Como corresponde a un home que naceu ao remate da década dos cincuenta, xa sen cartillas de racionamento e pouco despois da celebración dun Congreso Eucarístico en Barcelona que, de maneira tendenciosa, se coñeceu entre a xente da casca amarga como “Olimpiada da hostia”, o meu teatro é produto dese tempo que aínda se preocupaba de lexislar que os nenos maiores de dous anos tiñan que levar bañador á praia, dese mundo que ia deixando de ser único, grande e libre a paso de historia e pelotas de goma, unha realidade que empezaba a desconfiar da palabra usada, que parecía sufrir entre absurdos e falacias, por veces non suxeita á razón como algúns dos meus actos. Menos mal que xa non fai falta ler a Castelao en edición clandestina, menos mal que apareceu o consolo da literatura e a miña dramaturxia pode ser representada, vivida, lida a cachos, ignorada ou presentada sen o visto bon do Gobernador Civil, tal é o caso que agora nos ocupa.
     Ostrás! Estou achegándome a temas políticos e isto está mal visto, pode comprometerme, o prudente é pasar ao refuxio da ficción, non obstante espero que a miña literatura non se vexa como criadora de mundos que fuxen da realidade, como un sucedáneo da covardía.
     Do que se trata en Carne de estatua é de examinar con lupa as moitas parafernalias que nos rodean en canto á miseria das relacións, peneirar esta realidade dramática tan imensa, tan fagocitadora de disidencias, tan polifacética, ruín e marabillosa na súa asepsia, que é capaz de xenerar novas como, sen ir máis lonxe e a modo de exemplo, a aparecida no diario EL PAÍS de 13 do mes pasado, onde se puido ver o “Monstruario” de Julián Ríos transformado en “Menstruario” e en verdade eu dígovos, a pesar da monstrosidade no sofrir que para moitas mulleres supón a periodicidade dese fenómeno regrado que disto non haxa dúvida, non parece oportuno considerar ambas as dúas palabras como sinónimas, supoño por tanto que debeu ser unha errata ou erro sen mala fe.
    Son consciente de que teño que ser modesto ao falar das miñas obras, son un literato normaliño, pouco dado a excentricidades, desde logo non podo competir coa bohemia de Gérard de Nerval que se paseaba por Paris cun lubrigante atado a unha corda, eu crédeme, que gaño con mentir? prefiro comer o marisco a pasealo. Tampouco me considero tan milmañas descubrindo paralelismos en prosa como para competir co epiléptico de Machado de Assis, quen nos fixo entender que, a pesar de que podemos matar o tempo, é o tempo quen nos enterra; nen me vexo artista xenial, autorizado a padecer rarezas como as de Wagner,  músico adito á morfina que praticaba a cleoftenofaxia ou hábito de cheirar e inxerir perfumes; nen son capaz das fazañas irlandesas dun san Colman que estivo mergullado cinco días e cinco noites vendo a idiosincrasia dos lorchos que competían nun certame improvisado de fealdade e que, no colmo da súa santidade, era quen de prender lume coas xemas dos dedos transportando as brasas nas mans como se levase area. A miña maior proeza manual de momento está en facer unha tortilla francesa de seis xemas e sen clara.
     Dicía Thomas Man que o desexo non existe se non hai dúas carnes, aquí hai un escritor e espero que algún leitor. Quen sabe? Igual non vos conformades con ler e desexades ver a obra representada. En fin e para non entretervos máis, tede presente que en maior ou menor medida todos somos carnes de estatua, carne do pasado e esa herdanza non debería ser ignorada.

Texto de presentación de Carne de estatua (Ed. Baía, A Coruña), lido o 26 de xullo de 2001 na Carpa do Salón do Libro, Xardíns de Méndez Núñez, A Coruña. Acompañaban ao autor, Carlos Paulo Martínez Pereiro e un representante da editora.