Se imos crer na tradición que nos é propia, se imos botar man da memoria que nos foi transmitindo a modestia dos mortos, pódese dicir que desde o principio dos tempos, nisto que chamamos Occidente, fumos creados praticamente sen paixón e, agás o libro dos libros que serve para xurar, fumos creados sen literatura e cunha presa de recomendacións difíceis de seguir: non comas alimentos ricos en exceso, non cuspas para arriba que se cabrea o Altísimo, non fodas sen idea de perpetuar a especie, non consumas exemplares inmaturos, non… sempre presente a marabilla da abstinencia. En fin, ninguén dubida de que houbo unha cruzada de moitos séculos en contra de toda sorte de pracer e promocionando a teoría do sofremento terreo para alcanzar a felicidade aérea. Quizais sexa tempo de baixar das nubes e, dentro das nosas posibilidades ir esquinando este pouso relixioso tan difícil de obviar e comezar a unir paixón, pracer e leitura e… vaia, que casualidade!... a mellor excusa podería aparecer con estas Historias non irreais saídas do inxenio de Lois C. Carballal.
Seguindo o vieiro trazado polo título, procede dicir algo do que non ten este libro, non busca a orixinalidade que perseguiu Timothy Dexter cando –nós estábamos prendendo as luces que acabarían cos sécalos escuros- escribiu a primeira novela sen signos de pontuación ou, por ver de mitigar as reaccións negativas, cando facilitou (xa na segunda edición) un apéndice cumprido de vírgulas, parénteses, interrogacións, pontos e trazos con idea de que os leitores adobasen o texto segundo os seus gostos. Tampouco buscou o malabarismo de escribir sen usar a letra “E” (cousa que fixo Ernest Vincent Wright en 1939 nunha novela de 50.110 palabras titulada Gadsby), nen pediu ao editor que encadernase o libro coa pel dunha muller (idea póstuma dunha namorada do astrónomo Flammarion que, como última vontade, legou a pel dos hombros para as capas do primeiro volume de Ciel et terre). O que Lois Carballal pretendeu e logrou, foi enfiar unha serie de relatos ben contados, nove historias que manteñen a atención, fantásticas nas dúas acepcións que a palabra ten, non en van mereceron a unanimidade dun xurado do que formei parte e que dirimiu a súa elección nun magnífico xantar celebrado aquí mesmo.
Adentrándonos xa no ponto de vista comercial, non me cabe dúbida de que, sen esforzo, estas realidades historiadas superarán os 37 exemplares que Borges vendeu no primeiro ano da súa Historia universal da infamia.
Retomando o inicio e para concluir –pois os libros soen arrenegar das recomendacións,  viven da leitura e nunca das palabras que se digan deles-, vou atreverme a desautorizar a todo un clásico como Séneca, quen no esaxero do seu estoicismo desnortado chegou a dicir: “Non se faga nada por pracer”, eu convídovos a que, neste caso e sen que sirva de precedente, prescindades desa voz do pasado porque, de verdade, paga a pena ler este libro.

Xosé Luís Martínez Pereiro

Texto elaborado para a presentación de Historias non irreais, Lois C. Carballal, Espiral Maior, A Coruña, 2001 (III Premio Cidade da Coruña de Literatura Fantástica), lido no Pub Dublin, o 21 de decembro de 2001 nun acto no que, ademais do premiado, interviñeron Estíbaliz Espinosa e Miguel Anxo Fernán Vello.