a Palmira, todo este mar Aos homes e mulleres de Fisterra, mar e terra que nos é común |
AUSENCIAS E MAR (1ª Parte) PUNTA ARNELA Lento bruar as ondas asolagan a memoria e descenden lentas no aturuxo da tarde un acerbo ronsel de escuma coita a brisa e só o silencio —temeridade nosa— é un devalar errante onde se perde o norte e o naufraxio existe MAR DE FÓRA En Mar de Fóra a penas se percibe a luz do día E o frío arde nos tombos da mudez máis arraigada e todo fica estraño e silencioso como unha sombra enxoita de paisaxes En Mar de Fóra adoito se mesturan as artes do tributo máis efémero: herdanza de salitre —a nosa— de homes e mulleres salitrosos Porque levamos no silencio o rostro e a palidez salgada do traballo Ese traballo inxel de remendar nas redes do encaixe máis absurdo En Mar de Fóra as redes son o berce onde aniñamos, nós, alén da luz escura que nos sinala o día VAGAS DE SAL Desexabamos ficar a sotavento no vaivén das ondas e o refluxo da maré tinxiunos de esperanzas e silencios o solpor no silencio horizontes de mar AZUL Rosa dos ventos unicamente o mar e nós no horizonte silencios de mar azul XEITEIROS DO SUR Os últimos xeiteiros en partir —os do sur— tremosos e mesmo taciturnos perdíanse no ocaso amargo das miradas Atrás, como nos días da fatal ausencia, quedaban a mornura do fogar e a calma dun regazo octoxenario Sol a sol nun longo ronsel de incerteza, como áncoras intactas e voraces os últimos xeiteiros singraban novas lúas e crepúsculos Eles sabían do mar porque xurdiran do sal. O mar. O mar só reflectía as chagas dos seus dedos malferidos Pero eles eran os últimos xeiteiros en partir aqueles que, a media lúa, algo tremosos e armados duns remos de pao de carballo en cadanseu tolete vogaban paseniño cara as escuras e argazosas augas que a certeza mostraba, taciturna, eran o pan —ao sur— das súas fames ROSTRO Cando anda sur Rostro esquiva estarrecente a lúa Todo semella azul a norte de Bardullas As sombras fican preto e agardan agardan coma se nós foramos plancto reservado doutros días COÍDOS Un nidio ronsel de escuma voluptuosa e lasciva adiviña o sol oculto na extensión da xerfa En cada onda un frío intenso a percorrer os corpos mortos os argazos de carne inerte e os peixes nun boliche ateigado de silencios Cadaquén procure noutro as súas sombras o cheiro a marusía nestes mares é unha buguina xorda que adoito nos sorprende impunes ALBA DO SUR Coñecerte, meridiana alba do sur, é singrar o teu rumbo incerto neste invisible caderno de bitácora que me é MAR DE AUSENCIAS Pero talvez na brevidade dos silencios e das sombras o que quede non sexan os recordos máis distantes —nin os últimos— senón os días que ficaron en nós cando a paisaxe era un estigma procurado PRANTO DE NOSTALXIAS E SAUDADE (2ª Parte) O CENTOLO Tendido sobre o sol das augas claras no preludio da luz, na fin do mundo. Onde ninguén coñece outra esperanza que a esperanza dun templo asolagado. Un leito de salitre, un Ara Solis, un devalar errante a ventimperio. Onde a morte non sabe da existencia dos que viven nin a vida coñece sequera as súas sombras alén do que reclaman no horizonte. A marexada irrompe lenta no horizonte cando asubía norte a rentes do Centolo. Porén xaces tendido e naufragado absorto, eterna mente Cravado sobre as ondas do silencio Tan xélido que embazas co teu bafo a luz das madrugadas Porén foxen de ti, Centolo a mar ventosa o vendaval sureño e a calma maina do nordeste E así xaces exhausto alén das nubens, rochas do crepúsculo En fría soidade como un silente eclipse de nereidas que agarda, á fin, saciar a súa sede DUIO Xa o mar non vén tan fero, cruel, a visitarte a cubrirte de sal e pedra e noite. Olvido. Xa as augas afogaron a rabia no teu ventre abortando os vestixios do templo profanado. Xa o sol abrangue as ondas, caladas no horizonte. Perdidas no designium, no ocaso do milenio. A brétema, no val, pronuncia melodioso ese frío silencio que enxordece. Mais, ouh cidade antiga. Soñante estrela azul adormecida: Qué tímida mudez