XXI |
Rente do chan unha nomada
fosforescencia no borde do cántaro
da
auga.
En Xinzo de Limia permanece por uns instantes a
inexistente lua
con
aquel seu sorriso iluminado transparente.
Curva-se o vento na noite de seda enmudece
no
Rio do Olvido, olla pasar, volve corre polas sombras dos soños
Esquezo o meu nome, memoria de soidades e son o Rei Pescador.
Chega un perfume de ervas namoradas e o que é fora e o que é
lonxe
e busco.
Ecos mudos de música como a voz da auga recén-chegada do amor
como
a soidade do deus.
Non me atrevo a avanzar nos meus pensamentos e fico imóvel .
e o
vacio e a plenitude.
As campás da chuva gravidas de tristeza despertan-me. A mañá
ao
despertar soña antes de te contemplar.
As nubes pairan brancas e pálidas son pruma de rula. Un relo
de
néboa bate o grande sosego rente á vida
pulsa o Grande Siléncio.
Chamámolo, máis non agarda o camiño, coa sua voz, recita-me
a
memoria dos dias de xullo
Fai vinte xornadas que partin, e vou camiño da Cidade de
Antioquía.
Na fonte crescen os dias e o canto da rula pousa na xanela, a lua
pura
e cinza.
A vida, a nada, a divindade é o sangue das sombras. Son
a tua
creación:
A mañá primeira: da que vexo sair unha volvoreta azul.
Ando a desandar por sempre meu o camiño.
Couso
Todas as voces, voo sen asas,
fugaces no seu ser visível.
No muro do tempo, a tua luz ten
unha ferida aberta
através da que pasan os dias os
anos. Vexo os rostros diversos
da miña idade. Vexo o meu rostro,
que non pasa,
entre os homes. Demora-se a tarde
sen rostro nas cerdeiras.
Sandiás
Imóvel baixo o Ceo de Onte, fora
de ti ou dentro, pola escada
fas descer a noite de hoxe. Unha
flor inumerável
ou transparente margarida desfolla
encima de min as suas sílabas.
Desce a noite sobre a Torre
Derrubada como nube
de pétalas negras. O camiño
extingue-se crea o siléncio.
Lagoa de Antela
Só camiño só seco fondo
lamacento. Coas miñas mans vacias
creo o pasado dunha garza parada na
Lagoa Vacia, creo o ceo
como cóncava mao e a sombra do
home.. Non ten forma
noite da Cidade Sumersa, só alma
as presenzas dormen.
Invento o futuro. Dou unha lágrima
para a tua sede.
XXII |
A mañá de Allariz vai e ven na
mañá clara do rio Arnoia.
O verán cala en mel é labio que beixa a Raiña Adormecida
e,
nas follas das árvores, a sua infancia le as letras
que este dia último de Xullo debuxa.
Recordas o que o vento borra. Lembran as flores da amendoeira
un
antigo soño, derraman sobre min as suas pétalas de neve.
Desde o teu cimo de Castelo Prohibido ollo-te e na
amapoula
do
olvido dormes.
O dia, a hora abre o seu marfil á dozura do ollar. Só te
alimentas
da
límpida luz, do nome que es ti.
O nome teu das cousas que se moven no limite e poden morrer de
non
hachar
mais luz nos teus ollos
A terra repousa tendida na infinita lonxitude da tarde dorme a
sua cor.
A tarde di-me a voces todo o que eu penso: O ceo non é o ceo
é un
ceo de porcelana azul povoada de voces,
vacias como cunchas abandonadas.
O dia reborda de luz, de sons como reborda un xarro demasiado
cheo.
Vou e veño a Xunqueira de Ambia, é vagamundo o bris
nesta quietude.
Avanzan os minutos o milenio. É dia benigno e indeciso o dia
como
de hai séculos.
A chuva volve ser brillante espello a crebar en mil que foi.
Pasa a chuva, retes-me no teu ollar transparente e vou camiño
de Ourense,
é melancólico o meu lento camiñar.
