Vista

Son moi vello e creo que non vou tardar moito en morrer. Incluso o desexo porque xa non me queda nada que facer na vida e, aínda que me quedase, seríame imposible. Estou secuestrado nun cuarto triste, nun piso pequeno dentro dunha cidade que non coñezo. Vivo co meu fillo pero non o vexo case nunca. Vén unha vez ó día darme de comer, cambiarme o cueiro e asearme. Mentres non morro, o único que podo facer é mirar para o teito e soñar vendo o par de zapatos novos que trouxen da aldea.

Cando esperto, esculco o teito para asegurarme de que sigo vivo. Despois baixo a mirada buscando os zapatos. Os zapatos están á vista, pedinlle ó meu fillo que os deixase ben a vista, xuntos, dentro dunha baldosa: as punteiras apegadas á parede e os tacóns cara á cama. Hai uns meses que xa non os poño. Levo tanto tempo encamado que o cuarto, de non ser polas humidades do teito e os zapatos, sería unha caixa de mortos. Cando miro os zapatos sinto unha alegría infantil, unha especie de esperanza inxenua e inútil que me conforta. Quizais algún día meu fillo me saque da cama e me leve a coñecer a cidade, como me prometera. Pero o máis seguro é que non o faga, o más seguro é que meu fillo me calce os zapatos cando morra. Ou nin sequera iso, quizais un día non apareza pola casa e me deixe aquí, podrecendo. Iso si que me mete medo, podrecer dentro deste cuarto.

Os primeiros meses poñía os zapatos e saía á rúa, paseaba por un pequeno parque que había ó lado da casa. Ás veces aínda falaba con algún vello abatido coma min e sentabamos a mirar. A vista era o único que nos mantiña en contacto coa vida: mirabamos a xente, as pombas, as árbores. Tiña medo de ir máis lonxe. Despois volvía para a casa, sacaba os zapatos, limpábaos coa manga da chaqueta e colocábaos dentro da baldosa.

Trouxéraos da aldea, eran os meus zapatos dos domingos. Crin que ó vir vivir á cidade co fillo estaría todo o día camiñando por lugares elegantes, por lugares onde non sería fino camiñar coas botas vellas de sachar nas leiras. E tróuxenos comigo. Tróuxenos postos cando o fillo me foi buscar. Vin triste, pero tiña unha certa ilusión, porque á fin de contas era un vello curioso e seguía tendo enerxía abonda para alimentar pequenas paixóns e certos desexos. Non sabía daquela o que me esperaba na cidade. Cando viaxaba co fillo no coche, camiño da cidade, non tiña nin idea de que el o único que pretendía era acalmar a conciencia. Pero eu non sabía nada diso, non sabía que clase de remorsos obrigaron a meu fillo a arrincarme das paisaxes amadas. Todo fora bastante doado ata entón. Nacera, medrara, namorárame, casara, fun pai. Traballara coma un condenado, iso si, pero tivera fermosos momentos de pracer coa muller, co neno, cos amigos. Pescara, cazara, xogara partidas interminables na taberna. Fora feliz, bastante feliz. Lembro máis momentos fermosos que momentos dolorosos. Sempre fun un home optimista.

—Marchamos para a cidade, papá —díxome—. Alí estarás comigo e poderei coidarte. A cidade é grande, gustarache.

Fíxome ilusión marchar á cidade, ademais prometérame que nas vacacións volveriamos á aldea e vería os meus amigos. Levei comigo a roupa dos domingos, sobre todo os zapatos novos para camiñar entre a xente fina. Incluso me gustou, cando chegamos ó piso minúsculo do fillo, que me regalase unhas zapatillas. Parecéronme confortables. Era un bo calzado para estar na casa, o pouco tempo que pensaba que había estar na casa.

Levo moitos meses enterrado neste cuarto, coas zapatillas cheas xa de buracos e de tristeza, e cos zapatos de domingo apreixados dentro dunha baldosa. E só me queda o pracer, a ilusión, de miralos.

Oído

Levamos dez anos casados e temos dous fillos, Marcos e Sara. Eramos relativamente felices ata que el empezou a chegar do traballo malhumorado e canso. Doíalle todo, queixábase por todo e, dun día para outro, comezou a berrar. Era imposible falar con el, calquera mostra de cariño volvíao máis agresivo e violento. Eu estaba convencida de que tiña unha amante e decidín separarme. El ameazou con non deixarme ver os fillos, así que volvín á casa a esperar que os nenos medren ou el enmudeza.

