QUEDOU CO OLLAR FIXO A COMÉN DO BRAZO. E O BRAzo, que se alonga sobre lenzos, fixo cativos aletexos nervosos ao se ver observado. Chouto esquivo de obxecto que contemplas e que atraes para o desasosego na túa sabiduría de guanábamo, de zunzunito, de millos e de limos.
-¿Que miras?
-Miro que se che ven as veas.
     Apenas si se lle ven as veas no interior mol e branco do brazo branco. Pro Juan Naipe olla as veas e rastrexa indicios coa pupila nas xemas sobre as veas que os dedos enredan nos cabelos e nos cabelos os dedos enredan como facendo cóxegas pura que se abra nos dentes a luzada, o lóstrego amatorio.
-É así a túa pel. É así.
     E Juan Naipe pescuda o seguimento da liña fosca da vea embaixo pel. E Juan Naipe pensa nas veas como augas nas que se ligaran o eco e mais a terra para lle dar orixe ás palabras. Ela repara agora que a Juan Naipe non se lle ven as veas porque é negro betún, construcción oculta de enigma e de murallas que resistiron tanto de terror, para dar orixe ás palabras que o atoan. De certo ela ben puidera pensar que se alguén se fai chamar Juan Naipe é porque ven de escravitude,é porque non moi lonxe os deuses seus, as súas nais, os seus cantos e no sono o seu ollo tenso de tigre negro, as súas pedriñas para os remedios, a súa calmosidade de voces aclaradas baixo de augas límpidas, foron, non moi lonxe, servas.
     Non moi lonxe. Na lagamar, praga de mosquitos, e no areal, as secas.
     Eles foron servos que se encrequenaron como veas ocultas. E cando o servo vai ser carimbado de home libre, ao servo esíxelle identificación por nome e apelidos. Fíxose, entón, escriturar o servo como Pedro. Fíxose entón, escriturar o servo como Juan, e o servo escollerá nome de frores e nome de montanas para as súas mulleres. Algúns póñense, simplesmente, Dios, por apelido. Algúns outros póñense termos que usan de cotío. E así fanse palabra. E é palabra de couso para que o couso novo do seu nome non se lle veña de sutaque a esquencer.
     Nesta decisión sobre o nome propio aos seus devanceiros gustoulles o nome de Naipe, co mesmo degoiro co que contemplaban dibuxolas nas cartas de xogo de Marsella.
     A el cádralle se chamar Juan Naipe.
     A el acomódaselle este nome inductor de pequenas trapelas coas que a vida enxerga na verdade e fai que seña todo verdade ao mesmo tempo.
-O teu nome é Vea.
-Beatrice.
     Pro a Juan Naipe non lle interesa esta nva edificación de palabras e dice para si:
-É bonita a noite. E se non volve selo, recordarei a noite.
     Díxoo como se adeprende un recitado, díxoo sen complicidade, sen alaio, díxoo describindo exactamente a noite como couso bonito.
     Palabra de negro betún na que ela é estrana e só sente cómo o vougo preme e cómo non lle fai gracia o asex de desexo de negro. E non lle fai gracia que Juan Naipe vaia sabendo por onde van as veas. E non lle fai gracia agardar ataque de xaguar sobre presa sen territorio porque a presa sen territorio háse movimentar por onde xaguar queira nos seus gumes de ciume mesto.
     Non lle fai gracia nin sabe cal é a palabra certa para se liberar dese estado toupizo que lle impide o devalo para a noite bonita, que afasta o corpo da razón.
     E a pupila de xema de Juan Naipe elabora circos teceláns como fai o xaguar. E nos seus circos tépedos alértanse os sinais de confronto para non dalo todo por perdido poisque entre ela e mais Juan Naipe a linguaxe segue a ser ausente e o peito soergue en se arredando e ela querería rir cando escoita do negro frase de repertorio canzonettista, frase acaída para a sempre sincera Gloria Lasso, pro a candura grosa de Juan Naipe non ademite interlocución e a boca de Juan Naipe é agora dominio de xaguar que liba por sobre o desacougo da presa solidaria a se acobillar no rumor mediático e cochón, agredindo cun refeito de serial romanesco que accede á súa formulación perfecta, acción de gracias, cando lle di: chúpala que nin dios. Porque dios é tamén, para el, nome de escravo. E porque o xaguar non entende de cachondeos no xogo. Porque no xogur o xaguar sempre arrisca.
     Juan Naipe ténas todas consigo. Porque o seu signo gráfico é o da serpe de plumas. E todo Juan Naipe aférese e lle retira alento ao animaliño sen territorio, golpe sen veas nos dedos longos do xaguar sobre as mamas da presa para que a presa sinta que o negro lle pode para sempre, pódelle para sempre polo que tén de escravo liberado, fío sedán e común de historia revolucionaria que lle fai a Juan Naipe relacionarse tan ben coas cousas e ser para ti un reclamo contradictorio, branco no preto, preto no branco, que che fai dicir que, en definitiva, pode que o teu seña todo o xénero humano a partires de que non se declare anti-comunista. E ao decilo ves o riso mórbido de Juan Naipe, ves como Juan Naipe fai carantoñas, porque agora Juan Naipe sábese tocado nas ás de ave que recambia plumaxes con oportunidade, e a súa pupila muda para o abraio ao localizar que se che gusta a Guiness presión negra e porque é a bebida nacional irlandesa.

