Ollade a ese home que bota os pementos na tixola co aceite fervendo. Os pementos rifan con el e esborrifan pingas escaldantes, obrigándoo a afastarse dos lumes da cociña económica. Senta no escano que algún día aturou o peso de seis persoas, da familia numerosa dispersada polos anos (tres irmaos batendo a chanca polo mundo e os pais no túmulo do campo santo), e repasa os anuncios dun xornal atrasado varios días. Inserira os seus sinais de identidade durante catro semanas seguidas: Cabaleiro de respeito, corenta e oito ben levados, desexa coñecer muller disposta a formar familia e a morar en abastada propiedade rural. Non tivera contestación. O capital herdado en cualidade de primoxénito con mellora de nada vale nos tempos correntes, denigradores do xénero pastoril. As féminas contemporáneas, mesmo se acaban de chegar de Lagos pra ser exploradas en bordel mafioso, considéranse venturosas con tal de non tratar con bois e demais armentío. A diferencia de Pasiphae, nunca copularán co xuvenco níveo. A maior escarño da poesía bucólica, nin sequera aturan ó Pastor, pra canto máis ó touro branco. O Cabaleiro de Respeito de Corenta e Oito Ben Levados suspeita, inclusive, que as raparigas citadinas trousarían de noxo se, en lugar de carne de ternera, tivesen que mougar bife de xuvenca. Todo por causa do Vaticano II, que proscribiu o latín na liturxia, estendendo un cobertor de ignorancia etimolóxica.
     Cando o Primoxénito con Mellora baixa -de pascuas en ramos- á vila domingueira por botar unhas pezas na discoteca, ha de enxagoar a boca e evitar palabras como año (agnus) ou xuvenco (iuvencus) porque ningunha danzarina leu a Virxilio. Todas Ile apoñen esas palabras feas ó brutamontes que pretende raptalas e escondelas na serra. Nin sequera as tranquiliza cando discursea sobre novas técnicas pra combater as endemias do gando, anque critique as maxias paifocas dos antepasados, que arrincaban o torrón onde a vaca calcara as pegadas, queimándoo na lareira e pensando que así sandaban o pesuño doente.
     Dunha ocasión visitouno o abade e, coa mellor intención (pretendía aforrarlle masturbaciós) sentenciou:
     -Non é bo que o home estea sé. Unha viaxe a Cuba sáeche por 120.000 pesetas. Vaite alá, non sexas burro.
     Estivo vai non vai, pero desanimouno o inverno montañés. Ó que chegan os fríos á aldea de Vilar de Poldras, ata as galiñas baixan o rabo; ¡que non baixaría unha mulata afeita á raxeira perenne! Seguiu facendo paciencias solitarias coas cartas, vendo televisión e inseminando vacas. A este nível (vacún) realiza o programa da revolución sexual dos sesenta, o ideal do sexo sen penetración, anque tamén é certo que os xatos nados de touro érguense e maman antes cós fillos da seringa. En honra do Mellorado cómpre esclarecer que xamais sucumbiu á zoofilia.
     Comeu os pementos rente ó rabo, sen perdoar nin a gra, e enguliu un neto de tinto importado da ribeira beneficiado con gasosa. Encanto mollaba unha sopa no aceite areoso, mastigando sal, cavilou en pasar o tempo ata o entardecer, cando os tabaos perden forza e se pon boa hora pra botar a facenda ós pastos. O verao e o trrr, trrr...dos grilos casemente pedían durmir unha sesta. Dirixiuse ó cuarto e ficou estacado onda a cama. Non Ile tiraba o xergón, de modo que apañou o pequeno magnetófono da mesiña de noite e saíu ó bochorno do corredor. Deulle unhos graos de centeo ás dúas rulas da gaiola pendurada no estendal da roupa e premeu o botón do aparato.
     Tu sei per me la più bela del mondo, agarimou o cantor, e púxose colorada a roseira do cantiño do curral. As rulas rechonchudas non se daban entre elas, pelexaban polo centeo. Tamén el antipatizaba coas táboas do piso do corredor e decidiu procurar sombra máis fofa. Guiouse pola esteira dun avión que sinalaba cara ó fondo do lugar. Seguiu o rastro de fume endeica unha tapada con mazairas, por tras da casa do Requené, e avantou ovalado, sen reparar nun ourizo que de milagre se librou da trepa. Felicitábase pola salvación do bicho cando o estremeceu a voz da muller deitada na herba escurecida polas árbores da horta.
