Aquel xoves encontrouse ao home que o saudaba todos os luns, un tulambrón cuspido ao retrato que de Iván “O terríbel” fixeran os científicos rusos Guerasimov e Andronik Yagarian, isto é, ollo dereito máis pequeno que o esquerdo, nariz poderoso, labio inferior en queixada prominente e que Pillado tirara dos Segreti del passato de Sabatino Moscati que estaba a ler e que, debilmente, axudaban na distracción das ideas dun Gramsci que lle comezaba a aturullar a cabeza.
Por vez primeira en meses, veu decidido a falarlle.
—Sabe que Cleopatra tiña un engrosamento anómalo da glándula tiroidea?
—Perdón?— perguntara Pancho para conseguir un tempo en que lamentarse de que sempre o aborden os desequilibrados.
—Que se sabe que Cleopatra padecía de bocio.
—Pois non, non tiña nin idea.
—É unha hipótese do canadiense Gerald D. Hart, expúsoa en 1973 na revista norteamericana “Archeology”.
Vaia!
Desde o semáforo contemplábase o nacemento da coruñesa rúa da Gaiteira. O tráfico, denso, impedía cruzar.
  E, pásmese, é o día de hoxe e aínda non foi desmentida polo mundo da ciencia internacional— engadira o tulambrón.
—A ciencia é lenta— dixéralle Pancho Pillado algo perdido e sen saber que facer.
Tiña que despedirse axiña, sen brusquidade, a disculpa de que ía mercar peixe parecía oportuna dada a proximidade dun Gadis.
—Vaia con cuidado, non se lle ocorra pedir muxes, son peixes libidinosos que só se deixan pescar por mulleres fermosas en coiro— aconselláralle o sosias daquel Iván máis que terríbel e usando palabras de Opiano.
Pillado marchara asentindo coa cabeza e, ante as caixeiras uniformadas do hipermercado, imaxinara o perfil abultado de Cleopatra sabendo que desde ese momento ía temer os luns.

Publicado no libro No país da irmandade (Homenaxe a Francisco Pillado Mayor), Deputación da Coruña, 2007