Sempre xurde algo, miña paixón, para nos remachar a descompás sobre pasos de cebra. Porque si ti sonsacas aquela voce de mimo de telefonía e preguntas:
-¿Gustouche?
E si eu resposto:
-Zás.
Ti, comenentemente, engadirás:
-Pois eu coidei que non.
Ti sempre dis: Pois eu pensei que non.
     Despois vés á cidade e ti xa sabes que seguramente eu non estea na cidade e por ¡so entras en cada cabina de teléfonos, nas normáis e nas de handicapés -nas de tolleitos-, alternándoas con sabiduría. Entras, marcas o número, agardas sempre o mesnto número de sinais e replicas: non contesta, ti, cómo é que non contesta. Continuum tráxico desa frase curta e dorida coa que me increpas: non estás, non estás, cómo é que non estás.
     Despois eu, algures, chámote a ti, e ti, ao lonxe, combinas certo timbre de home atafegado, e caracterízaste cun verdadeiro acto de contestación: ben, xa falaremos.
     Isto dos dous, miña paixón, é tan descifrabel que teño por dicir que nos conduz, que me conduz, por intelixencia á túa cita ocasional igoal que ti adoeces fronte do meu ataque súpeto a anque deixes ese medio metro de respeto para que apalpe o macho que me tocou en sorte.
     Nones, ilícitos, eternamente unidos, regra que tronza unha ocasión única en que sen ser pergunta e sen ser resposta safunos, ¡aos dous, a mesma amorosa frase pequena. E esa coincidencia na mesma pequena frase amorosa deixounos para sempre, un fronte ao outro, en coiros. Quérote. Frase pequena. Material de consigna na que presumimos a nosa inxenuidade para a fin do xogo.
     Nos locais de maricóns, todos, na barra, toquetexan coa súa única man ceibe, coa man que non preme o tubo de cervexa Estrela, a melodía revella que soa nun disco de 45
revolucións e que debe ser un chachachá:
         

           En este bar te vi por vez primera
          En este bar te di mi corazón

     A seguida, cada quen dirá os versos como lle cadre, pero o tema é sempre o individuo que o aposta todo nunha carta. E despois entra o coro:

          Camarera, camarera, eres la camarera de mi amor.

     Eu bailei un chachachá no Cabaret do Rivière Hotel, e tocoume un negro. Non, non se trataba de lle pegar a un chachachá de salón Rivière style, senón de lle dar a un chachachá de entreperna, aló e acó, ás veces ao arrimado. O negro que me tocou era longo, era finiño, e eu funlle deixando pegadas de vermellón de labres por toda a guaibera e como acuse de recibido encandilámonos como película dos cincoenta, como happy end daquelas cintas que se construían após anos de guerra.
-¿Que tal a viaxe?, perguntas.
-¿A viaxe? resposto.
-Andei coma un tolo porque non contestabas.
     E eu entón fágome forte porque imito cousas que non sei cómo comunicarche, explico o quid da relación entre o touciño e a velocidade e sei que contribúo a que as cousas señan enteiras alisando a túa desaparición e queréndote alcohólico ocasional e anónimo anque me amole tanta obstinación en ti, miña paixón, persoaxe na que resisto un exquisito lentor autoamatorio. Co paso dos días deixo entrar á serpe de plumas na súa modorra de vida para che dicir, miña paixón:
-Non podo vivir sen ti.
     Porque, miña paixón, vivo sen ti perfectamente igoal que vivo sen un territorio e non podería vivir sen territorio.

