Centro de Documentación da AELG
O neno gato
Aneiros, Rosa
Autores/as relacionados/as:
Fonte: La Voz de Galicia

O neno gato

Rosa Aneiros

 

 

 

Existen personaxes para cada lector e lectora. É verdade, como é verdade que existen personaxes para cada escritor e escritora. Habitan en nós aqueles grandiosos, magnificamente esbozados, coherentes e atractivos que conseguen arrastrarnos dende as primeiras páxinas dun relato. Personaxes que amamos ou odiamos cunha devoción absoluta sen atender a palabras nin pretextos, que nos acompañan ao longo da vida e se revelan/rebelan nos momentos máis insospeitados. Logo están aqueloutros, aqueles polos que devezo como lectora e como escritora, personaxes polos que son quen de vender a alma ao diaño a cambio dunha simple palabra súa. Eses personaxes besbellan á orella e aparecen encrequenados nas marxes do relato moi timidamente, como pedindo perdón. Eles a penas teñen voz pero con tres escasas frases constrúen unha historia intensa que anega a conciencia de quen os recibe no alpendre da lectura. A súa maxestosidade reside na súa universalidade e na súa nudez. É o caso do neno gato que habita na próxima obra de Anxos Sumai titulada “Melodía de días usados” e xa presente nas entregas semanais de culturagalega.org. O neno gato, pequerrecho e branco, deambula pola aldea de Oeste e é capaz de sentir a sirena da ambulancia mesmo antes de que sone. El aparece na casa, deixa o seu monopatín e senta canda os veciños a rentes dun prato de morangos. Non fala. Só cando a maldita sirena rompe o horizonte da ría, lisca deixándonos co sabor arrepiante das crises cardíacas do seu pai espetado nas comisuras dos beizos. O neno gato é o neno que escoita un helicóptero na costa, o neno que oe o estoupido dunha bomba en Xerusalén ou Bagdad, o neno que ve o rostro lívido dos pais cando agarda na sala de espera dun hospital. O neno gato é un iceberg nun océano aparentemente calmo, un monstro da vida cotiá e miúda que nos sacode as entrañas. Sen berros, sen grandes metáforas, sen estridencias. E doe porque fala de dentro. Das vísceras  mesmas da literatura universal. Daquela que, en definitiva, nos fala do máis íntimo. De nós.