“as  prazas  deshabitadas  como  antesalas  sen  límite  só
esas dovelas  no coágulo da lúa carias talvez lápidas
quebradas e antigas xambas como cádavos en ruína
imprecisa  harpexo  de  restos  aló  na  embocadura
última  da  planicie  que  a mirada fai continua até o
océano onde estabamos...”                                   

Isto escribías.