     Nun cruzamento, e co mesmo ton educado co que se dan os bos días, dixen de natural:
-Eu sigo por aquí.
     E continuei para o bulevard comercial coa gorxa empastada sen que nin unha soa verba acudira para amplar a miña decisión. Nun estaribel de granizado de refresco collín un cucurucho cor grosella. En realidade é un cucurucho de papel impermeabel, con cadradiños de xelo e no que o home do estaribel bota unha medida de xarope de grosella. Collín un cucurucho e roín no xelo. Premín os brazos contra as beiras do corpo ata me mancar nas ancas e ata que os brazos xeneraron unha fronteira entre eu e mais o exterior. E o exterior foi xa a estación de bases para entregar o ticket con présa, coa mesma présa coa que roín no xelo, coa mesma sensación de présa coa que localizo a porta xusta para a saída mentres alguén me toca
polas costas:
-¡Ei!
     E dende a súa dignidade tépeda, por prinicira vez, Juan Naipe, olleite tristán.
     Ao saír do taller Juan Naipe tivera tempo para ir ata a casa, Juan Naipe tivera tempo para vestir unha guaiabera de festa cor azulón, Juan Naipe portaba consigo o xornal tal e como adoita se facer nos paseos, e eu díxenlle a Juan Naipe:
-O meu autocar está a punto de partir.
     Dinlle dous bicos a Juan Naipe como selo de compromiso, como detalle de boa educación, como cumprimento.
     A gorxa empástaseme cara os andéns e se¡ de memoria como é este se comportar occidental á marxe da memoria de todas as voltas que tivo que dar Juan Naipe para estar comigo, a esta hora en punto, ataviado de festa, vestido para o recordo, dándolle á despedida un senso libre, de noite bonita que
só el saberá.
     Pégaseme como señardá o meu paso serodio, como carencia nosa en trasladar afectos, como agresión dos nosos rituais competitivos, eses rituais que nos fan sair dos lugares como se se tratara, aínda, de rubricar a nosa independencia persoal dando cortes de mangas.
-¿Que tal a viaxe?
-¿A viaxe?
     E quero dar para min unha versión de triunfo e dígoche, ou non, ou quizaves cho veña eu dicir así:
     Un negro, un negro que ligara no Rivière, no Cabaret do Rivière Hotel, un negro foime despedir. E eu quixen despois revirar a testa, cando xa ía cara os andéns, revirar a testa para lle facer un aceno amabel, para levar o dedo índice e corazón aos beizos, xa sabes, e para facer como se lle deras un chucho.
     Neste intre eu sei que estás a ollar con cachondeo para todo o que che vou contando e que pensas que é magnífico facer unha viaxe alén do Atlántico para que un negro te despida nunha estación de buses. Pro cando eu lle quería facer un aceno a Juan Naipe, vino cómo se retiraba lento, vin o xaguar acuquinado sen a presa, vin a súa guaiabera impecabelmente planchada, e vin cómo Juan Naipe isola a verdade da construcción do mundo, e agárrome nos textos, e os textos mayas retórnanme o sosego de cando os deuses acordaron entre si que as cusas foran as cousas tal e como o verque Helbert Helder na palabra escrita:
Revelaram-se então, meditaram, na madrugada, decidiram construir o homem, enquanto se reuniam em assembleia para resolver sobre a produção, a existência das árvores, das lianas, a produção da vida, da existência, nas trevas, na noite, pelos Espíritos do Céu chamados Mestres Gigantes.
     E foi entón que mestre xigante mirou e dixo con mimo: -Olla, acabo de che facer as veas.
     E o que che dixo mestre xigante xa non se che esquencerá porque é o recordo do teu pai pechando o teu puño e dicindo: -É así de grande. O teu corazón é de grande como o é o teu puño.