Qué farei, preguntouse a señora de Fayel mirando o corazón que agora ocupaba o centro da improvisada mesa no medio das ruínas. E algo que era pouco máis ca un sopro tentou facerse un camiño nas xigantescas ondas do vendaval prepotente.
     Na noite -¿dos tempos?- un home ruín de amor e xenreira avanzara polo camiño enlamado ata chegar alí. Os pés, cubertos duns zocos de coiro vello, buscaban algunha pedra, algún resto do asfalto de dez anos atrás para facer atronar na escuridade as marteladas dos seus pisos de madeira de bidueiro. O señor de Fayel cría amar á súa señora. Pero ía ó seu encontro cunha ledicia nova e horrible. A súa era unha faciana arrepiante na cal as escuridades da noite marcaban con forza uns trazos feros polos que escorrían fíos de chuvia dende os longos pelos que lle agachaban a fronte. Unha sombra túzara, moura, despenuxada e sen afeitar. Viñera a andar polo que a última guerra deixara da estrada do porto, alí onde cadáveres, gasóleo e restos de tódalas embarcacións fundidas fixeran da auga unha pasta mortífera que non se sabía se tería fin nalgún remoto Finisterrae.
     Só moreas de cascallos arredor del. Só restos de columnas de formigón e dalgunha parede a sobresaír uns metros da terra nunha chaira chea de obstáculos de toda sorte de materiais. Dende logo, ningún comestible. Ningún que puidese ser queimado. E entraba pola cidade derruída adiante sen forzas xa, famento, atordado pola tormenta que de cando en cando lle marcaba unha ruta espectral adiantando o barullo dun trono demorado. E ía, porque amor e xenreira lle embebedaran a mente, coa determinación de poñer diante da súa señora un presente singular.
     Así que chegou ó que un día fora a súa fermosa casa. E como agardaba, alí estaba ela. Viu un vulto que se mexía nun curruncho; cubríano vellos trapos e sacos de plástico que lle tornaban a auga fría da chuvia. Amor fixo que a vira outra vez fermosa cando un lóstrego iluminou a súa cara triste e afamada, ollerosa, aluada. E xenreira deulle aínda azos para procurar un cacho de táboa que colocou diante dela sobre duns cascallos. Enriba pousou o cofre que levaba nas mans. Abriuno. En todo o seu esplendor, fresco e vermello coma unha luz na mirada da morte: un corazón.
     Por esa mesma ruta e o mar que estaba alí onde remataba a ampla avenida, chegara o Castellano de Coucy. Aquel día de luz radiante mediterránea estaba a señora de Fayel máis fermosa ca nunca, máis leda ca cando máis puidera telo estado. Xantaban na terraza. E os serventes discretos levábanlles ata a mesa adornada pola brisa mareira e as gardenias acabadas de coller do xardín os productos máis sabedores da terra e do mar.
     -Din, querida, que ese Castellano de Coucy foi quen de vencer en todas cantas guerras participou. O seu exército ten poderosísimas armas.
     -Coma tódolos grandes homes -senón, simplemente, non reparamos neles- estivo no momento e no lugar oportunos cando foi necesario. Aqueles que chegaron antes a África non fixeron nada, e despois ca el xa era tarde. E aí o tes. A súa revolución mundial coa alianza dos asiáticos varreu as estructuras clásicas e estamos a nos resituar no medievo, na loita dos pequenos señores feudais que lle renden acatamento. Poida que non sexa o peor. Mais eu prefería a vella orde dos estados, as nacións, os gobernos, os partidos políticos... agora volvemos á escravitude. ¿Que quere de ti?
     -Seica ten o corazón feble, dixo o señor de Fayel a escachar da risa.
     A entrada do Castellano foi espectacular. Nin escoltas nin armas. Acompañado só do empregado da casa que o recibira na porta, avanzou cara eles cunha determinación triunfal seguido das súas longas guedellas douradas e dunha capa azul que semellaba arrincada do ceo ou dun mar que se adiviñaba no recendo que trouxera a canda el. Ciclópeo, elegante... saudounos cunha voz afeita a mandar e chea da mesma seguridade que o seu encanto lle daba para cativa-las vontades alleas. A señora de Fayel rouboulle unha mirada.
     -Teñen que acompañarme. Este lugar non é seguro.
     -¿A onde? ¿E a súa operación?
     -Non se preocupe. Terá todo o que necesite. E agora... por favor, imos.
     Os Fayel saíron a una cidade descoñecida. Fóra estaba o mundo da guerra do señor de Coucy: homes, armas, violencia, poder... Pero a señora arrepúxoselle:
     -Por qué fai isto coa nosa cidade. ¿Destruirá o lugar onde lle poden salva-la vida?
     -Non é cousa miña, señora. Sóubose que eu viría aquí. Todo o que ve, desaparecerá. Pero non se preocupe por min, xa que o seu home terá un deses poucos quirófanos que nalgunha ocasión gabou como mellor co seu. E todo cando hai na casa será trasladado nas dúas horas que quedan ata o ataque inimigo. Sinto non poderlle trasladar a casa, pero fareinos donos da miña vivenda.
     E dirixíndose ó señor de Fayel, engadiu: <Os animais e os seus axudantes xa están tamén en camiño>.
     Saíron de contado deixando atrás unha cidade que ía ser totalmente arrasada, cara a un destino que só coñecía o Castellano. Polo visto tiña o poder, a tecnoloxía que lle permitía ir un paso por diante dos inimigos con vehículos e refuxios indetectables, con toda a información dos movementos que aqueles facían, e coas armas e a capacidade militar para destruílos.
