Ás veces pensas ser un xílgaro engaiolado, esquecido no seu cárcere, que coa soedade perdeu o seu canto harmonioso. E o xílgaro soña con atopalo de novo, pois as lendas dos paxaros din que os cantos perdidos van a unha illa deserta na cal se esconden todos. E ti pensas que tamén estás preso, coma o xílgaro. Na rúa estás preso da gran cidade, pero co maxín podes voar... e soñar (sabes que estás soñando?) co ceo azul do verán, cheo de estrelas, parvo, no día non hai estrelas... Unha branca nube achégase a ti e mergúllate en si mesma, e só sintes como subes ata o ceo, alto e lonxe (estarei morrendo? -pregúntaste. Se a morte é así, quero seguir morrendo agora que vou sentindo a vida que percorre incesante polas miñas veas), para ollar a cidade coma un puntiño diminuto, cos edificios máis altos semellando agullas a quererte picar, e lembras…, voltas ao puntiño. Coa man ao xeito de  pistola dispáraslle facendo pum! e nace un fío de fume vermello coma sangue, que vai mudando ao escuro, ao negro. E a túa nube, asento pedestal, cadeira particular, tórnase negra, tinxida polo fume creado co teu disparo imaxinario, e deita un fedor inaturable… Espertaches enchoupado nun suor frío e pegañento, cun sentimento noxento que non era a felicidade de intres antes. Dixécheste a ti mesmo que soñaras. As pingas do suor escorregaron polos sucos da túa frente ata os ollos, onde se mesturaron coas bágoas para devalar polas fazulas. Chorabas, e non era un soño, morrer era isto, e a vida fuxía de ti esvaíndose no fume do teu soño, mentras a xeringa se mantiña suxeita e cravada na vea do teu brazo dereito.