reclama a túa sombra, que mar, que terra escravas coñecen o teu nome? Un lívido silencio anuncia a fin do mundo: a cidade de pedra advírtese diáfana a durminte atalaia esperta do seu soño asolagado. MARUSÍA Estraños inventamos a rota dos abrentes singrando madrugadas navegamos no temón do vento a prol dun sur inexistente como ondas e naufragamos nun velame ausente vespertino A FISTERRA Por anagrama levas a senda do erotismo debuxado. No horizonte a imaxe do teu pobo: dous fermosos seos de muller tralos penedos que esconden a verdade de tanta lenda viva. Orcavella. A lenda das lendas esquecidas que dorme no cumio, alén onde remata o Facho. A de San Guillerme, Ara Solis, e tantas outras que levan de anagrama a senda do erotismo. A de cidade como Duggium. terra dos pagáns, asolagada polos mares e condenada a ficar baixo terra pola súa teima ó mal. Por anagrama, tamén a senda do erotismo. dende o Cabalo de ouro, soterrado nalgures, ata as máis fecundas lendas do culto a Venus: din por acá os máis novos, que contan os máis vellos que levan de anagrama a senda do erotismo. O GAVOTEIRO O salobre sabor dos argazos bicando o sol nacente LANGOSTEIRA Nas augas, ouh cousiña, diáfanas e puras, suavísima devalas cal péndulo inconcluso Semella que os minutos morresen canda a escuma e as horas delirasen buscando o seu regazo Por iso vén, cousiña. Hospeda este reloxio ntra como se foses nereida de silencios, sórdida flor de lúas ou telúrica visión dos meus recordos Porque lembrar a penas reconforta e a túa voz é lonxe coma nós lonxe MONTE FACHO Na beiramar o facho na faldra das montañas o xélido crepúsculo ILLAS LOBEIRA Onde xa nada existe mesmo as aves renuncian a voaren O BERRÓN Tan sequera ese berro de eterno promontorio alcanzase a soñarnos co seu eco cando unha noite azul anuncie a fin do mundo! PROMONTORIO NERIO Que cedo fica a noite e que serodia a aurora! qué fúlxido presente perturba o teu legado: espida, no baixío, na pel do acantilado agardas inherente o beixo fiel de ardora. E nada te detén, acaso, ardora, ardora a penas un recordo, un silencioso fado, que nace como a cinsa da terra e do pasado; preludio de silencio, ausencias e demora. E nin sequera o vento, a eito, repentino alenta vigoroso preto túa: a chuvia, a néboa, a brisa, o vendaval a bruma. Emerxes da venganza coa claridá da lúa para morrer impune no sangue doutra escuma que lenta prevalece absorta ao seu destino. MÁIS ALÁ DO SILENCIO (3ª Parte) orballa silencioso na noite azul de outono *** pero tamén orballa no verán como na pedra e no silencio *** a pedra non coñece nin sabe o nome exacto dos ancestros *** por iso hai noites nas que o vento agrúa nomes un nome de muller que nunca foi dunha antiga cidade no mare locustarum *** ningunha pedra habita os tempos do presente *** nada detén eterno o curso das entrañas *** a terra é só un mar de augas efémeras un camiño de savias e toxeiras unha castrexa noite azul sombría sacra *** cando as gaivotas e os mascatos foxen a pedra asoma á sombra para enxendrar na morte a vida da cidade asolagada SONETO MARIÑEIRO Adoecen os días nas noites de penumbra reflexando os teus berros de loitador errante. Agardando a victoria, desafiando a loita ficando na batalla ante o fervor do pobo. Adoecen as noites nos penumbrosos días esgotándose o tempo na loita aletargada. Levas no sufrimento a espada da coraxe a mesma, a mesma espada que enfunda os nosos cintos. Levas tamén as bágoas, o medo dos nosos medos. Coidas o noso alento das aves asasinas. Andas por entre os cómaros, como quen agarda lecer. Como quen confía. Como quen andando debuxa palabras no ar; verbas libertadoras epitafios e utopías, pero sempre erguido. CODA Cando no silencio berren as palabras cando as árbores treman nos outeiros, cando a xesta semelle rosa púbere cando os paxaros foxan tralo vento cando os ventos varíen a maré cando a lúa escureza un novo día cando os días afoguen, cando as noites cando as noites escurezan no silencio cando no silencio berren as palabras |