Infancia Acórdome da mía infancia como daquel longo día; eu era acaso pequeno, chamaba ás cousas con aquelos nomes fantásticos. Era neno sen infancia rematada, retaba ás tormentas cun lapis como espada, cría que as mantas do braseiro eran un castelo con cheiros de inferno. Neno con maos en forma de binteiro, estaba eu por cima do pranto allén, mais morreu mía infancia herdada, quedei de min mesmo viúvo, doente. Hoxe, nas noites lóbregas, cuando os lóstregos se achegan ao torreón feito de follas asústome, xa non teño un vasoiro como lanza, unha ilusión como cabalo. San Salvador Na nebra que te baña cubríndote lixeira, vexo que che fuxiron tantos. Dícenche que non es vila nin lugar, mais sempre aldea, ran de mía madre, aldea entrañable de castañeiros con cras. Todo tu tan costo, por cima enhálanche os peneireiros, sobre as túas louxas dictan destino. Lougo veño á fonte, vexo os pantalois farrapentos con centos de labores tecidos de rebelde centén nas eiras. Enxúgame, mía aldea, a testa de tan lonxe. Cita co serzo O serzo acudiu puntual, invadira as capas do tempo. Usaba tesoiras para factura-lo vale. O serzo é tradición gris de futuro, el é parede da mía casa, o fumo con galbá describe un lar con lume que non ousa encararse ao serzo. Ai, alma, xa sei que estás feita de serzo. Érase daquela Érase unha noite fría resoando a funeral con gaita, érase eu que a paseaba entre uns pinos con dentes nunha devesa aterecida, Éranse mil anos a choraren na mía cara para a mía alma ser raíl da noite, érase unha pena que eu malevaba coas maos prolongadas nas coxas ignorando os pantalois, érase un intre no que un se entruga a importancia do ran ao nacer, érase un ver que os absolutos valores tremban en noites como esta, con agullas de piñeiro na voz espetadas. Érase unha vez cuando crin na vida percibir sinónimos e eco. Liñas da paisaxe As liñas da paisaxe, na granda mollada polas adversidades que non lle deixaron ser eira, nin monte, son liñas de muller redondas. O sou centro é un ventre esponxa de reflexos. Que ben falan os meus cativos, todos xuntos soltan as ligas dos adolescentes prexuízos. Eu tan cego non vexo nunha pedra un culto á voz fendida. Nenos e granda, fríos heraldos de inverno; as follas pálidas xa están mortas e enterradas. Gaño o meu salario, billetes a bocaxarro, amañando forcas, nelas penden eso que chaman cultura, mais de certo carece de nome. Atípico corazón Meu corazón non é dos que se pintan en barallas, tampouco sei de onde saliu. Teño idea de telo emprestado e vin que estaba, ao devolvermo, cunha húmida congoxa, e contoume un soño, de xuro non o entendín. Fixen pesquisas en voz baxía, acomodeino entre coxíos, el solo falaba dun rombo con luz de area. O día que recolleu o sou fardel para marchar, pedinlle explicaciois, díxome que non me pertencía. Partiu. A noite do sou regreso non o esperaba desperto, semellaba un deus solar con lágrimas difíciles na súa feitura. Abriu en silencio as cortinas do meu peito e entrou aspacín. Non sei quen dos dous estaba máis tolo. O adaxio de Albinoni Foi escuitando o adaxio. Meu amigo morto, que fora enterrado sen eu verlle a última cara, púxome a mao no ombreiro. O adaxio alcanzaba certa cordura, a música disparaba suspiros desgarros de señardade. Meu amigo espetábame recordos, insistencias de melodía. Por máis que procuraba os sous ollos solo o achaba ben enterrado, fondeiro —seique alí si estaban sous ollos —. Mais a súa voz sopraba medio pantasma pola estancia nas ondas do adaxio coa capa rubia. Meu ben querido amigo, queríate no camposanto para irche levar flores. El, en troques, enchía con cal de lúa este descoñecemento. Á fin rompeuse o encanto cuando a radio cambiou de programa. Rápido pensar Lougo... xa que dices; estaba calente e un soño contido nun lande por un xeneral estrapallado con teso bigote. Botellas baleiras e cheiroas, noites de xullín con