Veñen os arroaces fermoseando a ría,
señores do alemparte tan amigos do xogo
que a navegación con eles é unha maruxe
no oficio do soño que debeu presidir o alto
océano nas horas do designio e as ventadas.

Aínda chegan onda nós vestidos de azul lamia
a sobornar as lindes dos climas e as ausencias
na benvida aos ollos do home mar que nunca dorme
sono profundo a pé de nave: vellos os dous
na mornura da borraxa e o gasto do cigarro

Que desfuma o chapapote do pulmón a arder.