ANSELMO E CARLOS TORNABAN DE TOMAR O SOL POLAS AFORAS campesiñas do pobo. Despois de cruzar a vía do tren por un paso a nivel, entraron nunha taberna. Había catro mesas, todas baleiras. Ocuparon unha e pediron uns vasos.
     -Ben, ¿por cantos días imos quedar en Paris? -preguntou Carlos.
     Anselmo encolleu os ombros.
     -Xa veremos -dixo.
     Carlos falou, por enésima vez, do engado que sempre tivera para el Paris, do moito que sempre cobizara visitalo.
     Pasaba Carlos os días bebendo ata as tantas da noite. Cantaba moi ben e era un rapaz espilido e ousado, pero déralle por renunciar a todo proxecto, a toda viaxe, a todo cambio de horizontes, mentres que non arranxase a boca e puxese dentes postizos. E non os daba postos por centos de causas. O certo é que, sen o par de dentes que lle caeran, figurábase un apestado, un ser impresentable, e que precisara do influxo de Anselmo para superar aquela teima, aquel complexo.
     -¿Que tal recordo gardas ti da túa chegada a Paris?
     Ben seguro, Carlos imaxinaba de anteman a resposta de Anselmo, pois xa este lle tiña contado algo da súa breve estancia en Paris, antes de ir a Londres.
     -Non tan bo como da miña chegada a Londres -díxolle agora Anselmo, por variar.
     Entrara por vez primeira en Victoria Station polo serán. Fora un día soleado e tranquilo. O ceo aínda estaba azul. Anselmo fora o derradeiro en baixar do tren. Chegaba case sen diñeiro, case sen inglés e sen coñecer a ninguén. Decidira pasear polo andén, en canto que non discorrese nada razoable e gratis que facer. Supetamente, viu que cara a el camiñaba un rapaz loiro. Era inglés. Despois de lle pedir timidamente disculpas, amosoulle unha foto "tamaño carnet". Quería saber se, de casualidade, Anselmo era o da foto. Anselmo mirou para a foto e comprobou que o retratado era outro.
     -Non. Eu non son -tratou de dicir en inglés.
     O rapaz volveulle pedir disculpas e gardou a foto.
     Dixo -Anselmo pouco a pouco fórao entendendo- que no tren aquel debería ter chegado un español que el quería recibir. Traía para identificalo a foto.
     Anselmo escoitouno atentamente, para logo preguntarlle se sabia de algún hotel barato.
     Quizais por sentir a necesidade de que o traballo que asumira de ir a estación fose útil de algunha maneira, o rapaz inglés aquel portouse como un irmán con Anselmo. Despois de o convidar a un té, buscoulle por teléfono unha pensión barata, tipo bed and breakfast, e mesmo tratou de proporcionarlle o primeiro emprego.



     ASÍ QUE remataron os vasos, saíron. Aos poucos pasos, na rúa, parounos un amigo que era mestre, anque non exercía.
     -¿Cando marchades?
     -O martes -dixo Carlos.
     Carlos xa non pensaba namais que na viaxe. Estaba como un pequeno en vésperas dun regalo anunciado. Había nel como unha sinxeleza aloucada pola cal acollía sempre con entusiasmo tódalas ideas e proposicións que non se aviñesen co habitual. Era por aquilo polo que máis Anselmo simpatizaba con el. Aínda que, a dicir verdade, xa non era Anselmo capaz de compartir un entusiasmo coma o do seu amigo.
     -Non te afás aqui, ¿non é verdade? -preguntoulle o mestre a Anselmo.
     -¿Eu? ¿Por que non?
     Mal non estaba, despois de todo. De todas maneiras, a súa "vida nova", a súa humilde posición na granxa, tiña máis de burocrática que de bucólica. Outra novidade era que deixara barba, mais xa estaba canso dela. O certo e que quería marchar. Necesitaba, malia todo, arbitrariamente romper con aquela vida de boa orde aparente. Quería marchar. Tamén Artemio e Ruibal marcharan. Tiña noticias, aínda que moi indirectas, de que Ruibal marchara para Islandia. De Africa a Islandia: que espléndido cotraste.
     -¿A onde ides, para Francia?
     -Se cadra si.
     O mestre formuloulles aínda outra pregunta: se contaban con algún traballo.
     -¡Pchs! Washing up. Lavar pratos.
     Miraba para eles o mestre como se estivese dediante de dous tolos, polo que automaticamente Anselmo meteuno na masa dos vulgares.
     Reemprenderon, o mestre, Anselmo e Carlos, o camiño.



     NUN MOMENTO calquera podia se desencadear unha conflagración atómica universal. Podía todo pasar, podia todo cambiar, nun momento calquera.
     Á porta dunha ferretería, dous labregos falaban do tempo. Que absurdamente lonxe dos labregos estaban, cavilou Anselmo. Menos mal que aínda podía pasar por diante deles sen encherse dun sentimento demasiado violento de culpabilidade ou de vergoña. Polo menos, el non contribuía a impoñerlles outra lingua.
     O mestre fixo eco da conversa dos labregos.
     -Vai chover -anunciou.
     Efectivamente, pola parte sur do ceo xurdían brancas nubes aínda velaíñas, lene gasa neboenta. Tamén o vento viña do sur. Rematábase o bo tempo.
     -Que chova -comentou Carlos.
     Que chova. Era unha boa frase, díxose Anselmo.