Non sabería delimitar a causa e moito menos razoar a xénese da miña intuición, nen tan sequera os escritores temos poder dabondo como para controlar o albedrío das nosas criaturas, pero este 2 de maio da presentación do Breviario decididamente algo non cadra. Viña camiño do acto e, logo de perguntarme mentalmente pola misteriosa atracción do xubilado polas obras públicas o paso elevado dos Castros periga con tanta terceira e mesmo cuarta idades (teño que aprofondar no asunto, pode dar para un conto), atacoume un desasosego nada cuestionábel e non obstante moi interrogativo. Será posíbel que aínda viaxen polo ar os ecos dos fusilamentos pintados por Goya? Chegarán até acó as humidades chapuzadas que, en tal día como hoxe, levantaba un lord Byron ancho de costas cruzando a nado o Estreito dos Dardanelos? Talvez debería ter posto Helesponto por iso de preservar algún helenismo da contínua depredación anglófila, bo, tanto ten, ninguén coñece nen a velocidade nen a lingua dos recordos alleos. É casual que o 2 de maio de 1890 fose axusticiado no cárcere de Nova Iorque o criminoso William Kemmler, primeiro en sentar na cadeira eléctrica inventada a partes alícuotas por Kenneally e un tal Harold Brawn? Vexo moi verosímil que algún destes feitos deixe pouso no ar en eterno movemento. Por que non? En fin... Para empezar... Sospeito que o meu benquerido irmán Carlos Paulo que oficia de presentador parece non ter lido o libro... Claro! É tan despistado! Sonche así os intelectuais, o pensamento de mans dadas co espera un momento. Sei que non é de recibo criticar á familia de corpo presente e menos nun caso tan próximo como este, sempre pode caer algún lapote nos fuciños e por se as moscas da fraternidade andan reviradas será mellor ignorar a intervención, outra calamidade a sumar ás que enchen o xa de seu calamitoso Breviario, ademais, ninguén entre o público asistente parece coñecer o contido do libro, así que, dá o mesmo, as palabras si que non fican presas no ar. De todos xeitos e agora que reparo, como pode saber o enunciado preferido de Taxas Maxim? Quen lle dixo que este fundador da secta Chisleniki defendía que o primeiro paso no camiño da salvación é o pecado? Será quen de negar que acaba de dicirme: Luís, cando isto acabe imos pecar por algures, se non pecamos non podemos ser salvados? Pode ser casual que expoñese o principal postulado dogmático do labrego ruso parido en Shemenov, os aconteceres históricos non teñen propietario, pero ésa é información privilexiada do meu libro futuro, para min que non lla contei. De todas todas, Carlos Paulo non se fai así a barba e é algo máis alto, vémonos a miudo e non creo que me trabuque. Todo isto é moi raro. Aquela do fondo imítalle á miña irmá Mila e se non fose pola improbabilidade de tanta coincidencia de apelidos, para min que hai dúas cuspidiñas a Bea e máis a Begoña, a miña costela dez veces Martínez. O sosias do meu irmán Paulino non está moi logrado e Amparo ten imposíbel abandoar Narón. E que dicir deste público tan heteroxéneo? É evidente que toda esa xente se confundíu de acto, que farán neste cuarto, tan ausentes? Ando un chisco aturullado coa profusión de Martínez. Éntranme serias dúbidas sobre a miña identidade e non trouxen o carnet. Será o meu presentador Martínez Oca? O local da Agrupación Cultural Alexandre Bóveda queda moi xusto para tanta impostura. Chamareime Francisco A. Vidal? Se cadra iso explicaría este enredo literario. Vou perguntarllo ao editor, pero con calma, Fernán-Vello, como criador que é, coñece que a cesárea en literatura non consegue máis que monstros.

Texto lido o 2 de maio de 2000 no local da A. C. Alexandre Bóveda (Linares Rivas, 49-1º, A Coruña),  acto de presentación dos libros O cuarto dos ausentes, de Francisco A. Vidal e Breviario de calamidades, de Xosé Luís Martínez Pereiro. Ademais dos autores, interviñeron no acto Xosé Manuel Martínez Oca, Carlos Paulo Martínez Pereiro e Miguel Anxo Fernán-Vello.