I


Nacendo estou na flor da mar. Nacendo
criatura do amor que doe e crea.

Resucitei nas marexadas. Subo
entre escadas descuma e verdes ondas,
doces sosegos. Brisas relentadas.

Fronte a este infindo pulo este latexo
ilimitado devorando rochas,
clamando por espacios, movedío.

Ollo a terra ardentíza. A matria austera
soñando cunhas agras serenísimas,
con inmóviles barcos e ronseles.
Con celmosas mareas e maliaxes.

Cambeante eternidade que me tunde,
doime o misterio. Os mundos me limitan.
Pero amo estas salgadas, duras ondas.
Este deserto azul. A area pálida...
A dor do amor. Do mar. Todo a conterme.





                         II


Amplas bocas en cántiga lonxísima
catapúltante ós páramos do vento.
Bules cos movimentos sideráis.
Coas ubérrimas cumes centinelas.

Transparecido alcúmante aleivoso.
En acesas auroras te revelas
absoluta grandeza renacéndote
cada segundo en roitas, singladuras.

Sombra de tí enigmático remontas
cimeiros de auga a barbullar debezos,
eternidades. Magnitudes de anxo,
deus asombroso, desvividas ondas.

Amplo leito. Cinsenta moradía.
Ávida estrela en man da clara escuma.
Rastrollo de alga, gris e nebra iñota
fronteiriza da anguria. Van de nube.

Primaria luz. Auga primaria. Berce
primario para o plancto. O protoplasma.
Ascendes gabias de branquizas brétemas
a descender en borbullós de chuvias.





                         III


Gaivota gris e branca pisa o mar.
Ave ceibe en remota luz voando
conxugada co azul e as caracolas.

Paxaro que en bandadas te proiectas
avizor fermosísimo dos mares.
Xogas coas cristas de escumantes ondas,
corpos lixeiros. Vóos verticais.

Choutas pola amorosa liberdade
das soedades abertas cara os ceos.
[Aves ditosas fronte e un mar grisallo
de sámagos abríndose en magnolias].

Raíña dos rochedos e das praias.
Pescadoira nas calas que o mar bate.
Crávaste nos espellos que te cegan,
onde enredan os peixes descoidados...





                         IV


Pola chaira diáfana
do mar de cada día
o buque abarca os ámbitos.
Adianta singladuras.

Adivíñanse as brétemas
perto. Unha cantiga
na brisa incineirada.

Só un barco arrolándose
pola extensión do mar
nun sámago de auroras
                         sumerxido.

Un delfín corta as augas
e fende o aire cada cando,
choutando fronte ó barco
pola piscina inxente.
Ceibe circo sin carpa.

Ninguén polo arredor,
                         só auga... Auga.

Só o barco e mais eu.
Só o delfín e o Mar.
Só a soedade, afora.





                         V


lIla de verdes cabeleiras
por cenitais ceos asomándote.
Os solpores emérxente das tébras,
do cobre, os lilas, brancos e morados.

Porta de albeiros déitaste en preguiza,
co esplendor das florestas rodeándote.
Cinguida á brisa. Os lóstregos. O vento.
Lume da tarde constelando as ondas.

Dalgún lugar dornas e velas surcan
polos soños e as roitas a engadarte.
Dalgún país emerxes. Sobrevives
co froito das mazairas. As silvestres
flores. O olor de ortigas e codesos.
Silveirais callando amoras negras...

Soedade ande pululan paxariños.
Rocha onde dormen verdes gazamalos
no crepitante sol. Na azul maleza.






                         VI

Na coberta do buque
feríame a feroz melancolía.
Quizáis era a nostalxia
da terra tenramente
azaneándome.

Unha estrela na azul tinta do ceo
tamén me azaneaba misteriosa.

Un vislume de luces
                         e de sombras,
de corpos entre as ondas evasivos
remolcaba as escumas
entre o ronsel voráxin do navío.

Nas próvidas soedades
vín nacer unha flor como tremando,
na outanoite fondísima apousada.

E soñei con estrelas. Nebulosas
caíndo de aló enriba como lúas
sobre a curva do mar.
                         Axoenlleime
na solitaria proa acubillada.





                         VII


Qué delicada voz esta que afonda
dozura estremecida e letal gume.
llla en sosego por o tempo apura
meu corazón. A sonda enardecida

crávase en mín. Escancia na redonda
pleamar do amor a mel que nos unxía.
Algo naceu e aniña na segura
ligazón dos teus brazos. Urxe. Rolda

un tremor. Un debezo. Unha ledicia
que medra cada día e cada noite.
Faise fontar e luz e durmevela.

