A Constantino Bértolo Cadenas,
presente dende a distancia.
Non debería obsesionarme. É fácil dicilo. As palabras sucumben diante dos feitos, as razóns esfarélanse, os pensamentos flúen... rebentan, a cachón, irreprimibles, incontibles... Necesitaría fuxir, perderme nunha illa deserta ou nunha aldea abandonada dos Ancares onde puidese esquecerme de todo. Parvadas... Refuxiareime en Prólogo. A estas horas non haberá quen me estorbe na miña pescuda. Só alí atoparei un anaquiño de paz. Necesito saber que é isto, facerme forte; unicamente nos libros atoparei o antídoto...
-Bos días.
-...
-Non, non veño buscando nada concreto. Hoxe non traballo e vou peneirar de vagar os andeis; ando á procura dalgunha sorpresa, a procura dalgún deses libros que non te imaxinas que ninguén escribise...
-...
-Non, non traio ideas preconcibidas, graciñas, a ver que atopo.
Que lle importa a este o que busco? Se, en realidade, o único que lle importa de min son as tetas... Que descaro, canta prepotencia nesa mirada; e vai de intelectual... Estou eu para festas... O que quero é que non me amole, que me deixe a soas cos libros; quizais non esaxero se digo que son os meus únicos e verdadeiros amigos. Aínda que, recoñecer isto, supón recoñecer o fracaso, o meu fracaso vital... E, para rematar, este pesadelo... Pero, aquí estou, non vale fuxir... Non hai volta atrás... Hai tempo que o intuía... Deixeime ir, á deriva... Por medo a saber a verdade. Porque a verdade, ás veces, é moi dura... Mais, por máis que un a ignore, non pode librarse dela. Tan só podo facer unha cousa: tratar de coñecela por dentro para afrontala mellor... Coma sempre, os libros serán o meu único consolo... Que paz! Este arrecendo a tinta impresa, a papel preñado de coñecemento, de sabiduría... Non, internet nunca substituirá aos libros. Nos libros sempre atopei compricidade; os libros acompáñante, compréndente. Están sempre agardando, desexosos dunhas mans que os acariñen, duns ollos que os percorran... A cambio dancho todo; todo por ben pouco... Superior ao que experimento cando visito unha catedral baleira, a esas horas nas que ninguén visita catedrais, experiméntoo aquí, nunha libraría sen xente, en silencio... se o libreiro ou a libreira non axexa nin perturba; daquela xorde a maxia, esta sensación tan pracenteira. Mira... El lado frío de la almohada de Belén Gopegui, o que me recomendou Ana... Superior a ese debullar de emocións que me anega cando escoito o Hey Jude dos Beatles ou o Negra Sombra de Luz Casal, por exemplo. O que aquí se sinte é superior... Neste oase de paz sinto a presenza discreta de todos os homes e de todas as mulleres que pensaron e escribiron para nós, para min... Cantas horas de reflexión e de creatividade apreixadas e contidas neste espazo... Cantas miserias da humanidade... Canto amor destilado... Cantas montañas de coñecemento... Sinto a presenza calada de Platón, de Sócrates... Shakespeare, Cervantes... Cortázar, Benedeti... Machado, Alberti... Rosalía, Castelao... Celso Emilio, Manuel Rivas... Como se me estivesen a falar dende o silencio... Pero tamén están Pitágoras e Arquímides... Newton... Einstein... Que quere agora este?
-...
-Non, grazas; se necesito algo xa o chamo, non se preocupe por min, son de fiar...
Non che digo? ... Historia universal de Paniceiros, Xuan Bello. Que fermoso libro. Regaleillo a Darío... Darío... Tanta ilusión... Tanta frustración... Se estivese el agora. Alomenos non tería que afrontar todo isto soa. É duro recoñecelo. Estou soa... Porque hai unha cousa que non dan os libros: calor. Teño frío. E medo... Tanto medo... Necesito sabelo todo. Quero saber o que me agarda. Ou sería mellor ignoralo, esquecelo? Mercar dez ou vinte quilos de literatura de evasión e afogarme nela. Non. Mirar para outro lado non serve de nada... Aquí! Aquí está: Paul Mackneill, Todo sobre el proceso degenerativo de Flauters... Aquí está. É isto masoquismo? Que necesidade teño de remexer na ferida? Para que quero saber máis? Xa mo dixo todo, ben clariño, a doctora Fento hai un pouco: poden ser semanas, meses... Quizais un ano... Dificilmente máis... Así, con toda a crueza. Como quen che solta que mañá vai chover, posiblemente nevar... Sempre pensei que debería ser dese xeito... Mais... unha cousa é pensar... e outra... vivir... Voume, non aguanto máis...
-...
-Non... estou ben, non se preocupe; ás veces emociónome e choro por nada, son parva, non sei controlarme...
-...
-Non... non ten importancia... Só teño frío... Un frío estraño que me asolaga, que me roe nos adentros... Vou tomar un café, despois volverei...