Cando as primeiras voces humildes resucitaban a cidade, xa Xabier estaba a esculturar o recordo preciso de Luísa, esa madrileña de trece anos que veraneaba en Baiona e que os antollos do azar puxera no seu camiño; unha rapaza extrovertida que viña a compensar a súa timidez enfermiza. Fora ela, en efecto, a que tomara a iniciativa e a que argallara a estratexia para quedaren a soas, por tras do castelo. E fora ela tamén a que despois o acompañou ao autobús que o trouxo de volta a Vigo, ensumido nese fume melancólico do primeiro amor.
     Xabier asomou á fiestra e puido comprobar cómo, agachadas no vento cantareiro do peirao, viñan as nubes e o presaxio negro de que a súa cita podía perigar porque a súa nai non iría daquela á praia.
     Estivo toda a mañá transtornado, cobizando o sol e tecendo esperanzas dunha melloría que non chegou. Así que, armado dunha afouteza allea que lle emprestaba o amor, Xabier esperou a que a súa nai pegase a súa cabezada regulamentaria diante do televisor e entrou na cociña con mañas de ladrón; alí furtou as duascentas pesetas que sufragarían a súa primeira cita e saíu á rúa vestido cunha chaqueta do seu irmao maior e un paquete de Fortuna sen encetar.
     Como nunca collera o autobús el só -sempre o facía canda a súa nai-, tiña a impresión de que se estaba a tramitar un ritual que acreditaría a súa adolescencia diante de si mesmo. Pero xa cando nas Travesas subiu os banzos e deu os vinte pesos do billete a un conductor con cara de poucos amigos, un tremor naceulle no peito. Por riba, no fondo do autobús estouraban as voces desacougadas dun fato de mozos con fasquía de gamberros.
     Xabier sentou e quixo pensar en Luísa, no líquido da súa ollada azul, no cheiro exacto da súa presencia pepereta, na fluidez adulta das súas mans brancas, mais as voces de atrás ardían en arrotos e palabras carnosas que envelenaban a un conductor que, de primeiras, xuramentaba polo baixo e, ao final, rematou repasando en aturuxos compulsivos a árbore xenealóxica daqueles preas que fozaban no timbre e obrigaban ao autobús, como un animal malhumorado, a se deter en todas as paradas.
     Temeroso de que aquela turba de maleducados reparasen nel, Xabier non se mexía no asento e suaba, cun vapor pavoroso, case místico, dentro do traxe largacío do seu irmao. O coitado ao máis que se atrevía era a mirar de esguello para o puzzle da paisaxe gris, esfarelada coas primeiras pingas da chuvia agoirada. Xabier fixo mentes de que el era, no medio do autobús e da refrega verbal, a rede dun partido de tenis onde rivalizaban o conductor e a chulería dos mozos, e onde as pelotas eran aqueles insultos que, como esgarros, paseaban as bocas dun cabo ao outro. Xabier estaba tan asustado que, nada máis ver a Ramallosa e aínda sabedor de que restaban cinco quilómetros para chegaren a Baiona, púxose de pé e escoitou a detonación do timbre con tal terror que, empurrado polo metal da ollada do conductor e das gargalladas xordas dos gamberros, apeitou coas culpas alleas e apeouse nesa parada que aínda non era a súa.
     Por tras do castelo de Baiona, Luísa agardaba cun paraugas azul, mais, como Xabier non foi quen de cubrir ese treito de cinco quilómetros en menos de media hora, ela, cansa da espera, marchou fungando para a casa e non puido ver a imaxe patética do seu amoriño que chegaba tarde á cita, enchoupado de suor e chuvia, coa outra moeda de vinte pesos tatuada no puño apertado, consciente de que a precisaría para volver a Vigo nese estarrecedor animal chamado autobús.