Sangues do amor convocan ás pleamares.
Xa somos corpo só e soa boca.
Lume de amor. De mar. Lume infinita.





                         VIII


Chove no mar. Chove no ventre infindo
da auga profunda. Chove gravitando
nas furnas o treboedo interminable.

Comenza a pleamar. Remexe. Avanta
fantasmal e rotunda gabeando
deiquí e dalá coa bronca, a repetida
voz que sube das covas e dos túneles.

Chove no mar. Trocouse a lonxanía
en panos a pingar estrepitosos.
Son milleiros de brazos reloucantes
coas escumeantes ondas remedrando.

Un mundo chora no panel estrano.
Desángranse nubeiros polo oscuro
entre os fríos ponentes descendendo.





                         IX


Sentinme encadenada
a unha extranxeira illa
nun exótico mar. Era un xardín
recendendo, na noite engaiolado.

Era una flor nacendo. Era un chorriño.
Auréola de esprendores tropicais
sobre a babel das língoas e os adeuses.
Un mundo entre tumultos
de cántigas e ondas trascordándome.

Foi nunha escala pola noite. En terra
de quente oscuridade. Humedecida
pel e ollos cegos pra adentrarse
nunha estrana beleza presentida.

Nunca poiden ollala. Adivineina
baixo un zodiacal signo fastuoso.

Cando o avión subíu era xa só
unha illa calquera. Unha meirande
bolboreta nas tébras apousada.





                         X


Por o fondo do mar lábil corrente
e sombras suben. Baixan as burbullas
por a auga lenta ata o fondío estouro.

Pola entrana oscurísima desfóndanse
ondas á contraluz entre duas nubes.

Albíscase a negrura. Os verdes túneles
das froumas e das algas. Dos corales.
                         Canto alenta e latexa
nas abisales cobas tremebundas.

Loita da morte en acadar a vida.
Ira do mar mordente desde a altura.
Noite subindo na marea airada
de forzas infinitas, igualadas.
                         Algo perto de mín
                         afíncase. Penétrame
unha fonda e letal nostalxia ardendo.





                         XI


Cánto este mar de ausencias a arredarme
daquel outro da idade que contiña
cacheniños de mar.
                         Arrolos do meu berce.
Medito nos lustrales desamparos que acado.
Cántos fastíos, cántos memoriais
de mínimos debezos e albedríos
                         cércanme tercos.
Atalaias ergueitas cara os ventos.
                         Cántas valeiras mans
                         sinalándome torres,
                         e cotidiáns desastres.
Esperanzas. Desexos confundíndome.
Ninguén dorme. Convócannos con chamas
a escurrirnos por rotas obsesoras
e paisaxes de lúas incendiadas.
                         De pontes infinitos.
                         De dispersadas nebras.
¿Qué mundos de belezas nos engadan?





                         XII


Segunda illa, escala dos navíos...
Algo sube connosco unda a recóndita
brétema. (O cáncro fondo no misterio
deste Atlántico mar) O das temibles
escolleiras ocultas, os escualos...

A onda zuninte que se espesa e racha
combatendo o vorace acantilado.

Asubíanche as augas nos contornos
colares escumeantes. Movementos.
Vertíxes de violencias e tumultos
a roldarte con voces ululantes.

Choutan valvas e peixes. Podres restos
que se enredan teimudos entre as algas
desmedradas da sal. Flora raquítica.

Non me quero evadir, illa radiante,
por avalanchas da alta desmemoria,
por estacións de sombra e lonxanías.
Xa o páxaro mariño chía perto.

Queda dozura no perfil sagrado
que te asomaba limpo nas escalas
sideráes de nebra e lúas grávidas.

Tí, illa, permañeces flamexando.
Eu vou de paso. As augas vivifícante
no punto mais crucial destas soedades.
Nebulosa en misterios ancorada...





                         XIII


Cruzan poldros de brétemas. Bisontes
pola acendida denuez das augas.
Acanéanse cervos e gacelas
entre pétalos rosa, case neve
sobre os líquidos cómaros roldando.

Unha amarelle asoma os botóns de ouro
nos recantos do patio, amarfañando
fragantes brisas, frenesí de arumes
por valgadas e fragas frondosías.

Praias semiluares fan broslados
e puntillas branquísimas na area.
Entre o mouro da noite un touro negro
pasta estrelas e lémures nos ceos.





                         XIV


Labaradas de sol. A transitoria
rosa do lume acéndese dourando
un apousado mar. Brádalle a entrana
na chaira da altamar interminable.
Descende ata as raíces e os sargazos.

