Espiral Maior propón para ler este verán catro poetas
Xela Arias regresa tras sete anos de silencio xunto a Kruckenberg, Marta Dacosta e Antía Otero
maré\Santiago
Poetas cunha traxectoria consolidada desde hai anos, como María do Carme Kruckenberg, e poetas que teñen por vez primeira o seu contacto cos lectores, como Antía Otero, compoñen a aposta de Espiral Maior para este verán, con catro títulos que teñen en común o seren todos eles escritos por mulleres e marcaren catro liñas formais distintas de indagación no verso.
Considerada, nestes momentos, como a máis importante colección de poesía das últimas décadas en Galicia, Espiral Maior abre a súa proposta estival con Intempériome, o regreso de Xela Arias (Lugo, 1962) ás librerías, tras sete anos de silencio que agora se converten nun libro de pequenos poemas, marcados pola transparencia expresiva e un abano temático que revisa as fantasmas íntimas e cotiás.
A emoción, protagonista do último libro de Kruckenberg\
María do Carme Kruckenberg (Vigo, 1926) chega ó número catorce dos seus poemarios publicados con Lembranzas de beleza triste, un libro no que esta poeta dos anos escuros reflexiona sobre o paso do tempo, os recordos, a inesgotable ansia de amar ou a necesidade de non renunciar nunca á vida. "Non bastan as palabras que te deixan / fermosamente dolorida, / é preciso o intercambio de saliva / onde se estrelan os zumes que ruben / ata o delirio da fantasía'', escribe María do Carme Kruckenberg nun dos seus últimos poemas.
As amantes de Hamlet é o título que elixiu Marta Dacosta para un poemario que afonda na liña tracexada por esta autora desque, en 1998, publicou Pel de ameixa: a muller como icona e inspiración, como rebeldía e como reivindicación. Un libro poboado por numerosas heroínas anónimas pero tamén polos grandes nomes que marcan boa parte da mítica clásica contemporánea na lírica galega: Penélope ou Ofelia.
A proposta de Espiral Maior péchase co debut de Antía Otero unha poeta nacida na Estrada en 1982 que se presenta ó gran público con O son da xordeira, unha peripecia formal que á poeta lle permite tocar a vida cotiá desde unha postura na que a realidade é sombriza e, ó mesmo tempo, misteriosa, enigmática, punxente.