A soidade era o frío. A soidade era aquela cortina de auga que esbaraba sobre o plástico. Estaba en cada unha das pingas que dende o borde do capote caían sobre a punta das botas. O desacougo da soidade era aquela humidade que lle encortizaba as carnes, que lle aterecía as mans e o sangue e a memoria, o corpo que xa non sentía naquela posición absurda, innobre, de créquenas, coa punta das botas asomando baixo o pespunte do plástico, inmóbil, mimetizado coa rocha, simulando tamén el ser rocha, nunha posición de ser vencido, postura que lle provocaba unha dor afiada nas pernas, coma cristais de xelo atravesando as cóxegas, percibindo o mundo dende a boca do plástico, un mundo limitado á ponte que non vía, aquela maldita ponte da que todos falaban, na que se concentraba o interese do mundo, aquela ponte sen tránsito na noite de chuvia, que atravesaba un río encorado e escuro, un río sometido. A soidade era non lembrar nada, sentir a humillación daquel estar inmóbil, de créquenas, co papo repousando nos xeonllos. A soidade era sucumbir baixo o monótono bater das pingas contra o plástico, sentindo o silencio, un silencio que o afogaba todo, cuberto co plástico que recollía as pingas para precipitalas logo contra a punta das botas, o plástico que cubría tamén parte da rocha, mimetizándose, mimetizándoo, confundindo as sombras daquela noite na que o río medraba coa agonía da chuvia. O río, o Sil. Aquela noite o Sil era coma un dinosaurio durmido pero que respira. Pensou no lago Ness, quizais o monstro que o habitaba non era senón o propio lago, ou o seu desafogo, un espertar do letargo de lodo e de negrura e acaso sucedía igual hoxe co río, que el o sentía sen velo, como se tendido entre os cantís non estivera o río, senón unha enorme cobra a piques de espertar. Algo latexaba alí e non era exactamente a vida, percibíao dende dentro do plástico, como percibía o propio alento convertido en bafo quente, o alento que saía da boca e volvía contra el, rebotado do plástico. Humidade por dentro e por fóra, que el era como a rocha, el tamén era rocha húmida, preso na súa posición de créquenas, sentindo como medraba a lama, como a auga vencía o coiro das botas, como calaba nos pés, nos calcañares e dende alí, dende as nádegas, ascendía pola rabadilla e pola cana dos osos ata ocupar a cabeza e confundir a memoria. A lama, e el acubillado naquel recanto de rocha, que non era cova, nin abrigo, só a insinuación dun accidente na superficie porosa, un resalte que o sol debuxara na caída da tarde, unha tarde na que Pascualón, o americano, saíra de inspección ocular, determinando os lugares nos que era necesario establecer as gardas. A el déralle a soidade daquel mal estar baixo a aciñeira, sentindo aquel silencio monocorde das pingas que todo o afogaban, mimetizado coa rocha, inmóbil diante daquela ponte pola que só transitaba a noite. Non percibía a ponte, sabía que estaba alí, pero era como se formara parte dun decorado de sombras chinesas, estaba pero non se vía, el intuía a súa situación polo bater da chuvia. Sobre o asfalto o bater das pingas era diferente ó rumor que ascendía dende a superficie da auga ou o producido polas follas das árbores. Sobre o asfalto as pingas soaban cónicas, sólidas, como soa o chocar de dúas materias distintas, de dous caracteres encontrados, como soaban contra o plástico, por máis que este quixera mimetizarse en rocha. Sabía as ordes. Sentíaas sobre si como sentía a chuvia, non as lembraba, recordar as ordes non era unha lembranza. A voz do americano, daquel Pascualón chegado días antes de ningures para organizalo todo, non era unha lembranza, era un ecoar pesado e escuro que retumbaba contra o iris dos ollos, nas concávidades nasais, que se expandía contra o plástico e volvía entrar nel igual que o bafo, como se o posuira por adentro e por afora, sen compaixón e sen tregua. Ti agardarás diante da ponte, non debes moverte, só escoitar e observar. E alí estaba, escoitando o crepitar da noite contra as sombras, esculcando un silencio que se estendía baixo aquela bóveda de auga, só, co frío e coa soidade que era como aquela lama na que os seus pés se afundían. Quixo ter a tentación de ollar o reloxo, aquel reloxo galano dos seus fillos no día do pai. Intuía a lembranza dos fillos aínda que sabía perdida a memoria, esquecera incluso que era policía e que un policía é un tipo duro, cunha psicoloxía capaz de soportar as probas máis duras, aínda naquela posición de créquenas, sentado nos calcañares, perdido nun labirinto de auga unha noite de ninguén, sen tempo, unha noite na que non era posible lembrar o pasado, nin sequera o presente, unha noite na que era imposible lembrar, recoñecer acaso que si tiña muller e fillos que o agardaban, mentres el, alí, só, sucumbía á humida soidade da desesperanza. Quixo ollar o reloxo, pero esqueceu a hora, o aceno, esqueceu buscar o tempo, malia que coa man dereita apalpaba a correa sobre o pulso e premía o botón que acendía a luz da esfera. Permanecía inmóbil, sentindo a dor do xelo nas coxas e nas nádegas, o lombo dorido e vencido naquela posición innobre. Fora cousa de Hermida, o perfeccionista, o estatístico, o calculador, sempre coa libreta na man, o lapís afiado a golpes de navalla, deixando constancia dos cubatas que bebía cada un, das visitas que facían ó club da estrada, quizais tamén dos polvos que cada un botaba. Hermida cumpría con esmero a súa función de chivato e cabrón, sempre querendo saber de que falaban, como se unha ducia de homes tantos meses pechados naquel universo sen horizonte, non tivera dereito a construir unha intimidade propia na que buscar refuxio e na que salvarse. A el Hermida buscáralle a intimidade do frío. Cubrirémoste cun plástico da cor da rocha e así semellarás ser rocha, dixera na xuntanza que tiveran no comedor do hotel, mentres el reventaba coa unlla do polgar as binchocas de aire baixo o hule da mesa. Cid na Pena dos Matacáns, Salgado na Tapada e o resto na granxa. Era Pascualón quen daba as ordes, pero dicía o que pensaba Hermida. Cando o chamaron para aquela misión, neutralizar un grupo terrorista que se instruía no bosque, pensou nunha acción limpa e directa, unha acción de homes contra homes, acaso arriscando a vida pero co xesto aberto, nunca maxionou retroceder ós tempos da mili e facer garda nunha noite como aquela, procurando ser rocha e observando o infindo silencio das sombras, dende aquela covacha que non o deixaba transpirar, que lle devolvía o seu propio vapor transformado en mofo, mentres as pingas seguían a caer sobre a punteira das botas e a lama ascendía por el como se fosen vermes.