     -iOlla que! Seica vés ás mazás, á competencia co ourizo-cacho.
     Parece que na India precolonial se contaban trescentas castes de arroz. Na cortiña do Requené, malia a mundialización da golden, había camoesas, campaneiras e reinetas, por parte das mazás bicudas decolgadas no peito da muller espida.
     A Eusenda está tola, e iso dispensa de maiores explicaciós. Con todo, a señora do Requené ilustra a calquera que Ile pregunte:
     -Pasoume un caso. Sendo nena, montei un día coa mamá no telladiño do coche de liña. Viñamos da capital, créome que era pala feira do dazasete e non había asento libre dentro. No teito viaxabamos tres ou catro persoas e unha caixa dos mortos. Batiamos os dentes. Caía unha rociadela fresca e non parou de merar ata pasarmos tres lugares. Daquela retirouse a tampa da caixa e asomou unha mao coa palma pra riba. E vaise o morto e demanda: ¿Parou de chover? Eu boteime do coche abaixo. Pra matarme. Levei un golpe na cabeza que me deixou atarantada. Nunca ben quedei.
     Eusenda xa non é unha nena. Ten cincuenta e oito anos a turrarlle dos seos, secuelas de tres partos decruándolle o ventre -os frutos emigraron a Barcelona- e nádegas erosionadas pola idade. O Cabaleiro de Respeito ve en toda esta oroxenia Alpes e Picos de Europa, montes fitos de pregamento xove. De acharse en solsticio carcoal, entoaría a panxoliña ¿Que Ile direi a esta linda pastora?
     Espiu as calzas de dril cinsento e o pseudo-Lacoste de lagarto molar. A pastora estendeu unha mao con freces pequeniñas, das que inzan nas sebes. Ofrendas que veñen de lonxíncuas dinastías exipcias: Nefertiti cometendo a Amenofis coa raíz afrodisíaca da mandrágora. Correu a fita da casette e sacouna a bailar no seu corte favorito: Tengo ganas de bailar el nuevo compás; y todos cuando me ven pasar: ¿chica adónde vas?; me voy a bailar, el bayooón... As solas dos catro pés -dous de gato con botas, dous inchados pola mala circulación- pisaban no panasco estremecido de viñosas soaxes e purísimas margaridas. As maos do Cabaleiro de Corenta e Oito Ben Levados circulaban polas veigas, desde a regaña á nuca, seguindo o fío do lombo que tremaba mesmo cando a danza os arredaba das mazairas, expoñéndoos ás lanceiras de sol. E amasaban cartolos pintados pola sombra das follas, peles amantes de felino. "Hoxe arrebóllote porque te arrebollo", pensou, levado da serpe que asaltaba o niño de pega de ásperas cerdas. Eses golpes baixos enchíano de malicia.
     O plof plof dunha mazá caída alentou a tentación. Eusenda afeixouno en brazos frescos con sabor acedeiro de ensalada invernal. Ciao! Ciao!, bambina, un bacio ancora... A muller bicaba á moda antiga, cos beizos apertados e retorcendo o peteiro contra a outra boca, como torno de lagar.
     O Cantor de San Remo derreteuse, a súa luxuria ficou reducida a ínfimo torrisco, e deixouse asolagar por enchentes de efusión sentimental. Prometeuse que, nun próximo encontro, acudiría cun agasallo. Talvez a Eusenda apreciase a Artemisa Cazadora que tiña sobre o tapete que cubría o televisor, unha figura de escaiola mercada a un feirante na romaría de Santa Ouxea (Toda ella basada en la mitología griega, certificara o mercadeiro). Acariñoulle o cabelo de frebas brancas, desprendendo ó cardalo con dedos duros, miméticos dos dentes do angazo, un leve olor a fiúncho.
     -¡Estades como queredes! -a voz do Requené, baixiña, desconforme co ranxer do poxigo da porta que acaba de abrir.
     Modugno pensa "Estou coa pixa na auga", pero afástase da muller cun brinco e un chío de gavota. E o seu instrumento, ata ese instante capaz de rivalizar co do xuvenco de Pasiphae, enguruñase en mínima e conturbada expresión. Mesmo se tapa as partes nun edénico xesto de pudor.
     -¡Estamos coronando! -retrucou Eusenda, e reatou a danza cantaruxando a dúo co magnetófono-: Quando dico che ti amo...
     O patrucio tiña á súa esposa en grande estimación. Sacou do peto un saquete de picadura e enrolou un cigarro coa mortalla dun papel de fumar.