Quero baleirar os oídos ou matalo. É o que penso cando comeza a gritar. Cada vez que chego á casa atópome, non con el, senón cunha boca malhumorada que se fai enorme e se distorsiona, un berro escuro sobre un corpo e un rostro que xa non recoñezo. Os dentes, dentro da boca inmensa de Paulo, son unha serra eléctrica, abouxadora, ameazante. Son coma dentes de tiburón que mastigan a voz que me insulta, me culpa das malas notas dos nenos e me acusa de terlle arruinado a vida. Levamos así anos, e xa non son quen de ver en Paulo o home que tanto amei. Agora só vexo unha voz que me atravesa como unha aresta de metal oxidado, unha campá que me abouxa, me pesa e non me deixa falar. Parece que actuase de seu, a voz, como se fose nela, e non en Paulo, onde nacese todo o resentimento e a violencia que me envorca enriba. Calo, é o que fago. Calo e desexo quedar xorda ou que el enmudeza dunha maldita vez e que a súas palabras ferintes deixen de ecoar na casa e nas almas asustadas dos nosos fillos.

Ás veces intento ser conciliadora, fágolle unha pregunta amable, un comentario mequeiro, pero esa voz é coma o lume: está tan tranquilo, tan doce e cálido nunha cheminea ou na cabeza dun misto e cando se desmanda e devora un bosque convértese nun puro grito constante, aterrador. Non serve de nada tapar as orellas, nin baleirar os oídos. Non serve de nada ser cariñosa nin conciliadora, como non serve cun lume desbocado.

Cando o oio discutir con seu pai, os dous a pegar gritos, sei que Paulo só berra porque o aprendeu do pai e poida que o pai o aprendese do seu e, así, o grito transcende o tempo e vén de tan lonxe que é imposible saber por que naceu, por que berrou a primeira persoa que iniciou esta terrorífica cadea. Só espero que rompa nos meus fillos e non siga avanzando cara ó infinito, magoando, esnaquizando o amor, as horas silenciosas e o pausado tempo das conversas.

E ademais están as súas queixas continuas. Sempre lle doe todo. Érguese pola mañá e dóenlle as costas, é o primeiro que escoito, un puro lamento. Todo é dor no seu corpo, todo é dor na súa vida. En tantos anos de convivencia coñezo os seus finximentos e sei que palabra vai dicir detrás da que xa dixo, que dor vai vir detrás da dor anterior. Primeiro as costas, despois a cabeza, despois os brazos, despois as pernas e, por fin, o mareo eterno. Sempre está así cando está comigo. Pero se xusto nese momento en que está a punto de caer ó chan de pura debilidade e de atroz sufrimento físico o chama algún dos seus amigos, a el cámbialle a cara e ilumínase cunha felicidade que coñecín hai mil anos, cunha alegría e unha enerxía que a min me nega. Pregúntome por que me agocha agora esa parte fermosa e só se me amosa queixón, triste e agresivo.

Quero quedar xorda, si. Quero baleirar os oídos ou matalo. Confeso que máis dunha vez tiven ganas de atoarlle a gorxa cos trapos sucios da cociña ata asfixialo, ou de guindalo no chan, poñerlle unha perna enriba e arrincarlle a lingua coas mans ata arrincarlle, de paso, o corazón. E berrarlle: “por fin quedaches calado, maldito!”

Olfacto

Sempre me pega ás oito da tarde, cando chega do traballo e nos pon a cear a meu irmán e mais a min. Acontece todos os días, por iso teño que estar preparada. Mamá é unha muller moi guapa, moi elegante, moi delgada e traballa de executiva nunha empresa importante. A miña avoa dime que todo o que mamá fai é polo meu ben, porque non quere que sufra o que sufriu ela ata chegar onde está. Ata ser unha muller delgada, elegante e intelixente. Iso é o que me di a miña avoa.

Xa conseguín que non me vexa pero aínda así encóntrame. Creo que é porque me ole, coma os cans. Ten unha perigosa habilidade para seguir o meu rastro pola casa, polo xardín e mesmo polos camiños que levan ata os chalés dos veciños. Atópame nos recunchos máis inaccesibles, agochada dentro dun armario, camuflada entre os azulexos do baño, acazapada coma un gato entre as árbores do xardín. E só pode ser porque me ole. Sei que non pode verme, porque son invisible. Ninguén me ve, nin o meu irmán, nin Susana, a asistenta; non me ven no colexio e eu, cando me miro no espello, tampouco me vexo. Custoume un pouco ser invisible pero ó cabo conseguino. Non foi doado. Empecei por desexar, para que ela non me pegase, ser invisible. A mellor maneira para aprender a ser invisible é deixar de mirar á xente ós ollos: se ti non as miras as persoas tampouco poden verte. Despois deixei de mirar os meus propios ollos no espello, ata que desapareceron. Pouco a pouco borróuseme todo o rostro e incluso aprendín a non ter voz. Hai tempo que non falo nin choro nin río. Facer desaparecer o meu corpo foi relativamente doado, e co tempo conseguín camuflarme coas paredes, os azulexos, os cadros, os sofás e busco un lugar que me acolla cada vez que sinto o perfume de mamá avanzar polo corredor, ás oito da tarde.