Roiriz
Xaces no vento misturas o teu
sorriso a un corpo
de profunda luz. Xa nada pode estar
escrito sen nubes:
O tempo das pombas e o Ceo Vacio de
figuras de nube..
Os meus pes pisan a coda pequena e
delgada
da existencia. Ao lonxe escoito
graves as campás.
AugasSantas
Agosto: o azul pendurado dun ceo
interminável.
A lenda como verde rio esmeralda
subsume-se no seu siléncio
o que é cor de rosa nas palavras
angosta-se. Arrastras-
me á harmonia da sombra dos vellos
castiñeiros. Auga
das Tres Fontes dan-me a beber neve
de luz na que esquecer.
Taboadela
Borran-se as pegadas das aves como
antigas secretas
inscripcións. Faladora a historia
do Pais-que-Foi, na citania
é noite de azahar que foi e será
pó cegado pola luz. Unha noite
de nascimentos recolle o verán
cunha man e na outra
dá fe do visível, máis que da
luz apenas iniciada.
XXIII |
No val o Rio Caldo, en
cada rio crece-me un perdido camiño.
Na xornada que comeza das-me a ausencia pegada á outra imaxe
da
ausencia.
Pasan brancas nubes envoltas de infinito, na que está inscrita
outra
imaxe
miña de Orfeo.
Chegan a se pousar as perdidas imaxes fugaces, volvoretas do
mencer
coa
sua primeira claridade no Regato da Corga.
Un pouco de sol indica o centro da eternidade. Ningures me dá
nada,
esta tarde rompe en chuvia.
Sinto a respiración a acompasada do siléncio, a palavra de onde
fuxir, o vacio
rumor
do vento co que ti enches o mundo, os seus intersticios
Arrastran-se enormes nubes grises, perpetuamente a se facer na
terra
adormecida.
Moves-te entre dous momentos da tua existéncia. Miña, recoñezo
a tua
voz, o espeso siléncio.
O explendor da néboa, as árvores poden ser o camiño a nos
levar.
A tremelucir a espera coa sua pel de branco lirio, un repouso
feito
de ausencia.
En intimo siléncio, non dormen a viña e a oliveira nos teus
ollos
verdes.
Inventas a vida, a sua forma decisiva exalta o branco oco, o
rostro
exangue
do dia.
En Portela de Home a luz é fonte, nen efemera nen é
imortal.
Os
miliarios son un trazo na escuridade, regresan-nos.
Un vento do sul trae as follas cargadas de memória, trae a lua
coa
que adormecer sen estrépito de sombras.
Fonte do Rouco
Abre-se a flor da noite, amañece.
Acerca-se pouco a pouco
a luz do rio. A alma antiga,
esplenden-te vento que recordo,
nomea o sen luz da memória, o xa
branco.
Volve a palavra xa encendida de
doirados cabelos.
Dura o vento un longo instante, luz
do Dispois.
Cruceiro dos baños
Está a chover na mañá alada, o
apacível rola no celeste
como a infancia para sempre tendida
e soia
na herba verde. Só oio a campá
desde Fora do Tempo
Chove sobre o canto da rula. En
siléncio a respiración da dor
na pedra tallada. Alenta o rio, de
néboa o mistério envolve.
Rio Vilameá
Veñen os dias van as estrelas nos
teus vidros, a imaxe
do siléncio, a palavra non dita.
Como papel de cometa eleva-
se a pergunta velada. Baixo os pes
doridos do camiñante a terra
do recordo. Na enramada a pergunta
velada que encerra
o ámbito. Ollo sen ver para os
teus ollos
XXIV |
Barre o vento as nuves e as suas
brancas cinzas ou memórias de seda.
Despertar da maña de Sta Comba de Bande laia-se con voz
clara
e
suave sosten-se sobre colunas.
A miña soidade ilumina-se na fiestra con celosia de marmore,
adorna
de
branca luz a miña soidade. Digo a miña verdade sua.
Unha ficción de augas esmeralda encarnadas no calado decorrer,
comigo
convive na cidade lonxana terra adentro, imovel ven.
