militar, fillo de sete lobas traizoeiras, e comenzaches a estudar a vida e obra de Ulm Roan, aquel teu precursor de corpo enteiro. Tratábase de aceitar a democracia de Terra Ancha, renunciar á guerra popular revolucionaria, arriar as vellas bandeiras de independencia e de maximalismo. Fixeches da Irmandade un batallón de mediocres aferrados a construccións baleiras, a xaculatorias vougas, a rituais estrictos de xestos aprendidos. As palabras que ti non creaches e que herdaras dos precursores, daqueles teimosos que bogaran descontra da corrente, maldizoadas noramá fixéronse, caricatura da súa severa forza de noutrora. Evoco o teu bigode á Charlot, o teu feble peito estruchado de fervor por si, de amor á propia sombra que se che revela de cada mañá no espello, e pregúntome unha e mil vegadas como aceiro leninista e fogos proletarios capaz ti foches de desviar e amolecer, cabrón con pintas. Na túa ascensión a coudel da patria, as linfas célticas na raíz nacional pugnaban por cegarte enteiro. Mesmo tiñas aprendido un medio escocés pra epatar algo no Padre Sarmiento. Coma tal que a orde das palabras na frase gaélica é: verbo, suxeito, obxecto, extensións do verbo. Chunnaic mi cú aig an dorus. Como foi posíbel que no máis secreto de ti mesmo saber dicir eu vexo un can na porta e mamarrachadas dese tipo convertérase en distintivo da raza e da nación e lingoíña irmá que pasáche-Io mar, Sinn (nós) sós, e todo en espera do día de afirmarte sóbor dos teus pés entrenados no taconazo do Frente de Juventudes e demostrar de pe a pa que de proletariado dirixente non había res, que as patrias réxenas os líricos e os épicos (e os epicolíricos e os epilépticos) coma ti mesmo, sen irmos procurar máis lonxe, que o marxismo é perigosa forma que ás vegadas cobra o camaleón españolista, que as grandes fábricas e as cidades e os suburbios non existen e olla que é linda a pequena vila, co adorado labrego collido de ganchete do intelectual patriota, adolescentes castos e ben mandados, de familia de comerciantes a tremolar fragas de bandeiras no vento da Terra Nai, e todiños berrando posuídos de ira purísima, de invencíbel carraxe e esmagador medo á liberdade. Vasoirar da Irmandade todo cheirume obreiro e colocar no seu lugar tropas xuvenís armadas de pequenas verbas vougas, patuleas xesticulantes en vacío co xesto repetido dos muíños de vento en Camposancos, eis o teu labor ben rematado. A cousa era sinxela: a nosa Irmandade fora unha xuntanza de discusión e acción na que se procuraba a verdade espida coma unha salamántiga. O noso chamamento facíase a aqueles capaces de se enfrontar consigo ecos vieiros do albedrío. O noso método reclamaba de contino o esmagante exercicio do pensar. E o conxunto total, Amado Noia, contradicíase cos teus designios miserábeis. Ti non podías dominar estes homes e mulleres educados prá independencia nin exercer controlo sóbor da discusión de aceiro e dentes que se producía nas pequenas células en que nos agrupabamos. Precisabas fraccións amplas, numerosas, reunidas co obxecto de te escoitar a ti, integradas por xentes impotentes e sumisas que pedían do guieiro ordes implacábeis pra abafar o vértigo de tomar decisións íntimas e, na xuntanza de masas, coroada de estandartes e ouveante de oracións simples que reproducían as túas directivas, a nova militancia abríase á felicidade, á seguridade inmensa de se sentir todos soldados nun grupo numeroso e sen crebas. Eis o teu paradiso totalitario, o paradiso que xa conseguiches baleirando a Irmandade da súa dimensión de ourizo-cacho, áspera ao tacto, prescindindo daqueles críticos teimosos ceibes. A obediencia cega ao persoeiro necesario combínase arastora cunha sorte de odio feroz á discrepancia analítica, transmutando todo reflexivo nun monstro que se fai preciso abafar nos lameiros máis profundos. Os pretos e os xudeos da túa mocedade hitleriana pasan a ser hoxe os camaradas capacitados pra demandarse o porqué de cada cousa. Substituíches a clase pola patria, a patria pola Irmandade, a Irmandade pola túa persoa, a análise racional pola paráfrase interminábel dos esquemas que che legaran os fundadores. Pequecho e cubizoso do mandar coma un vampiro o é do sangue fresco, aí estás sentado onde te eu poño. Fronte ao espello: fita os teus ollos afundidos, a gastada luz que aínda che resta; aprecia no pregue dos teus labres estreitos o perpetuo e incesante desexo de poder que só coa morte se extingue, como xa o Hobbes, en Leviathan, deixara dito. E nada nin ninguén te vai librar da man da xustiza; da miña man, odiado Amado Noia. Porque é tempo que eu emerxa do meu silencio de metal e che coloque nos miolos unha peza de chumbo, a cuxo efecto abrirei unha gaveta da mesa de traballo e soliloquio na que estou a escribir esta carta sen destino, empuñarei o magnum Smith and Wesson que capaz sería de deter a cárrega dun rinoceronte e disparareiche a dúas cuartas de distancia, no entrecello. E agora noto fría a miña fronte, xeada mesmo e húmida. Tremores desfigúranme a escrita pois perante o espello estarei eu, que son xa definitivamente Amado Noia, o que se odia a si mesmo, cancro sen lei nin orde onde os houbera, e nun arrouto de coherencia derradeira recompoño os anacos dispersos da miña persoa pra ter firme o pulso cando aperte o disparador e me lance, nun súpeto e amabilísimo estalido, de contra a outra banda, e fique así librado de min mesmo.