Este é, se cadra, un libro marcadamente proselitista.

     Prescindíbel, quizais, pois nunha certa parte do seu acometido está dirixido aos xa convencidos das virtualidades do producto co que intenta convencer, aínda que non esguelle a posibilidade de acadar novos adeptos para a secta: xente que chegue co furor dun "novo converso" á paixón rilladora da letra impresa.

     Se ten, en ocasións, un ton enfático, procede seguramente do entusiasmo: Se a lectura é unha seducción, un non sabería desde qué outra perspectiva se podería abordar.

     Porque ler é vivir. Ler é ser. Unha maneira de vivir e de ser.

     Dicía de si mesma a poeta Anise Kolz, que se "reinventaba" ante o mundo cada noite, "cando se apagaban os nenos".
     Un debe confesar que, despois de tratar de iluminalos compartindo con eles a lectura de contos e de historias, intenta seguir o disfrute da noite iluminándose tamén. 
     O día é marabilloso para ler, con certeza, e cando a maxia da electricidade aínda non abrira os resortes infinitos da noite para ese pracer, era coa luz natural diurna como podía practicarse a lectura optimamente. Mais hoxe en día, a noite, silenciosa e secreta, pode chegar a ser, para a lectura, unha constelación tan fermosa como a das estrelas no firmamento.

     Vivimos nunha sociedade na que todo o mundo fala marabillas dos libros. O libro é o Paracleto. A Meca. A encarnación da utopía na terra.
     E de feito nunca tanto se editou, incluso cun incontinente exceso que fai prescindíbel unha abraiante porcentaxe, verdadeiramente irrelevante e insubstancial, do que se lanza ao Río Revolto e Vaidoso da Feira.
     Nunca tanto se mercou, tamén. Aínda que só fose como regalo, adorno, esnobismo, signo externo de riqueza, arroupamento...
      E se cadra nunca tanto -e tan pouco, en proporción ao que se edita e vende- se leu, ficando os libros nos andeis, orfos de mellores empresas.

     Había, hai tempo, un espot televisivo que anunciaba unha determinada marca de televisor e dicía algo así como: "Poña un Vanguard na súa vida".
     Rara é a persoa das nosas sociedades que non leva gravado no entrecello o lema "Poña un libro na súa vida". Ou "O libro é todo". "O libro axuda a triunfar". "O libro é a mellor viaxe". "O libro farache feliz". "O libro é o mellor instrumento de progreso". "Sé feliz lendo". "Vive lendo". "¿Por que non regalas libros aos teus"...
     A ladaíña podería ser interminábel.
     Mais, despois do gratificante pouso que deixa na mente baixo a forma de "beatífico estado de boa conciencia", ¿cantos len? ¿Como len? ¿Quen len? ¿Que len?

     O libro é como unha desas divas de Hollywood, a quen todo o mundo admira, da que todo o mundo fala, que todos levan no peito consolatorio e compensador das súas sublimacións máis secretas e os seus máis inconfesados desexos, mais poucos acceden ao trato directo con ela. Por iso, como se se tratase dunha amante desolada de melodrama de época, a pobre apodrece na mesa camilla solitaria das súas tardes melancólicas a ver entrar os barcos na baía mentres sorbe groliño tras groliño de té. 
     Ata a beleza, daquela, semella nela un escarnio, a luz dun sol radiante que non iluminará a ninguén.
     En fin, alá eles, os que non se acheguen á súa rúa, e, ao vela tras dos visillos, chamen ao timbre, aínda que nun primeiro instante só sexa timidamente.
     Alá eles e o que se perden.

     Porque, no caso do libro, é el tamén o que está verdadeiramente necesitado de afecto, e agarda a un amante vehemente, aínda que sexa tímido nun primeiro momento, pois agacha de seu un repertorio infindo de pracer.

     Se hai algo realizado con amor, ése ten sido o libro sempre. O libro é un fillo predilecto do amor e do desexo. As veces, dun desesperado amor, dun desexo terríbel ou dun desamor, inquedanza ou anguria dolorosas e contundentes, que arrasaban o corazón de quen o fixo nacer.
     Mais logo, sempre, un parto feliz, fondamente humano e avasaladoramente intenso botouno á vida, á vida agradecida dun posíbel receptor, como único destino verdadeiro.
     Foi logo, con amor, levado ao prelo.
     Con amor constituiuse nun obxecto feliz, ergonómico, axeitado, completo.

     Un obxecto manual.
     Descaradamente posuíbel, cercano, presente.
     Pois só agardaba iso: un alter ego.
     Ti,
     lector,
     que abres os ollos,
     e o les.