Nestes momentos de involución, de relixiosidade obrigatoria, de ideas tan demenciais como a das balas ecolóxicas, a guerra preventiva ou arroupar os crimes coa terminoloxía do dano colateral, xusto agora que empeza a considerarme a crítica como autor de recoñecida traxectoria, como escritor máis ou menos consagrado, non sei se sentirme contrariado polo emprego do termo relixioso ou satisfeito porque o crítico de Tempos Novos está a dicir ao mundo que son a hostia e que hai que comungar coa miña literatura. Non sei, dame moi mala espiña, nunca gostei dos excesos e espero non chegar a iso que se chama autor de culto.
Coincidiredes comigo en que o noso mundo anda moi pero que moi desnortado: é normal que un libro meu apareza no escaparate da Libraría Arenas como única mostra da existencia da lingua galega? É de recibo que La Voz de Galicia de hoxe publique que o sector máis afectado pola marea negra é o hosteleiro de Asturias, Cantabria e Euskadi? Non cabe dúbida de que o caos e as tebras van gañándolle a batalla á luz tanto diurna como nocturna. En fin, non todo é negativo, menos mal que Juan Pardo presenta o seu último disco con título en galego e os temas en castelán, un paso definitivo no bilingüismo harmónico e musical. Será mellor non desvairar e, antes de que vos cansedes,  lea o diálogo que construín para ilustrar a miña indignación ante a incompetencia dos nosos gobernos:
ENSAIO DE MORTE PROVISIONAL
“Quen sente aos peixes cando choran?”
(H.D. Thoreau)
-Así, de negro, as rochas non quedan nada mal- opina o militante do partido no poder aínda que sen chegar a ser convincente.
-Para min que estaban mellor como antes, coas súas lapas, coas pozas transparentes dando acobillo ás minchas e aos camaróns inmaturos que aprendían a fuxir do trueiro- ousa decir a serea parente da de Copenhague por parte de nai.
-Que ten contra o cromatismo escuro? Detecto algo de racismo nesa actitude. Eu casaría á miña filla cun afroamerindio sen problema, e vostede? Paréceme notar un aquel insolidario moi escamante, que teña escamas de embigo para abaixo non a autoriza a disentir. Aquí todos somos iguais ante a catástrofe.
-Non me aturulle, eu estaba afeita ao mar azul ou verde, se me apura até gris, pero nunca aceptarei este inferno de fuel.
-Criatura! É a providencia, a evidencia de que somos probes. Mire a parte positiva, acabáronse os lorchos. E que me di do marisco? Adeus ao ácido úrico! Non é por incordiar, líbreme Deus que me está controlando por satélite, pero non vexo máis que vantaxes- argumenta o demagogo seguindo as directrices do partido.
-E os berberechos e a bertorella? E a ameixa babosa?
-Que palabras más vulgares! Ademais, moita xente non gosta do peixe.
-E os pescadores? Quen vai atender ao meu canto?
-O mar é enorme! Acaso non contaminan os nenos cando mexan nel? O libre de pecado que tire o primeiro croio. Sabe o que a min me preocupa? Cando desde a beira tiro as pedras ao mar, fan “chof” e, por moi planiñas que as colla, non consigo que pasen dun bote. Espero que a cousa se amañe en pouco tempo!

Xosé Luís Martínez Pereiro

(Publicado no libro Alma de beiramar, AELG-Ed. A Nosa Terra, Vigo, xullo de 2003)
Texto lido no local da “Agrupación Cultural Alexandre Bóveda”, Linares Rivas, 49-1º, A Coruña, 29 de setembro de 2003.