LONXE
Nunca volverei
a terra firme,
sei que alí ti non estarás.

Gústame ver voar mascatos,
voan sempre mar dentro
lonxe da costa.

Ti lémbrasme ás maxestosas aves,
xamais falas do continente
só do océano.

CARTA
A túa presencia
é unha
carta mariña.

Agora sei porque
indo á deriva
sego un rumbo.

Porque
no navegar constante
hai unha lóxica.

NOITE
Espida
sixilosa e cálida deambulas
ao meu redor en silencio.

Escoito  o atlántico,
o vento
e a noite.

Neste mar constante
síntome máis
que nunca no mundo.

RESPIRÁNDOTE
Sen máis territorio
que o mar
e a taberna á deriva.

Sen máis compañía
que as gaivotas,
os mascatos e os corvos mariños.

Sen máis amor
que a túa
fragrancia.

Sempre neste océano,
solitario,
respirándote.

AVES MARIÑAS
Agora son parte de ti,
dun mar constante
e a súa historia non escrita.

Por fin sei
a que tribo
quero pertencer.

Ao pobo dos mariñeiros
que son máis aves mariñas
que homes sobre a terra.

MAR
Cando na noite
o sono non chega
e na escuridade escoito o bruír das augas.

Penso
nos home e mulleres
que son mar.

MORTE
No mar a esencia da poesía
é a morte,
sen gadaña, espida e sen enganos.

O traballo
do home
por volver sempre.

Bandeira negra de loito
ondea na taberna á deriva
polos mariñeiros que fican mortos na historia do mar.

TABERNA Á DERIVA
(Parte final)