As sucesivas luces xurden azas
de soltas bolboretas estendidas
por o esplendor das ondas reloucadas.
Repítense no corpo, nas escamas
dos delfins invisibles e dos peixes.

A noite medra co solpor, tendendo
un estrelado pano por as simas.
Qué solo o mar sen iras. Sen estrondos.
Sen barcos e sen sol e sen espellos.

A tarde foi morrendo removida
por sombras sen apouso. Non hai lúas.
Só astros deloirados. Non hai vento.
¿Durmíuse o mar na mar do seu silencio?





                         XV


Quedas atrás
cecáis burbulleando
sensacións nun oscuro
tremelar de fastíos.

Pero eres doce lume.
Un vóo case efímero.
Unha aza destellante
ou blanca forma.

Un froito de ouro diluíndose
nos mastros. No verdoso
ourizonte. Nos xades alonxados.

Inda te ollo imaxen que ata os fíos
postreiros dunha lágrima.
Un ademán de adeuses
pola seiva das cristas oceánicas
que caen nas espeluncas.
Que descenden
desde a aurora ata o mar
no seu trasfondo.

Frechas lentas me levan
ás altas singladuras a cercarme
coa túa presencia presentida
perto do faro das memorias.
Derrúbannos as pontes
costeñas e secretas
onde a cercana noite agarda ó día.





                         XVI


¿Qué nodelos tocándome na porta
deixan cálidos roces? ¿Qué postigos
claman impervios, ásense da noite,
pegan nas altas pálpebras sombrías
e regresan insomnes desde as illas
ata os anxos brigantes da tristeza?

A luz do mar Caribe arómase de choiva
                         e de melancolías laceirantes.
Cai súpeto na preta tinta china
                         que afoga a claridade.
Disolve as amatistas nos fíos do infinito
pechados entre sámagos no extendido horizonte.

Polos vacíos cómaros do mundo cabalgando
os centauros dos soños desafían
a presencia do mar que se presente.
Prolónganse na música da auga, nos ronseles
invisibles da proa. Abrochan voces.
O peirao está perto. Vibran mastros.
Amansáronse as ondas. Grandes barcos
adivíñanse ancrados nas bahías.





                         XVII


Magnificente lúa. Mar movéndote,
linde grosa do mundo e cómaro sagrado.
Deus primixenio e sartego infindo
dos homes e dos barcos atrapados.

Non hai anxos flamíxeros parando
a espada dos trementes infortunios.
¿Que alicerces, maliaxes che encasulan
na devesa violenta acobilladas?.

Alguén turra nas gándaras da auga
ou na pena treidora alporizándote.
Terracotas de barro e das arxilas.
Pozos de algas inxeles abrollando.

Nervaduras coráis endurécente.
Cemiterios de nácares e perlas irisadas,
foron núcleos de morte
para os buques sen rumbo
no xelo deses cuarzos. Dos espellos.





                         XVIII


Lémur do vento. Brisa salgadía
entre os dedos da brétema rizando
nas escumas, nas flámulas mariñas.

Os deuses da feroz melancolía
                         róenme oscuramente.
Pesan no són do Mar, na vasta chaira,
á infinita soedade encadenada.

Quere a tarde florir nesa aba inmensa
que ven onda sobre ondas arrolándome.
Sempiterna cantiga esta das augas.

É o mar que na nenez, no mocerío
foi burbulla dos soños desatada.
Mar de amarga tristura e fantasías.
Mar a engadarme en barcos e ronseles.

Sola contigo a contraluz das lúas
fuches rondel, fermoso canturío.
Alma. Brisa do mar. Mundo absoluto.





                         XIX


Encarceradas augas de bahías
orgullosas de azúis. De turbios leitos.
Traen amósegas vivas e sinales:
Sangues. Penumbras. Areales. Lamas...
                         Imaxes belas. Corpos
                         na luz distorsionados.
É a memoria fugace dos mensaxes.
Farallóns de maraxes melancólicas.

Ei de atrapar ó sol da fermosura,
á labarada. Ó xelo que me enfría
                         o corazón xa vello
para esta soidade. Estos combates.
Tornar ó gozo. Asilo. Rescatalo
                         dunha incerta mañán.

Fuxir da desmemoria en que me perdo
e me arreda do sol. Abril-as portas
                         e os pechados posigos.
                         A ancha orela da antiga
pasada, anque regrese logo a chuvia
destes grises domingos outonizos.





                         XX


Deuses mariños arden enredados
nas copas da soedade que se toca.
As naves obstinadas fluctúan en neblinas,
nos mariñeiros signos ancestrales.

