| A d |
estrucción non
considerou de valor o pequeno xardín de buxo. Ninguén
se fixou nas figuras simétricas. Non repararon
que compoñían unha xeometría máxica arredor do
pequeno rectángulo enmarcado polo seto que perdía nas
medras dos últimos meses o medido rigor das súas
formas. Mesmo as ruínas da casa miraban con respecto a
filigrana vexetal. Murchas, pouco máis ca unha morea de
cascotes nos que se desdebuxaran as trazas da vivenda con
todo o que fora e representara. Media ducia de pasos
dunha ó outro. Un infinito esforzo para transportar o
corpo amado. Morto. Máis querido ca nunca. Máis
ausente. Máis desexado. Máis necesario para axotar a
soedade, a impotencia, a constatación deprimente,
abafante, esmagadora... de non ter, agora si, nada.
Ningunha cousa pola que vivir, pola que morrer, pola que
ser e existir. |
