O CÁNTICO DA FONTE |
Amo o soño da palavra.
Para min a água e a fonte
a estrela e a fonte:
A água vestida de pedra.
Água perdida nos soportais.
Tanto siléncio.
Tanta neve.
A lua.
A praza dorme-se
pechada, muda e pedra.
A fonte está soa
e co eco da água.
A nebra sobe
suorosa e branda.
Água cai
névoa xa e pouca.
O neno dorme
soñando non despertar.
Xa a sombra
sen a noite vive.
Ouh a nudez:
Catro pombas
no corazón do inverno
A fonte é imortal
porque divindade da praza.
Unhas pedras calan outras pedras.
O inverno chora baixiño
como un neno na neve.
Caladas as campás
falan os canos
o que é de seu.
As horas descalzan-se
diante dos ollos
do neno enfermo.
Quizais soña coa luz.
Sen memória, a vida dorme.
Neva.
A fonte está na noite
soñando-nos.
Água miña ¿é que non escoitas
o murmúrio da fonte?
Son as horas que voltan
coa primavera entre as maos.
Aqui están
e ninguen é verdade.
Nesta praza anterior á imaxe
a água é un verso longo e só.
Cando e qué falará a pedra
a flor da fonte,
qué contará aos consagrados.
Dorme Novembro
en erva recollida e viño.
O vento ri e vén a présa
con água nas carnes que eu deixara.
A rua tende-me a sua man.
Relóxio tal que non vivira.
Todo vive xeito
neste non ser das pombas.
Lua nosa precipita-se primavera
na praza, pechada
e pouca
Brancas roupas sobre a água
sobre a vida perdida para sempre.
A névoa coa sua fonte
e a rua lenta e a silueta
das pombas sen horizonte.
Xa non voltarán
os deuses que aqui calan:
Cervo ou serpe ou somentes ti: Sombra
na pedra.
Que esvaras quedamente
até a palavra e regresas
aos espellos e eu contigo.
Téño-te no atardecer e na pregária.
Este é o paxaro
de cando o neno da praza buscava a sombra
e a mañá era de árvores
e o poente era de estrelas.
Esta é a campá
que se lembra do anoitecer.
Serán para non entrar á vida.
O sol desapareceu.
E a fame é máis
e a noite é máis triste.
Nen malvas náufragos
te han calar
ceo húmido.
Quen lle non quererá
ao celme do siléncio
sen luz?
Maio vai-se entre as ervas
dos primeiros tellados.
Árvores, farolas,
ceos cor escuma.
En que tempo a memória
destas ruinas