Lonxe están os peiraos dos camiños
da mar, e os fumes adormentan
espirales esfinxes, abatidos
nunha cidade sin contornos.
Alguén acende as luces.
Os fareiros noitámbulos vixían
bébedos por o sono. A soedade. A vida...
O ollo multicor dos faros polo mar
fai oscilar as zángolas
infinitas das sombras.

Ninguén sabe onde queda a area branca.
Onde a terra da costa presentida,
das praias, das palmeiras.
Onde as aves graciosas acochadas. Onde
o costado do mar iridiscente
e o colar das escumas remordendo
a soedade encalmada das mareas.





                         XXI


Lonxe do mar ardente voz me chama
con clarísima voz. Voz poderosa
que domina na altura. Ata a meseta
chegan salpicaduras de oleaxes
e invaden as cidades coas escumas.

Sábenme a sal os beizos. Ou a xestas
—o amarelento mar destos outeiros
doéndome no sangue—. Augas amargas
de dous mares distintos. Ou, cramores,
ou lonxanos cramores dominándome...

As brancas dornas fírenme nos ollos
nun lento navegar, como gaivotas.
Os mastros altos. Velas e navíos
encadéanme os brazos ós peiraos.

O monte. O mar... ¿Qué brisa me ergue
soños de luces, praias preguizosas
nos ventanais azuis, nas ensenadas,
en illas de durmidos hourizontes?

Flores mariñas. Peixes. Verdes algas.
Fermosísima flora diminuta.
Pinos rexos e antergos aciñales.
A vexetal marisma do meu mundo.

Teño o sangue cheíño de maraxes
apresurando o ritmo dos meus pulsos.
Porque son coma o mar. Son mar eu misma.
Doce seiva de mar. Mar desmedida
sobre da terra de Castela dura.





                         XXII


Xa calou a mareira alporizada
                         de torrentes e ondas.
Todo vai de calado nesta galaxia miña.

Vagabundeo nas senlleiras dornas,
gamelas e gabarras, por bahías
                         cheas de lúas redondas.
Lévanme os algodóns da inxente nebra
deica dos arcoiris das soedades lóbregas.

Quero subir escadas e caír nas remotas
leiras dos trigos a durmir en leitos
                         de trébos e mapoulas.
Ingrávida de afáns, non son noitébrega.
Son a dona do soño. Das músicas eólicas.

Dóbrome nunha gris racha de sámagos.
Nos zunidos das albas e as congostras.
Non hai faros á vista para guiarme.
                         Só o mar. Só as sombras.

E ese peso de séculos que as espaldas me dobra.
Esa lucenza, lámpada ou estrela
que racha os días nas lonxanas lombas,
abre as ánforas case rebordadas
das mágoas que me abondan.





                         XXIII


Imaxinado mar, búscote sempre.
De tanto imaxinarte surxes lenzo.
Extraña nube de auga derramada
por un ceo fugace. Mar sin furia.

Fulxindo surxes colibrí de lume
ou nimbo de anxo. Lúa excarcerada
na ebriedade do azul. Sobre os orballos.

Cruza unha dorna no danzante mar
e unha luz vertical chove dos ceos
sobre un raudo voar das andoriñas.

Anceante tremor desata o aire
e adorméntanse as herbas. As espigas.

É un tempo de silencios, e desplómanse
no gravitante soño. Nel converxen.

Na fronte miña firen fuxitivos
ecos. Ascuas de luz. Celestes sombras.





                         XXIV


Estás. Existes baixo ceos
sosegados e verdes ribeiríos.

Vértebra anseante.
Corazón que ausculta
o sono meu. Cada vixilia.
Cada hora. Fronteiras
de testa e pranto. Ou dor.

Gracia que inunda
de cántigas e brisas
as cornixas do Tempo.

Óllame.
O aire vólcateme imaxe,
e un tumulto de arroios obstinados
enmárcate por múltiple evidencia
de astros e de ondas.

Fúlxenme os ollos e a túa voz resoa.
Eres presencia recamada, doce,
infinita e gozosa
entre os susurros. Entre os pálpitos.

Mar rizada medrando
por transparentes márxes, por umbráis.





                         XXV


Muller, fún mar. Mar silenciada
por costumes que chegan da "Caverna".

Estática e caudal xa desde a cima
do sangrar remansado lúa a lúa
do fuxitivo Tempo. Os meus sentidos
                         dobréganme.
Só muller, só Airón. Vívido anceo.

Soamente muller ande a ansiedade
vestía de arcoiris e luceiros.
De túneles de noite. Iconos doces.
Lascivas lúas. Sede encarcerada.
Pebeteiros en claves plenilunios...