     Non sentiu o ruxerruxe do motor que lentamente descendía o río. Viña de máis alá do silencio, dun lugar extremo, alleo á cuberta de silencio que sobre el formaba a chuvia. Non o escoitou porque afogaba baixo o balbordo das pingas, nin tampouco escoitou aquel silencio que seguíu ó morrer do ruxerruxe apagado, o silencio que seguíu á interrupción do silencio. Pensaba en Cid, tamén el cuberto de plástico, esculcando o baleiro dende o piricouto dos Matacáns, na outra beira do río, observando unha corrente que non vía, unha estrada fantasma, negra como as sombras, unha ponte tendida entre ningures. Pensaba en Cid e non viu as dúas figuras que dende o terraplén ascenderon á estrada, incorporándose logo á ponte, entrando nela con precisión e cautela. As dúas figuras que permaneceron inmóbiles, tamén elas paradas baixo a chuvia, como se todo aquela noite ficara detido, as dúas figuras no centro da ponte, administrando un tempo que só elas podían medir, xa que el, mimetizado coa rocha, non os podía ver, nin sentir, na súa circunstancia mineral.
     Unha tenue luz, semellante a esa brétema horizontal que no solpor se ergue dos lameiros, atenuou as sombras e quizais foi nese momento primeiro, anterior á propia conciencia da luz, cando el os viu e cando elas, as figuras, tamén o viron. El permaneceu inmóbil, sentíndose pedra e aciñeira e lama, mentres elas, as figuras, sen palabras pero con decisión, cruzaban a ponte encarando a boca dos seus ollos. A máis alta, unha figura espilida e fraca, meteu a man no peto e cando a sacou viña con ela, armada xa entre os dedos, a pistola. Despregáranse, un a cada beira da ponte, como buscando o amparo do peitoril, sen se deter, cara el, dispersos como as propias sombras da alborada que desgarraban sen piedade a constancia da noite, abrindo lentamente o aire a unha mañá que se anunciaba disfrazada de chuvia. Achegábanselle sen falar e sen ollarse, e el quixo ser verdadeiramente rocha e non xelo, lama e non o mofo aquel devolto polo plástico que lle impedía fuxir e berrar. E non se decatou de que xa non escoitaba a chuvia, nin o balbordo de pingas contra o plástico, pero sentiu o ruido metálico e xordo dende as mans do home espilido e soubo que cara el viña un arma montada, un arma sen palabras, un arma que camiñaba ergueita, prendida a unha man que asomaba sen tremer pola manga do plástico. E viu as botas, semellantes ás súas e tamén cubertas de lama e sentiu o respirar das dúas sombras de plástico o seu lado e soubo que o canón da pistola repousaba na súa sen e pechou os ollos agardando o disparo e quizais naquel instante quixo buscar de novo o reloxo dos fillos, para cronometrar un tempo que agora era coma un galano, breve e veloz, a noxenta reproducción da súa propia impotencia e comprendeu cal era o sentido da posición innobre, toda a noite agardando por aquel momento, fixando a posición para cando ceibara os intestinos todos, sen control, e entón o bafo fixose denso, material, impenetrable e sentiu como a man premía o gatillo lentamente, sabía que era así porque o canón presionaba con forza contra a tempa e lembrou o seu pai o día no que lle regalou un paraugas ó cumprir os dez anos, un paraugas con puño de vimbio trenzado que el levou á escola, e quixo volver alí, a aquela tarde na que buscou unha chuvia que non quixo vir, aquela tarde na que estrenou o paraugas baixo o chorro da fonte na alameda, xogando cos compañeiros a ser home, que aquel paraugas era atributo de home e como logo foi ó bar co seu pai, a ver como o Real Madrid gañaba a quinta copa de Europa e lembrou todo isto sen memoria, vencido polo vágado, polo sabor a bile e o arrecendo a morte que o levaba por un tobogán de negrura cara a nada. E en lugar do disparo só escoitou a voz seca e redonda do home desarmado, a voz firme e seca que o devolveu vencido a un mundo que non recoñecía, a voz que aprenderan a odiar e que a el, agora, se lle antollou amable e cálida, veña, deixao en paz e imos, e o final da presión do canón sobre a tempa, a pistola que prendida da man marchaba cara a ponte e as figuras que desaparecían nas sombras dos salgueiros, da outra beira do río. E non escoitou de novo o ruxerruxe do motor que marchaba Sil arriba, só o canto dos paxaros que espertaban ó día na aciñeira, convencidos de que debaixo, sobre a lama, só había unha rocha cun brillar de plástico.