(Lúa nova) Aquel non era o tempo das apretas, mais falaba contigo e existías e poboabas de voces os meus días: sentíate nas horas máis secretas. Cantiga medieval, tiña garcetas o meu soño de cervos e volvías a auga no mencer e mais traías arrecendo de xarxa e violetas. Estabas e non eras, pero eras longo brado de dita na esperanza, futura luz de novas primaveras. Todo no corazón era larganza para habitares ti que non viñeras, lúa nova, que a vista non alcanza. |
|
(Cuarto crecente) Eras case de amor, hedra primeira gabeando camiños polas veas, ensaiando memorias e cadeas pola carne de meu, pedra en xaneira. Eras case de amor na brincadeira de burlarmos coas ondas as mareas, abalando caricias a mancheas, devalando máis fortes coa canseira. Eras regato con porvir de río aberto a toda chuvia para a enchente, facendo da túa sede un desafío. Eras case de amor loucura inxente alleándote en min no desvarío, eras case de amor, cuarto crecente. |
(Lúa chea) Naufragabas nun mar de auga salvaxe, nun mar de amor, gozoso afogamento, non podías nadar contra o contento e engolías da morte a beberaxe. E sendo morte non había friaxe: foi lumieira, foi vivir e alento, un contino e total renacemento, un chegar e iniciar nova viaxe. Había luz e cantos e un secreto corazón madurando, era xuño e nalgures se dera aquel decreto: "Fóra a noite, a distancia, o infortunio. O dominio do amor está completo, non entre ninguén máis: é plenilunio" |
|
(Cuarto minguante) ¿Que quedará de ti, de min, de tanto esplendor que na carne fixo casa? Todo reve co tempo, todo pasa, todo cobre o costume co seu manto. Contamos as moedas: risa e pranto fixéronnos da vida táboa rasa. Non sabemos facer outra devasa contra a perda dos días que a do espanto. ¿Que quedará de ti, de min, da lúa, da paixón e o seu saibo laciniante? ¿Que quedará de nós na noite núa? ¿Será o noso amor sombra vagante, fantasma que salouca e que recúa camiño do non ser, cuarto minguante? |
|
(A da morte) Sexa de sangue, vermella e con lume, fure aquel foxo en que todo apodrece, traia semente que non madurece, négueme o froito da vida e costume. Sexa coitelo do máis firme gume, man que non treme e non compadece, vólvame á cinsa que xa non decrece, herdo das brasas, por fin, e sen fume. Vaia eu con ela ben cega e escura, vaia eu con ela que non mente un Norte, vaia eu con ela porque é a que máis dura. Veña buscarme fatal como a sorte, cóllame a man cunha man ben segura, non me devale a lúa da morte. |
|
Derradeira vontade (*) Cando digan que fun e non estea, cando a terra por min o ventre abra, quen quixere pregar alce a palabra que tiven eu na boca, e non a allea. Non me deixen vagar nesa estadea que co medo e a noite a mente labra, non me neguen, por Deus, o abracadabra para saír da cova a onde clarea. Déixoo dito aquí coa sinatura, humildemente o digo, mais reclamo que non me cuspan sobre a sepultura: Prefiro do silencio o simple ramo sobre a pedra calada, fría e dura se non rezan por min na lingua que amo. |
|
(*) Maio de 1999. Acto do "Bienio Irmandiño" na Ferradura. Santiago de Compostela |