Só o rescaldo son. Muller transida
de mar, cinzas sereas e orballadas.
Alicerce ás nostalxias que amamanto.
Un amarelo mar con luz de enigma.

Ou, a mar desvivida nas lembranzas.
Desfollo os nonmeolvides. As corolas
daquelas margaritas en conxuro
que ó pé de tí meus dedos desfollaban.

O "si" e o "non" sumerxen a tenrura
nun surtidor de fábulas e olvidos.





                         XXVI


Eres un mar doméstico. (O deste lar que habito,
onde agardo e pervivo un azar arredío).
Onde paso os meus días con transparencias de auga.

Lonxe quedan os mares que xuntan ou separan.
Os que eu amara sempre. Os que levo nas tempas.
Por onde navegara nos movedizos barcos.

Xa só hai días lentos de chuvias con tristezas,
e un sol tan cotidián como este mar da casa.
Un sol que quenta os tabas da alma case oscuros
onde lustros de anos cínguenme melancólicos.

Ámote, mar das quedas ondas, rotos espellos.
Non sei és luz ou tébra de humáns alegorías...

Vivo no teu lentísimo vibrar eternamente.
Na escuma xa tan fría do meu vello universo,
no que me abismo dócil a inescrutables sinos.

Fantasmas de oleaxes. Vivos espectros. Naves
que me tan singladura de absolutas bahías.





                         XXVII


Perto de mín o mar rolda. Manselo,
onda tras onda bate nos beiraes.
Un mar axoenllado. Un mar enchendo
as pucharcas con cunchas. Caracolas.

O mar aprende nomes e roteiros,
beiras suaves. Luceiros lembradíos.
Susurrar de palabras. Marabillas,
e a sal que levan brisas relentadas.

Navíos pasan lonxe. Reducidos
a puntos como dornas ou gaivotas.
Polo violeta, polo azul, espéllase
unha mapoula. O sol nun pólder morre.

E nós imos sin norte onde atoparnos.
¿En qué ponente a nosa nave rota?
¿Ónde aquelas bitácoras inquedas,
o amor que a nasa vida constelara?

E tí, mesmo mar de onte ¿Ónde a chuviña,
a cantiga en concerto chorreando
na chaira inmensa, as susurrantes voces?

Todo vive nos tobos da memoria,
no monólogo amargo. Xa pasaron
os celmes anos. Todo é meu. As ondas
e os silencios. A cinsa presentida.





                         XXVIII


Único. Só. Unánime. Fermoso...
Xa morren os solpores nos morados
amarantos do mar e morre a tarde.

Vou morrendo tamén nesta auga fría
de sosegos e sombras pesadoras
e grises contra as luces do invernío.

Na noite deste meu mundo contida
de borrascas amargas,
abróllome na dor que o medo abrolla.
(Na eternidade todo se eterniza...)

¿Quedaráste Mar único encetando
outro universo vivo na rotunda
aba do oscuro plancton dos oríxes?

Cando todo se acabe, o fume. A brisa.
A loita. A paz, na derradeira onda.
¿Pronde me levarás, xunto a que polo
atarásme, en que leda singladura?

¿Perdurarás na presentida morte,
noutra lúa, outra matria nebulosa
abríndote cecáis en dar de vida?

¿Rebelaránse as líquidas cavernas?
¿Onde o berce de peixes e de escualos?
¿Onde forxar as roldas das galernas,
as escuadras dos buques naufragados?





                         XXIX


Se digo Mar adóndasme baías,
portos, navíos, lúcidas cidades,
xiríns para o sorriso conmovido.

Adóndasme sereas delicadas,
lóstregos, brasas, plenilunios, lúas.
Unha opulenta luz que che fulgura.
Un algo que deslumbra. Algo que vive.

Se digo Mar nácesme desde dentro
beleza deleitosa de solpores,
de mediodías altos e de auroras.

Digo mensaxes torboentos. oornas.
Bitácoras. Letal. Leste. Naufraxios...
Se digo Mar ata o silencio zoa.





                         XXX


Durísimo clamor de escuma e rocha.
Berro de amor. De amante consumado.
Eres perfecto mar fronte da nada.

Mar repetido en cláusula intranquíla,
quérote en dar de entrana. En óso puro,
en alma que ó infinito nos estira.

Quixera ser un canle sin anguria
nesta pouta de séculos. A rocha
redimida contigo. O ceibe berro.

Quixera ser no fin desta agonía
a cinsa tenra sobre tí volcada.
Eternamente mar. Soño cumprido.