Eu tería que dicir que Ganga, a novidosa  e magnífica novela  de Antón Lopo é un xogo de apariencias (porque o é), pero o que en realidade vou dicir é que o propio Antón Lopo é un xogo de apariencias (porque tamén o é, aínda que o sexa noutro sentido). ¿Non é acaso unha apariencia a presencia e a voz dun poeta que fai aparecer e desaparecer a palabra poética? ¿Non o é, acaso, un prestidixitador tan interdisciplinar como Antón, que agora é Lopo e mañá renuncia a selo, que hoxe escribe co xiz da mente un poemario sen soporte físico e onte fai teatro, que hoxe nos sorprende (e moito) coa potencia e a capacidade creativa e subversiva da súa nova novela e mañá nos presentará unha autopoética editada en corenta exemplares que se autodestruirá corenta segundos despois de que o lector a teña na súa man?  Claro que o é.
     A verdade é que teño que recoñecer que non lembro cando coñecín a Antón. Eu creo que o coñezo desde sempre, aínda que non sexa así. Se cadra, esa sensación provócama a súa aura potente, que deambula polo espacio, ou unha simple apariencia lopiá. Nese sentido, Antón, como persoa, é o máis parecido que eu coñezo a un narrador omnisciente (sen que iso teña nada que ver coa súa literatura). En fin, debe ser que a un prestidixitador non o coñeces un día, de repente. Un prestidixitador existe, sen máis. E non hai por que cuestionarse desde cando nin onde nin como. Por iso Antón, para min, existe desde sempre. A súa presencia é coma unha sombra; decatádevos: Antón está contigo e de repente xa non está, e viceversa, non está e de repente xa está ou xa volve a estar. E a confusión entre a súa presencia e a súa ausencia é tal que acaba por converterse en omipresencia.
     E, ademais, Antón é un creador, un creador de arte e, desde logo, un creador radical, íntegro. Como teñen que ser os auténticos creadores. A min, a súa obra seduciume desde aquel fascinante Sucios e desexados que se nos interpuxo diante dos ollos cando xa pasara ben o ecuador dos oitenta. Desde entón a liberdade creativa de Antón, coa súa experimentalidade, coa súa absoluta independencia e coa súa ollada totalizadora non deixou de subxugarme un só día.
     Hoxe, esa indescifrable apariencia que Antón é retorna a todos e todas nós flirteando con outro xogo de apariencias: o da súa novela Ganga, sen dúbida (e dígoo a conciencia), unha das máis lúcidas, interesantes e novidosas das que se escribiron en Galicia nos últimos anos. En Ganga, a través dun personaxe xenial que lle dá título á novela, a lectora ou o lector pode facer unha intensa, axitada e intrépida viaxe astral a través do mundo da psicodelia, do esoterismo e dos psicotrópicos. E a impresionante capacidade expresiva e plástica do narrador de Ganga constitúe un rail de lectura sobre o que esvaramos coma se patinásemos, berrando para liberarnos cunha infinita sensación de liberdade. O inefable personaxe, Ganga, chama por nós, desde a súa caricatura, desde a súa inmensa tenrura, desde un estupendo sentido do humor para nos mostrar todo o poderío desa mestizaxe cosmopolita, galega  e contemporánea que, páxina a páxina, embebeda toda a novela.
     Así que, desde aquí, eu brindo por Ganga, brindo por Antón, brindo por todas as súas apariencias. E desaparezo.