DA HÚMIDA PALABRA Nin sequera as bandadas de mazaricos mortos —nestes anos de viaxe do transcorrer das follas, no batexar dos sures contra as mofentas portas, no escintilar da lúa que arregoa entre os golfos— arfaron o remorso luído polas rochas. Do pé do muño herdamos a crecenza, o sobordo do tombo, das gaivotas o medo. Cobizounos, á volta do recanto, vestida de orfandade, a mornaseira, para tirafondearnos ante os bordos coma se esta xamais tivese dono. Bardante o curricacho —por non poder tatuarse nas ás as isobaras do aire escoler sen chuvia e proclamar ó vento a aldraxe do sextante cando tras da almadraba ecoárase a penumbra— souberamos que os náufragos xurdiran na escoaxe. Acoderar de versos naquel porto tenrura o lene balbucido do devalo... horas murchas que logo han embocar na umbría escuridade do pretérito, ¿acaso nel ultímanse as húmidas palabras?... Cadeeira mordaz que dexergades. Onda as ondas... Recordo polas pólas fragrantes o gabear frenético das sombras; escoitounas renxer a randeeira contra as contras do cárcere que de por si arrostraren se se achegase tarde a tarde que acenderon os bergantíns noutrora. CADERNO DE BITÁCORA Caderno de bitácora, trinta de xuño, asoalla na incerteza de estarmos na situación exacta, no norte verdadeiro sen temón que comande o pailebote branco que emerxe ineluctábel no cuadrante insubmiso deste verán que tarda... Cada milla na carta ansiaba a liberdade na procura dun vento que nos fora propicio. Armamos os trinquetes cuarteando os velames rumbo ás illas que un día soñaramos ó abrigo daquel verde arquipélago que amnistiaba a voráxine. Connosco o chapuzar dun arroaz ferido, argana de cristal de roteiros prohibidos... mentres ti, forte nó, trincabas as escotas; relingas de coral nun íntimo laído en pálida nudez da anónima obra morta. Compartimos a sede da resaca da costa que dá de cara, cando calquera brisa arrecia, ó estribor desgonzado que nos baleira a boca nun golsar persistente, rescaldo da ciavoga que, ós poucos, vai queimando a nosa adolescencia. Cedo zarpara a nave con toda a súa tardanza cos pañois ateigados de soño que trouxeran os primeiros argazos das últimas mareas cando o peirao (recordo) decote se arredaba deixando tras de si o cheiro da carena. CONTRA OS ROSMÓNS FERRETES Óuzoas recalar sempre coas ás rifadas grallándolle á raxor para espelir envergues, de catro a catro asir, —«¡corvais!»—, as badaladas destas campás que, á vez, resoan nos espeques do corazón, soltar, dunha muller, amarras. Danme de couso, aquén, do delator abrente, aréanme co sal que atrás deixou o nordeste, salfírenme de azul voraz que relasquea que bate canda o sur contra os rosmóns ferretes que atesouran, rizar, as ilusións, as velas. Entaboáronse en min antes que o sol morrera co sesgo sedelar do vendaval enriba para ardorar a dor, xusto, ó estribor da esteira. Onde queira que o ron desta augación estea hanno vir, asentar, somorgullar..., carlingas. ¿Por que, ...de acharme só co botaló, me espides se nisto que hei vencer apenas son fatiga?, ¿por que, da extenuación que os espineis afirman nese éxodo abisal da estrelamar saínte, ides iscando, orzar, imposicións, cinguidas? ¡Rutías espirais, por Deus, contradicídeme!, ¡fuxide coas cancións que entoan os orinques malia que se ergan vas ó escapular as abras! ¡Convosco espalmarei o casco gris da calma de zozobrar, caer cara a babor, a piques! COMO ARTE DE DERIVA Fóronnola usurpando, somnámbula, nestroutra... Daquela, o gavoteiro, soía ensimesmarse; co devir das goldrías mesturala entre as notas de díeses convulsas, de descorzoadas claves, por tripular, ó pélago,... alba de auga salmoira. Corre o mar. Os salseiros salfiren cabrestantes, bulárcamas confusas, fementidos codastes e a abordaxe involuta (pentagrama)... das cómplices tarrafas desnortadas, de poutelas, na canle, coma un lobo, arremete... solféxalles a morte. Apenas si recobro, dos demais, o remolque e houbera apariguarme como arte de deriva —naquela auga leiteira que caldexara o norte— ós vellos cuncharedos submersos nos acordes da mesta latitude varada onda a avreguía. Dado que todo é cope gañe o pano que gañe facerme largadura, ¿hame curtir a vida? Dado que, en vilo, xoezo, ¿merezo ouvir derriba? Sempre serei quen son roturando mareaxes, o mesmo caldeirón da mesma sinfonía. Outravolta percorro a cidadela ambaxe en que, ogallá, os coitelos se ceguen coa frialdade dos estrames. ¡Roubárnolos, sequera, cando a Moa do Pindo nos pertenza!, ¡cando o bater das contras contradigan a música dos cornos asemade! |