A Xavier Alcalá

Regreso por ver se se borraron os carreiros
… pero seguen marcados polos pés espidos daqueles nenos.

Madrugo para cegarme coa orballeira
flores de herba das veigas
xerminan co alento da alba.

Almorzo quente en maos aterecidas
cando as chousas se espreguizan.

                                              Amoras prensadas entre lousas
                                                  - inxenuo viño da infancia –

Camiño lento no silencio dos agros
fértiles airas
soños de tullas douradas.

Anégame nas fontelas
que reverten no carreiro branco das cerdeiras.

Abandonado remo polo río
nunha balsa  de xuncos
mentres o cereal branquea na pedra do muíño.

A canseira invádeme
e adurmíñame na tarde
no cómbaro do milleiral.

Espértame un canto de rulas
despedíndose dos soutos.

Herba sesteada que se deita
na gadaña do solpor, cravuñada polo pai.

Perfumes de mazás en sol de herbas
-gorentoso postre de verao-
inundan os cuartos.

Na casa preparo unha merenda doce
pan amolecido en leite recén muxido.

Guíame a luz encarnada
no carreiro de poñente
soprando no chifre de ameneiro
que o avó me fixo na última primavera.

A lúa protectora
deixáme acariñar as primeiras estrelas no río
peixes máxicos que se escorren
-xogan hoxe noutras augas-

A voz temerosa da nai
chámame na noite
mentres o asubío do tren invítame
no recordo á aventura.

Retorno pensativo entre os morcegos.
Un vento quente leva as canas dos foguetes
mañá han soar campás de festa.

Durmireime pensando na nena
que pillaba comigo saltóns.

Mañá repasaremos os retratos de familia
por ver se nos recoñecemos.

Despois…
Eu quedo abrazado á infancia
territorio sagrado da alma
para sempre na memoria.
                                                                    1994