Hai na rúa Tabernas da cidade vella da Coruña unha pequena tenda de antigüidades. Éche desas tendas ateigadas de obxectos por todas partes, en estantes, polo chan, sobre mesas... e tan diversos que case non sabes a cal mirar. Todos atraen a miña curiosidade, aínda que non sei moi ben para que serve ningún deles. Pero tampouco é cousa que me preocupe, máis ben creo que en realidade non teñen utilidade concreta. Supoño que serán para xogar, a min gústanme moito. Cada vez que a miña nai se detén diante da fiestra da tenda a observar o seu interior, eu, no seu colo sinto unhas ganas terribles de que entre e así poder poñerme a enredar con todos aqueles aparellos, pero ela só para diante do escaparate, nunca entra.
     Mamá di que esta tenda lle parece un lugar máxico, fóra do tempo e o espacio.
Eu e a miña nai, que se chama María, pasamos todo o día camiñando polas rúas; camiñando ela claro, eu vou no seu colo. Aínda non aprendín a camiñar, nin a falar. Digo aínda porque supoño que algún día aprenderei.
     Hai moi pouco tempo que vivo aquí fóra; disque uns catorce meses. Antes vivía no interior da miña nai. Alí estábase máis quentiño e non tiña no estómago esa estraña sensación que agora teño todo o día e que só me pasa cando a miña nai me dá esas papas que lle dan a ela no albergue para pobres, das monxas. Creo que a miña nai e eu somos pobres. Decateime diso cando estaba no seu interior.
     Mamá non tivo a mesma sorte ca min, ela non ten nai. Vivía cuns tíos e cando eu aparecín dentro dela, dixéronlle que tiña que buscarse un traballo para manterme a min. Eles non o podían facer. Escoitei que o meu pai tampouco quería encargarse de manterme. Dicía que con dezaoito anos eran aínda moi novos para teren un fillo. Pero tamén oín como miña nai lle dicía que me quería, e iso, no seu ventre, fíxome sentir moi ben.
Cando nacín ?con gran traballo e esforzo, por certo- as cousas non mudaron. Mamá seguiu tendo mala sorte: non atopou traballo e nin os tíos nin o meu pai quixeron saber nada de nós. Agora durminos no albergue para pobres, comemos na Cociña Económica e pasamos o día vagando polas rúas.
De tódolos xeitos, estou contento, malia o frío, a estraña sensación no estómago e a dor dos dentes que me están comezando a saír. Aínda que os demais non me queiran, a miña nai quéreme tanto que non boto en falta o cariño dos demais.
     Unha das distraccións que temos ó longo do día é a de deternos diante da fiestra da tenda de antigüidades.
Hoxe que estamos parados diante do escaparate, a muller que case sempre está dentro, e que se chama Ester, está xogando con tódolos obxectos. Cun pano frétaos e acaríñaos ata que se poñen a brillar coma unha estrela. Éche unha señora ben xeitosa, aunque non tanto coma  mamá, claro.
¡Como me gustaría entrar e poñerme eu tamén a xogar con todas esas cousas! Pero a miña nai nunca entra na tenda.

O BEBE MÁXICO
(Fragmento do primeiro capítulo)