     Poucas horas tardaron en chegar. Unha xigantesca cidade palacio en forma de vieira que tiña fronte a si o porto e, en todo o resto do seu circundio, xardíns que remataban no deserto. Unha fermosa illa tropical, un oasis que refulxía entre as inmensidades de area e de mar azul.
     Para a señora de Fayel, morriñenta primeiro polo fogar perdido, comezou logo paseniñamente unha xeira de días fermosos nos que o amor remexeu nas súas entrañas ata facer abrollar nervios e ardores da paixón adolescente. A operación do señor de Coucy, que recibiu o corazón dun porco transxénico, mudou algúns días en ausencias tanto a aquel como ó cirurxián. Nunha gaiola de ouro, sen o seu fogar nin a compaña do seu home, mesmo a ausencia do anfitrión lle resultara dolorosa. Pero dende o mesmo instante en que se puido de novo valer, o Castellano non deixou de afagalos con inmenso tacto.
     Ó seu home traballaba agora sen acougo con medios impensables, excitado polos logros do seu equipo de investigación, polos congresos que dirixía en todo o mundo como estrela e guía do saber médico... descoidando a súa xove e fermosa muller que principiaba a disfrutar daquel paraíso, do mar e do deserto gracias ós aganos do señor de Coucy, discreto e só adiviñado na espectacular flor dunha planta nacida das areas que lle facía chegar acompañando o almorzo; ou na obra do seu pintor favorito que aparecía nunha das paredes das súas estancias en palacio... ou máis adiante nas excursións a paraxes de ensoño entre as dunas para contemplar os solpores... ou despois aínda, cando agardaron polo lubricán na soidade inmensa no mundo que os xuntara no medio daquel océano de area.
     Poucas ocasións tivera a señora de Fayel de ver ó seu home. Pero co tempo, el tería que se decatar de que xa non o agardaba como antano.
     -Teño que marchar -díxolle o Castellano-. O teu home quere verme por un asunto importante no centro de investigación. E síntome mal por ter que deixarte. Moito máis ca calquera outro día... pésame un mal agoiro.
     -Non marches, amor. Queda comigo para sempre. Dirémosllo.
     Pero coa súa determinación elegante de sempre, bicáraa apaixonadamente, erguérase e botara a andar. Ela quedaba no banco de cantería. Rodeada de paredes de buxo. Perdida alí, mesmo no centro do gran labirinto do xardín do palacio. Coma un corazón entre os desertos de seca e auga.
     Unha xigantesca tormenta de area, unha galerna como nunca outra se acorda nas augas do océano, unha tronada con raios desencadeados polo mesmísimo inferno, e a terra a tremer como azougada. Palacio e xardíns, burbulla a navegar no infinito das desgracias. A señora de Fayel sentiuse agoniar naquela voraxe. Un pálpito levouna a correr tras do amado. Pero nas présas, perdeu o camiño. O labirinto forzoulle unha aperta. E cando puido ceibarse, o Castellano de Coucy partira na procura da morte, confiado, desarmado.
     O marido traizoado e felón tivo tempo aínda non para dispoñer a anestesia, abrirlle o peito e arrincar o corazón que depositara alí dez anos antes para darlle vida. Cando quixo comunicar que o cabaleiro de Coucy morrera, xa o mundo o sabía e corría polas súas veas a guerra da destrucción total. Quixo avisar á súa muller e soubo que xa o palacio fora abandonado. E intuíu que só había un sitio onde querería ir se era quen de chegar ata alí. El mesmo tivo que mover tódalas vellas amizades en que aínda podía confiar para facer unha viaxe chea de riscos e penurias. Cando chegou non lle quedaba nada -só aquel cofre que tivera que abrir mil veces para demostrar que non contiña cousas de valor-, e ó desembarcar no porto da máis miserable das gabarras, na escuridade, a chuvia e a destrucción, a fame e a canseira estaban a piques de derrotalo. Impediuno xenreira.
     Co saco ó chocho sobre as roupas farrapentas, uns vellos zocos a petar no chan e o cofre protexido contra o peito, daba a imaxe dun miserento monxe medieval.
     Cando a señora de Fayel ergueu a súa faciana de morta de fame e tristura cara el, só o corazón vermello destacaba como unha xema no cofre no medio da negrura e a miseria. Faloulle nun estertor, sen azos, mentres o corpo lle perdía calquera forza e se dobraba para acabar caendo ó chan no medio da lameira.
     -Non era tan listo, muller. Hai catro meses que un eminente cirurxián falou nun congreso de certo problema nos transplantes de corazóns dos porcos transxénicos do grupo R-4. Sabía que o Castellano recibiría esa información. Naturalmente, eu nada dixen. Pero dei a entender que estaba a investigar nesa mesma liña. Só hai un mes, aproveitando outra comunicación dun colega inspirada secretamente por min, puxen por primeira vez no seu coñecemento a necesidade de facerlle unha revisión.
     -Confiou en ti.
     -Eu tamén o fixera nel. Estamos en paz.
     Houbo un silencio. A señora, agatuñada no chan coa mirada posta na víscera. O seu marido, tentando ergue-la cabeza do chan para dicirlle aínda: <Cre sen dubidar que ese é o corazón de quen amaches>.
     -Non, meu home. É grande a dor que sinto, pero non serei eu quen xure morrer de fame por non atopar xa pracer maior co do corazón namorado. Ti queres emporcar algo fermoso. Pero o que me traes é a vida, un corazón de porco transxénico.
     A señora de Fayel botoulle a man a aquel anaco de carne. Premeu cos dedos chantados no intenso vermello e levouno á boca mentres o seu rostro semellaba recuperar a enerxía e a color. Uliulle a brisa mareira e gardenias. E mirou ó señor de Fayel que xa afogaba na lama o seu derradeiro alento.
     -Eu vivirei -dixo nun suspiro-.