saio, situaciois de tolos apostando á lúa cunha ra por testemuño. Mentres esqueizo os fatos ensinos. A forniga namorouse dun niseiro, outramente os vermes cean perexil cicento. Enténdelo agora? Intimidade e tristeza Intimidade e tristeza irregulares e xuntas, téñoas collidas pola mao, paséome entre elas. Obriga que me impón condiciois das que non me ceibo. Ás veces crúzome cun amigo que vai dar unha volta consigo mesmo, pobre iluso. Hai tempos cando a tristeza rebélase, días para deixar de existir dúas horas; penso daquela as cousas grandes dun adulto, desbórdome sen ter de fin o meu mal ao norte, color de montes, piñeiros como peixes en bancos, e inda aquí a mía intimidade éche tristeza. A sorrisa é gratis Eu quería sorrir, as circunstancias eran adversas. Non consinto barreiras nin protecciois xenerosas á mía integridade dos que por min queren decidir cuando hei ou non sorrir. Propóñome non crer en vasoiros enhaladores, nada sei de sorrisas fotoxénicas. Onte retratáronme e a mía sorrisa remedaba. A color dos meus ollos Pergunteiche pola color dos meus ollos. Contestache: son color tristeza. A tristeza pousou nelos, xa sei. Semellamos estar mui a gusto xuntos, mais non... xúroche que esta tristeza nin co pranto sóu a aventala fóra porque ela... déixao, que che vou contar de min cuando nin eu mesmo creo o que vexo descifrado nos meus ollos e emigro polo transfondo das cousas bonitas. Un paisano nun banco A súa vida comeza de noite, sale para se sentar e resucitar nun banco público ao amor dun farol. Fala solín, ollando o chao por se a súa esperanza seique morara baixo terra. Os que pasan na procura dunha murga na noite síntese ditosos de non seren así. Unha vez topeino cara a cara, a súa barba rascaba, trembaba todo o conxunto da súa pel, sempre con ninguén, sen peitear o sou espírito, aterecían os sous beizos ao falar-- o sou tema era mudo. Sempre diante da lúa, nun parque de soidade repetía o esconxuro de todas as noites. Cuando a noite xa se desfacía, o trasnoitador era ser anónimo, un máis na cidade, na mañá que engule... O sou ollar descomposto en cen ollos garda inda chiscos dun momento no que fora rei da noite. Compañeiros de páxinas Na páxina terceira do libro con letras de mustio ourego, un quixote sifilítico fumábase a noticia máis tráxica dun diario. O sou cabalo branco marelo como un suspiro daba a voces consellos. A penas traspasaba as esquinas tenuemente iluminadas do libro. Intimamos o raro quixote e eu lonxe de muíos intrusos sobre outra páxina calquera. Pequenas fábricas de arrecendos saludábannos ao pasarmos. Inda queda muita historia de libro antes da pobre cea. Meu quixote fíxome un cabalo de letras maiúsculas Que ben cabalga sobre os parágrafos! Presentoume soles solteiros e de mentira, terras e países que cabe nunha mao, relois que marcan séculos ao revés, noites como galois luitando. Mostroume a alma encadernada do mundo medrando tras as puntas da súa barba. O meu quixote querido choraba á fin do libro. A mía cea xa fría sabía a ausencia de amigo. O pranto do viño Falaba co vaso do viño, como se fose sou amante, dáballe consellos, lembrando o sangue de fóra e de dentro. Rematábao en silencio lucindo pingas nos sous beizos, marchaba coa voz encesa dalgún nome impronunciable. Sacaba a chave dun íntimo abeirigo ao cabo do sou peito, saloucaba ao abri-lo cemiterio. Acenaba ás foxas co dido trembón, quecíanse os sous pasos. «Eu cuido dos mortos —dicíame— coñézoos todos, elos esperan que eu veña en repouso». Choraba como un cativo condo as follas dos salgueiros o sou destino agarimaban. No espello Ollei de sotaque a mía imaxe pendurada no espello do baño. Acheguei os meus beizos contra o vidro de friaxe. Fatamente repetía o que eu lle mandaba, fatamente. ¿Acaso non son eu mesmo imaxe tralo espello? Comigo e contra min Do que sóu, do que sinto, do que espero máis tralo fondo e