a mañá

son tempos
de pensar a ausencia

de gardarmos
nun caixón as bágoas

son tempos de ollar a chuvia
a través dos cristais

embazada a memoria

               · · ·

botar as redes
cubrirnos de vento

hai un país de catedrais

homes en silencio

longos camiños cara ao mar


               · · ·

a paisaxe ocúltase
tras unha vaga néboa

a paisaxe ten sete veos
e no fondo
núa
aniña a memoria

               · · ·

mira os barcos no peirao

como se xuntan
e se afastan coas ondas

mira as gaivotas
a se acochar unhas
canda ás outras

os pescadores
co ollar detido
no horizonte

               · · ·

ondea a roupa no tendal

recebe outra vez o orballo

               · · ·

cos primeiros melros
acordan os cans
os homes
miañan ao sol
húmido do mencer

               · · ·

a auga que baixa
das montañas
corre polas rúas baleiras

nas casas só quedan
sombras
algún ancián
que xa esqueceu o calendario

               · · ·

son tempos
de pensar a ausencia

               · · ·

o home vello á sombra
da aciñeira
conta as cabras
e dálles nome

a vella muller na cociña
nomea os paxaros
os días e as dores

               · · ·

a campá non ten badalo

só o gorgolexo
das pombas toca a misa
ou a defunto

               · · ·

neste muro hai os prantos
de amor de moitas mozas
e homes vellos
e deuses

               · · ·

nos balcóns xa non quedan
xasmíns nin cravos nin rosas

morreron coa xeada
o último inverno

               · · ·

conta cada un
dos seus cabelos

coñece cada liña
cada movemento

cando ergue o sol
e orballa nas roseiras do patio
fíos de la acomoda en certos
e determinados lugares

elena
atada nos espellos
peitéase
todo o día

               · · ·

o mediodía

as cociñas
cheiran a ourego

os manteis vermellos
o vapor das cazolas

o golpe das culleres
co ferro en cada remexida

os risos entre os muros
paxaros engaiolados

               · · ·

na mesa
unha cesta con froitas de louza
e teas de araña

               · · ·

fumegan os pratos

falan alto as mulleres na praza

por un momento
a paisaxe non ten veos

               · · ·

a follaxe bate
con dozura portas e fiestras

logo pérdese

non hai
ninguén para escoitala

               · · ·

na cociña unha avoa
remexendo no caldeiro

no cuarto unha curmá de
quince anos
deitada co seu mozo
ás agachadas

               · · ·

a tarde

as horas son máis lentas
á sombra do limoeiro

               · · ·

e cando chove séntense
as gotas no tellado nas
pólas secas o pranto
nas paredes balorentas

               · · ·

os balcóns
énchense de flores co verán

unha moza corta o seu orballo

pono no xerro da sala
xunto á foto do pai morto

               · · ·

no patio
unha vella figueira de pólas longas
cubertas de ouricelas

os soños
confúndense a esta hora na follaxe

               · · ·

 as árbores da infancia
inclínanse sobre o alxibe

buscan a súa imaxe reflectida
no espello de auga

               · · ·

esta terra perténceme
terra branca de séculos e cinza

acóugame esta terra
estas árbores de mans abertas

              · · ·

hai unha carballeira gris

un río en algures que murmura

paxaros
néboa

recantos desta terra prometida

               · · ·

chega do río
o canto das lavandeiras

               · · ·

no pomar o vento procura
a idade nas follas
o silencio nas cortizas

               · · ·

tras destes muros
unha moza esperou

todo o día

os días seguintes

o home que a levase lonxe
a algunha nova terra
e máxica
vestida de branco e
cun ramo de lirios nas mans

               · · ·

atoparasme no camiño
preto da última árbore

a derradeira

               · · ·

pérdese a follasca
vaise espallando
cara ao horizonte

que é como dicir

cara a ningures

               · · ·

na fiestra os últimos
efémeros fíos do sol
nas pólas máis altas

               · · ·

cando é tarde só quedan
pedras e poeira no camiño

               · · ·

a noite

unha bandada emigra da paisaxe

               · · ·

en leitos de ferro

tras as cortinas
as rapazas agochan
os seus soños prohibidos

 presos entre as sabas

               · · ·

os farois
arrandean co vento e no campanario
o moucho vixía
as casas silenciosas

espantallo

mantén afastadas as lembranzas

               · · ·

polas casas
a silueta dunha muller

sobre a paisaxe feminina
debrúzase a noite

               · · ·

a terra ten cansazo de auga
nas fendeduras

nos ritos do verán
o plenilunio

               · · ·

silencio
esta noite esta pechada para os grilos

              · · ·

acender
unha candea a santo antón
e mais outra á macarena
para que nos libren de todo mal
de todo medo

               · · ·

a paisaxe prega en silencio
pide perdón
antes de quitar o último veo

               · · ·

epílogo para o insomnio

nesta lingua sen nome
sen bandeira
acougan os meus ósos
do frío e da distancia

nesta terra anterga

téñoo dito

descansan os meus ósos
apátridas e silentes