Só paxaros saíron desta boca -
[Escolma]
Estévez, Eduardo
v1eduardoestevezsopaxaros.html
tenés
razón
la
vida es una herida absurda
homero
manzi |
oratorio
I
só
unha palabra
derradeira
que
conteña o perdido
o
brando e fráxil
que
garde febres
ou
invernos
e
me afogue se levanto a cabeza
unha
palabra túa
abonda
para me salvar
homenaxes
de
pé baixo da pont-neuf
vin
a jacques de molay
o
último dos templarios
morrer
no lume
fronte
a un bar de odéon
vin
pasar o cortexo fúnebre
de
oscar wilde
eran
cinco mendigos e un can
nese
momento saía
borges
do brazo da kodama
ían
seguramente almorzar
nun
bar alí á volta
dende
unha mesa de café
fronte
á pont-au-change vin
como
saltaba sara bernhardt ó sena
corrín
e xa a auga
arrastraba
o seu plácido rostro
a
súa cabeza que se afundía
pouco
a pouco na morte
finalmente
nun
café de montparnasse
tomei
viño con raúl
gonzález
tuñón o poeta
leu
algo que acababa de escribir
non
lembro
mais
seguramente habería
unha
puta ou un mariñeiro borracho
despois
saímos xuntos
e
fomos visitar a tumba
de
sartre e simone de beauvoir
eles
tamén están mortos
que
en paz descansen
sar
abrirei
a porta amor
o
sábado coa alba
e
paxaros farrapentos
inundarán
a casa de mel e plumas
sentado
na poltrona
sorrirei
ante a algazarra
e
ó mediodía
cando
chegue da cociña o cheiro
tépedo
das cazolas no lume
verei
marchar a bandada
atravesar
o val cara ás torres
prometo
varrer as plumas
antes
de comer
pechar
outra vez a porta
funeral
dúas
gaivotas negras
aniñan
no meu peito
nos
meus oídos
o
ruído do mar confúndese
cos
seus gritos e os guindastres
e
os barcos
e
as pas abrindo a fosa
unha
fotografía do mundo
dous
carballos queimados
as
pólas gardan
dentro
un recendo doce
unha
flor
a
través do cristal
os
pétalos por onde esvaran
os
restos da última chuvia
no
bosque
dous
carballos secos
unha
fotografía do mundo
como
xa ninguén lembra
só
paxaros
nunca
escribín cartas de amor
só
paxaros saíron desta boca
nunca
tiven soños
nin
cortei rosas
non
teño pecado
nin
pedras
reminiscencias
de melville
nunha
ponte de amsterdam
un
mariñeiro co ollar gris
as
mans nos petos
miran
no horizonte barcos invisibles
hai
anos unha muller
retívoo
en terra unha noite
hai
anos
de
pé nesa ponte
perdeu
os camiños as marés
agora
as
mans nos petos
mira
no horizonte
barcos
invisibles
mentres
a súa boca murmura
frases
pastosas alcohol o alento
dunha
puta en warmoestraat
hai
anos
ingenieros
en
cada cidade hai un bar
onde
eu choro o meu pasado
e
os homes beben xenebra
aquí
non
aquí
durmo
todas
as noites
co
recendo frío das miñas cinzas
autorretrato
agora
hai tempo para ollarmos
todo
o tempo
as
enrugas das nosas mans
canción
de berce
yo
no soy un bailarín
m.