Cando me atopa empéñase en cheirarme as mans. Ó principio eu agochábaas, pero poñíase máis furiosa e insultábame. Dicíame: “¡estiveches tocándote! ¡Es unha porca!”. Así que aprendín que non paga a pena negarlle nada. É mellor colaborar. Responderlle a todo que si movendo a cabeza. Resístome a falar, a rir, a chorar. Só afirmo, ou nego, coa cabeza.

Pensei moito en como era posible que, cando ninguén me ve, ela me atope. Pensei moito, moitísimo, e co tempo cheguei a unha conclusión: se eu sei cando ela está na casa é porque a ulo. Así que ela tamén me ten que ulir a min. Con todo, é moi difícil, moito máis que ser invisible, que o meu corpo non recenda a nada. Boto o día a lavar as mans, por se acaso cheiran a algo que a ela non lle gusta, tanto ten que recendan a laranxas, a goma de borrar, a suor ou a xabón. Encho a bañeira de auga e métome dentro, pero escoito o soletreo dos seus tacóns dende a entrada, avanzando polo corredor, subindo as escaleiras ata que se paran na porta do cuarto de baño e me berra: “Sei que está tocándote! Gorda asquerosa!”.

Eu son aínda moi pequena e non entendo nada do que me di, só quero ser boa para que me abrace cando estou triste. Agora tamén se enfada cando me encontra xogando e sempre que me sento a comer. Non me deixa comer, non quere que engorde. E eu non entendo por que comer e xogar son cousas malas, as nenas que vexo na tele comen e xogan e as súas mamás non lles berran nin lles pegan. Dime que son unha porca inútil, fea e gorda.

Ás veces quero espetarlle o garfo no nariz para que deixe de ulirme e non me atope nunca máis. Porque aínda non sei como facer para non ulir, por máis que me lavo, por máis que me refrego co estropallo e me arrinco a pel, ela sempre me atopa.

Gusto

Namoreime hai tempo dun deses ghichos ós que che apetece entregarte por completo. Non vivimos xuntos, pero nalgún momento cometín o erro de darlle as chaves da casa. Agora pode invadir a miña intimidade cando lle peta e eu consíntollo, creo que porque a súa debilidade inspírame unha tenrura inmensa, como se cando me magoa só vise nel un fillo inconsciente e mal criado. Sempre que aparece, obrígame a facerlle unha felación e nunca se preocupa de satisfacer o meu desexo. Vivo empachada do sabor do seu seme e do seu corpo.

Nunca sei cando vai aparecer na miña casa, pode entrar cando lle pete. Case sempre vén polas noites, borracho, sen avisar. Tanto lle ten que eu estea vendo a televisión, ceando ou deitada, que lle importa ben pouco se fai ruído ou me asusta. Se estou durmindo prende a luz, desvístese, achégase á cama e eu, nos soños, xa percibo o sabor do seu corpo a asulagarme como unha ameaza. Esperto, véxoo diante miña e pecho os ollos, quietiña, disimulando. Pero el túrrame do pelo e érgueme a cabeza ata poñerme a boca á altura da entreperna. Esperto definitivamente cunha pixa triste e fedorenta forzándome os labios, purrando para vencer a firme oposición dos dentes. Cedo e desexo que sexa preciso e rápido. Consólome pensando que polo menos non intenta bicarme, meterme na boca a lingua como unha trade ou unha explosión de gas. Esa lingua visguenta e ansiosa que só empurra, empurra e empurra ata abrir en min un buraco desagradable e enorme e facerme gora debaixo da pel.

Polo menos non me bica, tampouco falamos e eu só quero que a violación sexa precisa e rápida, como se fose degolar un año. Para que ninguén sufra más do debido, nin el nin eu. Cando por fin vence os labios e os dentes, e a miña lingua se refuxia no oco do padal, sinto a primeira náusea que me produce o impacto do sabor xenital, morno e infecto. Sento na cama e el queda quieto diante miña, movéndose adiante e atrás, fondo e máis fondo, sen ningún xesto mínimo de tenrura, sen acariñarme sequera a cabeza, só turrándome do pelo. Sen palabras, só suspiros e, ás veces, algún insulto que me cae sobre os ombros mesturado coa baba que lle escorre da boca. Inhalo o fedor que despiden as súas feces descompostas polo viño que lle converteu en papas o cerebro e mais os sentimentos. A primeira náusea obrígame a vomitarlle enriba calquera cousa que ceara esa noite pero a el tanto lle ten. Vomito, trago o meu vómito, e ó mesmo tempo sinto como me medra contra o padal a brutalidade do meu amante, a súa degradación máis triste, e só quero que sexa preciso e rápido na violación, para acabar axiña, para que deixe de turrarme do pelo, para que deixe de insultarme, para liberarme das feces que me fan vomitar de novo. Que sexa preciso e rápido. Que cando exacule o seme vaia directo á gorxa e salte as papilas gustativas para non ter que vomitar outra vez e volver tragar os anacos de carne, verduras ou peixe que ceei pola noite. E durmir pronto, degolada como un año triste, gora e empachada.

