| I. Os dedos permanecen impregnados de cada pluma De cada gota de tinta que tingue o pensamento Cos soños que son lembranzas, desexos, Estigma na sensibilidade de padal Degustando froitos doces e cheos de zume de muller Vibrante como folla no vento. De cada cidade agroma o aroma dun misterio Oculto no pasado de cada rúa, De cada ollada na fiestra de cada edificio, De cada ser que camiña e coa súa presencia fai Que os muros cobren vida E falen co silencio dos símbolos Das batallas que murcharon as súas cores E avellentaron as súas formas. E con este testemuño de ancián resignado Adormecen os meniños Que deberán marcar as paredes da historia co seu destino Descuberto, improvisado, Escollido de entre as baldosas e as pedras De todos os camiños que ofrece a cidade. II. Sería quen de comerte Para atopar debaixo da túa pel A carne doce da liberdade, Pero son os teus dentes de réptil Os que amiazan a miña pel inocente; Dentes de anos de disparos Que acalaron multitudes. Es ti cidade a que aculula sentimentos Entre o granito de cada edificio, e no asfalto das estradas os berros dos que tentaron descubrirte. III. Onde as pedras rematan Unha nova conexión coas nubes Reclama como seu o idioma das flores, dos paxaros nun insospeitado océano onde afogan as aloucadas conversas das multitudes, onde o tempo é máis lento, pero o seu dano perdura con máis intensidade. IV. A declamación na cidade... Non escoitada tras moitos esforzos, Pese ao grande foro que enche os suburbios da conciencia común, As magníficas palabras e o idealismo absurdo como os pedazos de comida que permanecen entre os dentes, sempre están en boca de todos. E aínda así, A cidade ten ese aquel de putanada filosofal Que fai que nos acheguemos unha miguiña á inspiración, Creando e desfacendo un pouco en cada palabra á cidade. V. A cidade en xeral, Con ese nome de muller Parece ostentar todas as fermosas formas, A suavidade característica que suscita O desexo de permanencia no escuro dinamismo da intimidade. Nada máis lonxe e perto da verdade como a mentira, Que na cidade é tan habitual como obviada e asumida. E alén das murallas As circunstancias obligan a mentir Aínda con máis contundencia. No idealismo do espacio rural A cidade está presente como nunha persecución, En disputas e conversas amigables, Na ansia do traballo do común dos mortais, O problema sempre está nun pedazo de asfalto. VI. E cando a vida chora Na cidade faise o silencio; Todo vai máis devagar Harmonizado co son das pingas de auga Na canción do inverno. Nese claro-escuro O ambiente énchese de amarga inspiración Da soidade E ate na quentura preta dos interiores Fálase amodo E bríndase sen facer moito énfase nas palabras. Neses tempos A cidade observa calada As migracións interiores dos pausados amores racionais Abandonados da paixón doutras quenturas, Mentres falan cos beizos mollados Compartindo a mesma sabia. VII. A forma da cidade pérdese Na memoria das viaxes revividas polo subconsciente Ate que da nada xurde unha nova e máis fermosa Como ollos que separan as pálpebras Despois do doce repouso. En cada mapa do recordo Son os ollos da miña terra Os que me indican o camiño. VIII. E no estar e non estar A urbe vai perdendo contraste E todo faise homoxeneo Con pequenas luces que escintilan Lembrándonos ás estrelas nun ceo escuro. IX. Sylvia Plath Unha nena Uns ollos moi abertos perdidos no horizonte, Unhas mans tensas Suxeitando un globo que medra fronte ao seu rostro Na sombra dunha cidade que é como un país Incapaz de comprender o aire que enche o mundo. O gas que inspira Fai estoupar os sacos de pó Que viron medrar a Lúa e o Teixo Recollendo amoras. X. Nos vinte poemas que dediquei á vida Descubrín un nome de muller en cada verso Que me fixo lembrar que o aire enche aínda os meus pulmóns E o corazón da vida ao meu corpo. XI.
O amor pérdese ás veces na cidade
Lonxe da urbe |