e. walsh |
algunha
vez vouche contar
que
lembro
hai
anos
tiñas
os mesmos xestos
o
mesmo sorriso
que
sentabamos a carón da fiestra
e
ti quedabas alí
quietiña
e
mirándoo todo
dicindo
cousas que só eu entendía
algunha
vez
imos
sentar nunha praza
e
rirmos da chuvia
beiramar
nalgún
destes peiraos
espero
o barco que me afunde na noite
que
me leve deste porto
onde
habita a memoria
a
cidade dos amantes
facer
un fillo
moldear
cos dedos húmidos a suor
o
iris
facer
parís con po e saliva
o
sena murmurando
baixo
a pont des invalides
bonaval
un
neno xoga ó sol
sobre
as pedras
dunha
tumba abandonada
fe
de erratas
entrei
nos teus brazos
como
se afunde na noite
unha
loia sen ás
via
pisana
nun
recanto de florencia
comín
pan con queixo e bebín
unha
botella de viño
alí
segundo falan
morreu
hai tempo un odontólogo
non
lembro o nome
pero
quitaba moas sen anestesia
a
obscenas mulleres renacentistas
alí
comín pan con queixo
e
bebín unha botella de viño
non
estaba só
alí
poderíase
dicir
bebemos
unha botella de viño
e
comemos pan con queixo
alí
lembramos outros lugares
outros
soños
falamos
das estrelas e posamos
coas
mans levantadas
para
dez ou quince
turistas
xaponeses con cámara de vídeo
insomnio
aquí
caben horas
soños
e voces
unha
árbore
por
exemplo
unha
flor partida
muller
con xasmíns
una
mano sagrada se detuvo, segura
sobre
tu frente
miguel
d'ors
soña
con xasmíns
e
acorda pouco a pouco
ten
ollos grandes
xestos
antigos
unha
muller
un
fillo sen nome
un
colchón coas sabas limpas
oratorio
II
teño
os ollos fixos
na
imaxe dun deus
pero
non podo rezar
non
teño bágoas
saint-denis
de
noite
nesta
rúa ocorren
todos
os milagres de paris
un
árabe atopa unha moeda de ouro
de
hai tres séculos
un
home vello cunha garrafa
de
viño en cada man
vira
en bolboreta
e
desaparece entre os fíos da luz
un
turista americano
saca
fotos a unha puta
e
despois van xuntos
percorrer
mundo
nun
barco branco e azul
na
rue saint-denis
pensei
que era primavera
e
agromou unha flor do empedrado
corteina
e marchei
asubiando
e comendo
un
a un os pétalos
muller
con piano
anoitece
e no salón
a
música maquilla os xestos tépedos
os
ollos foxen
unha
voz percorre os recantos
fóra
entre
as flores
o
meu corpo dorme
húmido
e
chora
ritual
a
través da quintana
nun
serán do outono
unha
anciá na procura dos seus mortos
diálogos
marítimos
dixemos
frases
breves en murmurio
e
cantaches como cantan
as
mulleres solitarias
nos
bares de madrid
ou
de vigo
tanto
ten
portuario
adiviñas
é
certo
a
verde estiaxe dos regueiros
chegas
puntualmente á cita
cada
espertar
cada
outono
explicas
o retrato dos meus anos
fragmentos
da distancia
pasei
laveime
na fonte do esquecemento
quedei
cego
diatriba
postal
o
vento non canta
non
nas
follas
o
vento non trae noticias
nin
flores daquela terra
entrerrúas
de
toda a cidade só lembro
unha
rúa
estreita
e sen árbores
un
bar onde te vin
a
primeira vez
entre
mans amarelas de tabaco
e
o vapor das cazolas
tiñas
un cáliz no altar
un
elixido para o sacrificio
unha
foto cos bordos gastados
onte
vin a danielle en londres
en
branco e negro
vin
tamén a brétema
de
madrugada
sobre
o támesis
así
é sempre londres
e
a muller que un ama
construcción
da memoria
para
lorenzo marineda
in
memoriam |
un
poema para o teu nome
aberto
coma río coma seda
un
poema para a cidade
que
ata as miñas voces de
neno
que non teño
unha
praza deserta
o
edificio
que
eu vin construír
dicíame
vin
o tren levar
as
pedras ata aló
hai
máis de oitenta anos
visión
do anxo
alzo
o voo sobre os edificios
a
cidade semella praga
polo
anciá
pero
os meus ollos non ven
pouso
nunha cornixa
dentro
destas paredes non hai nada
ruínas
ya
no seré feliz, tal vez no importa
j.
l. borges |
xa
non me importan os homes
non
quero comida ou abrigo
sento
en calquera recanto
e
procuro no peto
unha
moeda
un
billete de oito
centavos
e medio
xa
non hai tempo
lembranzas
xa
non me importa a chuvia
xénese
hoxe
non hai lugar
entre
as miñas costelas
hoxe
non farei muller
nin
pans
nin
peixes
café
de oriente
no
café de oriente
xunto
ó frío
choro
o teu nome nos espellos
procuro
o teu rostro moitas veces
nas
mesas veciñas
pero
non viñeches
no
café de oriente
tomo
unhas cervexas
creo
e
debúxote
nos
vidros embazados
o
teu xesto é familiar aquí
aquí
cada cousa
semella
os meus recordos
estação
derradeira
nesta
cadeira vella e rota
agardo
a mañá
en
que batas na porta
e
digas que é tarde para eu quedar alí
sentado
quieto
|
