A primeira vez que lin este libro tiven a impresión de que o que estaba a facer era andar na punta dos pés pola noite sobre o silencio poirento dunha casa. E a medida que os meus pés avanzaban, silandeiros, casa adiante, pisando as páxinas, o po da casa (que nas horas nocturnas acouga sobre as cousas) ía removéndose, formando pequenos remuíños no aire, alporizando a tranquilidade da paisaxe doméstica, que sempre é paisaxe íntima. Axudándome cunha pequena linterna para alumear entre as páxinas do libro, descubrín que, iluminadas por ese pequeno foco de luz, as palabras fanse máis visibles que nunca, flotando entre o po, porque deixan ao descuberto as enrugas da súa pel, da súa paisaxe cutanea, que é a paisaxe íntima deste libro e por suposto dos poemas que o compoñen. E é que Na agonía dos silencios do outono, en realidade, non é outra cousa que a cartografía da paisaxe íntima de Antonio García Teijeiro.
Así que, paseando pola casa –esta casa de papel que Antonio nos ofrece–, descubrín que as palabras flotaban entre o pó da noite, por veces desordenadas, aparentemente desordenadas coma se sufrisen unha delirante vertixe; pero en realidade o que o lector detecta nese paseo na punta dos pés pola casa de Antonio García Teijeiro é que a auténtica misión da escrita  do poeta consiste en rescatalas e apreixalas, para ordenalas, para deseñar a súa topografía e establecer a súa racionalidade ante o desacougo da vida, ante as incertezas, ante os medos; o que é moito. Moitísimo.
Os medos aparecen amortecidos, ora ben, polo blues –que é, claro, unha canción triste, como todo o outono nesta casa estacional de Antonio– e por ese laio do saxo, ao tempo alegre e desgarrado, que, rendendo homenaxe aos grandes poetas do instrumento musical (Lester Young, Coleman Hawkins, Charlie Parker…), resoa, coma un eco infinito, ata estremecernos o corazón no poemario que o autor pon nas nosas mans. Porque Antonio, efectivamente, é un melómano (vese ben) e o saxo é o seu acubillo, o seu sorriso clandestino, a propia esperanza ante tanta tristeza e desconcerto (humano, sempre moi humano) como aparecen neste libro.
Efectivamente, sobre o ceo de Na agonía dos silencios do outono paira unha forte atmósfera cargada de tristeza, tristeza que é (digo eu que si) terapéutica e que nos apreixa entre a súa néboa de formas engaiolantes para conducirnos, perdidos polo seu mar interior, ata a memoria, esa memoria íntima, persoal, tan cincelada, que Antonio apuntala incansablemente en todos e cada un dos seus poemas. Porque, ademais, a reivindicación da memoria adoita ser exultación.
E eu, lector, torpe coma un sonámbulo, ás escuras na punta dos pés pola casa de Antonio, tropezaba ás apalpadelas cos contornos outonizos das súas páxinas, que por veces se pousaban sobre os perfís dos edificios construídos sobre o mar pero outras tamén tomaban forma de silencio para recalar nun banco nas prazas vacantes das cidades. E así, tropezando, decateime de que este é un poemario de preguntas solapadas, maiormente sen respostas (así é a vida), un libro de procura, de profundización, de intensa evocación. E así descubrín que a casa de Antonio, Na agonía dos silencios do outono, é un fogar de intraquilidade íntima, un libro onde é o silencio quen fala, boca a boca co poeta, coma un amante que lle deita pequenos secretos ao oído.
Unha das ventaxas de poder avanzar na punta dos pés por esta casa é que se pode ver como as palabras afloran espontaneamente nela, configurando estes poemas limpos, claros, que se intúen (como toda a boa poesía) e que afondan na conciencia a través das impresións que a luz nos catapulta dentro. Ademais, Antonio apousenta na casa aos seus poetas (Rosalía, Pexegueiro, Pimentel, Angel González...) como fixo nos seus libros anteriores, rendéndolles gratitude e homenaxe. E cando o lector remata o seu paseo na punta dos pés e mira cara atrás, ve todos os apuntamentos, exhibidos e furtivos, que configuran o armazón arquitectónico deste fogar, construídos sempre ao abeiro da tenrura, esa tenrura que é consolo e da que o seu papel me lembra a aquela frase dunha novela de Houellebecq, cando o protagonista, ingresado nunha casa de saúde mental, aseguraba: «Pouco a pouco, comecei a ter a impresión de que toda aquela xente non estaba para nada trastornada; sinxelamente faltáballes amor».
E á saída, tras a porta, o vento. O vento outonal e grandilocuente que espalla polo mar as cinzas do poeta. ¿Hai acaso outro xeito máis humilde e magnífico para rematar sen ira?