Cando almorzo ó día seguinte, cando bebo cervexa coas amigas ou cando quedo a comer con ese montón de carne en forma de pene, que me mira desde detrás da mesa, só podo sentir o gusto do seme asulagándome. Tanto ten o que coma ou o que beba deliciosos percebes ou burbullante champán, só sinto o sabor daqueles mocos leitosos que deitan dese home que, cando menos o espero, aparece na casa e me mete na boca a pixa flácida e triste.

O seu sabor forma parte de min. Incluso cando lambo a pel, a miña propia pel, é como se lambese corpo do meu amante.

Tacto

Aconteceu hai moitos anos, a principios dos noventa máis ou menos. Iamos á igrexa todos os sábados para adornar o altar e aprender o catecismo. O cura amosábanos os cadros cheos de caveiras e de almas retorcéndose no inferno envolveitas nun lume eterno. Aquel día estreara un vestido de verán, de sisas, e sentíame case unha moza. Acababa de ter a primeira regra e eu soñaba co momento en que había marchar da aldea. Pero aquel fillo de puta conseguiu converterme en po..

Houbo un tempo en que as nenas da aldea corriamos á igrexa os sábados pola tarde para adornar os altares, limparlle o po ós santos e fregar con lixivia as lousas do chan. Era un tempo agradable, sobre todo na primavera cando podiamos correr despois, libres, na procura de amorodos por debaixo das viñas. Ou no verán, cando o cura nos agasallaba cunha morea de cereixas, doces e lascivamente vermellas e líquidas.

Era un tempo fermoso, húmido e pracenteiro, no que nos abrollaban os peitos novos e nos intimidaban os pelos furiosos que lles nacían ás mozas debaixo dos brazos. Queriamos medrar e iamos aprendendo paseniño, sobre todo cos pasos breves e tímidos que dabamos coa xemas dos dedos sobre a pel dos compañeiros de xogos.

Debería lembrar daquel tempo a humidade gozosa e o pracer dun dedo contra o meu, o contacto eléctrico dos xeonllos encoiros dun neno contra os meus xeonllos encoiros. Pero non lembro iso senón a secura do po e as queimaduras da lixivia que me estiñaron calquera fluído que puidese nacer do meu corpo. Dende aquela, non podo tocar a ninguén: sécanme ata os ollos, vólvome de cartón. Vexo as cousas, as persoas que podo tocar como se fosen brandas, suaves, de manteiga ou algo semellante, revendo líquidos, pero sei que se as toco eu mesma quedarei sen auga no corpo e entón doerame incluso mirar. Todo será un noxo continuo, se toco. Tampouco aturo que me toquen: vólvome uva pasa, anaco de pan reseso e deshidratado. Aparto as mans dos demais porque as mans dos demais tamén me converterán en cartón. Zugaranme toda a auga do corpo, deixaranme morta e espelexada coma eses mártires que nos mostraba o cura cando non eramos dóciles, boas, guiadiñas.

O cura non era un home como os que eu coñecía. Afeitábase todos os días e tiña a pel da cara e das mans suaves coma as dun bebé. A súa boca era unha especie de ferida obscena aberta na cara a base de pensamentos lascivos. Eu acababa de estrear un vestido amarelo que mamá me cosera para o verán. El achegouse a min e díxome que estaba moi guapa, que parecía unha mociña. Colocouse detrás miña e recordo as súas mans baixando polos meus peitos, subindo e baixando. Arriba e abaixo. Amodiño. Pegou a boca á miña orella e dicíame que bonito vestido levas hoxe, pero máis lento, como se estivese facendo un traballo que requiría un esforzo tan grande coma cando Deus creou o mundo. Lambíame o pescozo, metía as mans —sempre amodiño— polo escote do bonito vestido e paraba, paraba, paraba sobre os meus peitos pequenos, que nin sequera eran conscientes de que estaban alí. Só el, o fillo de puta, sabía que estaban alí. E entón, cando chegou ó vulto tenro das recentes mamelas, apretounas e apretou o seu corpo contra o meu. Despois sentoume no banco, subiu a sotana e baixou a petrina do pantalón. Colleume a man e púxoma sobre o pene inflamado. Queimaba, sentín tanto noxo e tanto medo que decidín converterme en po. No po que lle limpaba cada sábado ós santos. Regaloume cereixas despois e díxome que non llo dixese a ninguén, se non, iría ó inferno.

Aínda hoxe son madeira e cartón. Coma os santos que enchiamos de flores os sábados pola tarde.