terriblemente eu comigo e contra min na procura da fin escura, vou, veño, prefiro maos apoiadas para me falaren sen afalagos. Chorar como quero, como o tempo desterrado. Mao de artesao Artesaos da vella barba, nada rouba na madeira, o producto do sou enxeño vai coa súa mirada. No sou obradoiro dunha ruela á folgazá luz dos candís —sous compañeiros — fabrica o tempo, para non vendelo, agasállao. Vénlle xente dende mui lonxe, pide o tempo cunha feitura xa pensada, que cuadre coa orde dos sous dentes, co humor desa mañá. Todos queren máis tempo, tempo, tempo que foxe por diante. Tu e mais eu Tu e mais eu somos unha vella lenda, sen sermos mundos por descubrir. Facemos parte desos momentos para sempre, abasta con que as rúas que percorremos se recorden. Tu e mais eu puxemos pingas nun álbum, xogamos unha partida soas estrelas sobe un tapete de pel de hedra, segura esperanza. Tu e mais eu somos amigos polas contas do ceu, baixamos a espellarmos no mofo recén estreado, rimos solo por estarmos xuntos. Tu e eu somos incribles... prométoche non dicilo a ninguén. Unha noite en Madrid Gustaríame convidarte nunha noite solar de rúas baleiras en Madrid, a bailarmos descalzos na herba dun parque. Que sei eu, tanto convencionalismo impídemo e tamén te-la túa mao collida cos raios de silencio entre os nosos didos. Algún día si o farei, haberá unha pista dourada no vento para danzarmos flotando, mais se refusas, esquéceo. Camiñemos como seres razoables respectando humildes beiras, e se aceptas a mía proposta cimbrane dispara os tous ollos cara a min. Cuando cubres a praia Deitada ao longo da praia dispútanse as areas tocarte, o sol por ti é manso, eu non ouso mirarte. O tou alento cubre a baía toda despíndoa dun ocaso fugaz. Esperoa noite xa domada pola curva infinita da túa meixela, os tous cabelos tecerán un leito, coñecerei a túa bravura mimosa, e cuando me biques —mía Umayra— nos bordos da túa boca pequena o teito deste planeta rendirase ao tou encanto. Bicos O bico, principio antes da morte da luz, fiel ao cuarto onde se esparde. Bico xerado, bico noso, compartido e adoptado bico con que te saúdo. Bico con alma, bico que estremece. Dáme de ti todo nun bico, tesouro de bicos, dos bicos acordanza, unha sema. Cuando os bicos esteñan todos esgotados as bocas serán ermas, non haberá bicos vivos que visiten. Bicos ceibes, bicos correndo... festa de folganza no prado que é cada boca. Es o meu mellor presente Neste apreixo húmido, carnal, sensual, divino quero coa mía pel tocar a esencia túa, tocar a esencia toda que séculos atrás era núcleo do Cosmos. E-lo meu mellor presente, sen queixas de fatas esixencias tralo frío vidro dun escaparate. Agardo sempre a pouca luz para te bicar profundo sen levantar invidias, case clandestinamente, amándote claro, sen paradas, brincando co viño da túa boca. Prodixios do meu peito Ninguén cre na desesperanza condo tu estás ollándoo. Vin muitedumes contentas escuitárente, tocares a cinza e resucitala... tu fais prodixios no meu peito, un doce roxío pousouse nos meus beizos para tu semárelos de sensaciois primarias. Ás veces sospeito que non es deste mundo, seique o ceu ouguiu unha queixume minúscula, compadeceuse e do nome inmaculado dun anhelo naciche tu, algunha recente mañá semente dunha raza única. O neno parvo En lendo as mías propias verbas emociónome como un neno parvo, e condo penso que para elos es ser descoñecido eu sei que ao chou achei a túa color; pero eles te ven e tu pechas os ollos cuando me dirixes a túa voz, e sigo a ser neno parvo. Evocación Ninguén gañou. Nada de salarios asudados, eso queda para as consciencias pouco quedas (teño cobicia delas, confésoo) As costas dunha estrela son o eixe dun antigo carro. Volverei castelo enhalante á rosa do piano inventor do tempo. Unha terra co pracer de ser terra, leito dunha lenda imposible. Alma de vidro, es nacida dun lapis. |