Centro de Documentación da AELG

Algúns poemas soltos - [Texto íntegro]

Campo, Marica

v1maricacampopoemassoltos.html

CONFESO QUE ESTOU TOLA

Para Pura Vázquez

Confeso que estou tola:
Teño alucinacións multicolores
nos plenilunios e ando a cortar lilas de auga
para poñer, vizosas, en púcaros de lume.
Porque vén ser que alobo cando a lúa é máis grande
e branquiamarelea na pupila do mundo.
Daquela escoito músicas de tambores e frautas
e bailo cos pés nús no caborco da noite.
Penduro das orellas espantos coma brincos
de morcegos pregados e falo coas coruxas
na lingua máis arcana.
(Ignoro se me ollades, se estou engaiolada
e vós, por divertirvos, ceibades cacahuetes
entre as reixas que afastan o meu soño e o voso)

Confeso que estou tola: teño unha barca branca
que navega por rúas e por ríos de vidro
e eu vou de pé na proa, cos remos cara ao ceo,
derrubando as estrelas.
(Non sei se as recolledes, se apañades os froitos
da vendima dos astros para facerdes viño
e cuspirmo nos ollos)

Confeso que estou tola: Eu vivo no tellado
da casa e cando chove bebo a chuvia que cae
e dela me alimento. Béboa coma quen bebe
tempo desconxelado, champaña á fin da festa
ou un amor que pasa. Despois, cando clarea,
perdo o medo e camiño sempre á beira do aleiro
desafiando a altura.
(Descoñezo se andades a chamar os bombeiros,
porque a vertixe é vosa e a bebedez é miña)
Confeso que estou tola: Quero facer fileiras coas formigas,
confeso que estou tola, e que leven pancartas co teu nome,
confeso que estou tola.
Quero subir ás barbas do xigante, confeso que estou tola,
e dicirlle na orella algún segredo, confeso que estou tola.
Quero coller o touro polo alento, confeso que estou tola.
e levalo a unha feira nas galaxias, confeso que estou tola.
Non quero ir convosco á perruqueira, confeso que estou tola,
gusto de ser a muller despenteada, confeso que estou tola.
Confeso que estou tola, confeso que estou tola,
Confeso que estou tola. Amén.

Regreso en Outono

Para María Pilar García Negro

Deixo o Norte coa néboa na pupila do mar
e inicio na cidade un ritual de insomnios
poboado de rumores e lamentos de gatos
que morreron de lúa sete vidas, hai séculos.

Un secreto poder desencadea os días
do retorno das cousas desde a cinsa, e os fíos
da urdidura gastada tecen, novos, a tea
do regreso imposible.

                    Afondo gris nas rúas
e levo baixo o brazo un cartafol repleto
de follas amarelas e de pétalos murchos.

(Os que pasan non saben que porto unha fortuna,
que as árbores do Parque me deixan de albacea
dun merlo desterrado á outra beira do tempo.)

Canta o paxaro, treme e alóngase tristísimo
procurando a neneza, os xogos debagados
en días coma rosas.

               E deixa ao meu oficio
repartir a certeza de que as fadas morreron
antes de ser verdade.

Canta o paxaro, treme e alóngase tristísimo
na pescuda dos bicos, temperán froito acedo.
               E eu quedo, labio a labio,
recontando as moedas,bebendo nos espellos
un caudal de distancia.

Canta o paxaro, treme e alóngase tristísimo
tras as pisadas lentas que a area nunca garda.
                    E eu a gastar olladas
desentrañando o rastro, perdéndome na noite
camiño de ningures.

Mais non quero quedar cercada por un coro
de mortos que saloucan: recollo a noite e voume
alporizando o aire, escribindo nos muros
palabras coma encontros, tatuando plenilunios
na pel, buscando o viño.

(O viño baixa inorde cara á Praza do Campo
en ríos coma rúas, entre casas de pedra,
pola garganta e brinca na fervenza do sangue.)

E eu, que non bebo soa, alzo a copa nun brinde
e agardo unha chamada das cousas fuxidías.
Mais o viño, piadoso, ménteme eternidades
e enche de arcos da vella as pucharcas do medo
nos ollos máis amigos.
                    E xorde a alba, o canto,
a ledicia nas follas da memoria e o viño
no outono da cidade

9-9-94.