Unha bidueira pede a voces un vento que delimite o noso ser
que
vesta de prata e azul a memoria dun vello e lonxano amigo.
Nun soño Simbad invade-me como vento deste verao, coa
nube
parte
ali onde non se pode buscar.
Existe o mundo no Soño Aquel, dorme como todos os nomes
que
ensoño, porque ao meu nome retorno ainda.
Escrito con numeros, o meu nome estremezo do meu nome
retorno
ainda.
Busco un abside cando abro os ollos e ninguén me ve e todo vi ve
na
mirada.
Parto camiño de Celanova é o vixesimo cuarto dia de
agosto.
Son ave de paso no marmore. Busco a cruz grega, o templo
romano
onde confundir o meu corpo coa Miña Sombra.
De ollos opalinos acerca-se antiquísima a Despedida.
Baños de Bande
Nesta luz o pasado e o futuro. Na
sua superficie
imóvel, tendo o meu corpo na
Memoria da Luz que me habitará.
Reina o siléncio na calada mañá.
Apaga-se a estrela.
Penso entón unha cor doirada para
o instante. Na calzada
romana, enchen-se-me os ollos de
paisaxes do pasado.
Maus
Os choupos din-me palavras leves e
teño frio na ponte des-
aparecida baixo as augas, co peso
leve do seu corpo ausente
paseo. O arqueiro coa frecha de
mañá, cara a meia noite, atravesa
a médula da Ausencia, descrebe un
arco delicadísimo,
sutil. Unha lágrima desliza-se
furtiva cara o mar.
Ponte dos Xordos
Sento-me agardo que volva a
primavera coa sua lavanda, os dous
sentamo-nos e un Siléncio Medieval
cobre-nos. Non
existiría o camiño se eu non o
dixe-se.
Nos ángulos dos meus ollos
permanece moitos dias
e moitas noites, a sombra da
estación permanece.
XXV |
No val sulcado polo rio, rodeada
polos altos e a Casa da Neve,
Celanova,
en lenta tarde de ouro de leve carmesí.
Nun intre será o son do ar, e a noite e o son da pedra.
A Soidade di o seu ser de tempo infinito. Nos ollos da libelula a
escrita
borra-se
mentres a camiño e busco.
Entre o Mosteiro e a Capela de San Miguel todo
garda siléncio,
a
nube, a luz, todo é oración e as palavras de Euridice
ainda pechadas, e esta grande soidade.
No claustro todo é sereio xúbilo da pedra. Cada hora no pasado
alonxa-se,
olla cada estación na gárgola.
A cela é branca. Na Fonte a tarde bebe do seu cano norte, é
repetido
son e
cala a sua fugacidade.
Chamo polo eterno: un rio: a tarde: un nome, e chove lentamente
neste
verso.
Ao mencer saio cara Ourense neste terceiro dia de
Setembro.
A tua voz chega é luz de mañá, tan sin corpo viaxa para
coñecer.
Vilanova das Infantas
A luz prateada desperta no arredor
da xeometrica forma,
A Torre, a historia, o siléncio da
lenda, renúncian
ao seu ser invulnerável. Trazas a
distancia entre os meus ollos
e a luz, cando os teus ollos
dormen. Nuo xa de min, revestido
da serenidade do Sen-Tempo, no
crepusculo oculto-me.
Virxe do Cristal
Rostro, alma durminte, namorada que
camiña.
No teu sorriso espello-me e vou
soñando e creo, e voume logo
contigo pola vida e creo que estou
desperto. Ollo-te
nos teus espellos, escollo o
camiño nas cousas. Quen són
si son tempo, si son o seu perdido
reverso.
Pazo dos Ribas
A noite terrenal enche-se de
volvoretas só amostra
o seu exiguo fogo, coa sua branda
eternidade. Ás veces desce
e toca e contempla as ruínas.
Minguante a lua vaga indecisa
entre grandes mensulas os ramos do
glicino dormen.
Amostra o seu aroma o sol que morre
na ameixeira.