"Pantalón de campá en cheviot gris marcando cacha. Zapatos de plataforma Tom Jones. Para burlar a pouca estatura, nótase ben. Camisa alba medio transparente, de solapas longas, moi abertas, escarranchadas até preto dos ombreiros. Cinto de coiro ancho con enorme fivela prateada. Nela pon Texas, en cursiva, enlazando letras de ferro a remedo das cordas cowboy. Chaleco marrón de punto, moi curto, até o embigo, decote por enriba do cinto, cun pequeno E, tamén en cursiva, bordado en amarelo sobre o corazón. Pano de man floreado, moi chión, ao pescozo. Paquete de Winston de batea no brazo, metido entre camisa e pel. Mecheiro Zippo chisqueirando na man dereita. Pelo longo, moi rizado, ao afro, sempre. Tintinante chaveiro con áncora asomando polo peto dereito do pantalón. Ford Fiesta do trinque, da cor da camiseta do Celta, aparcado á porta do bar. No teito do coche a longa e flexible antena da emisora. A carteira chea, sobardando no peto de atrás do pantalón.
Así eras ti, Elías. Estarías para facer os vinte e oito anos se non foses morrer dentro dunhas horas. Cumpriríalos mañá mesmo, pero para ti xa non queda mañá ningún. Alí estabas ti, entrando na Cafetería A Xaula de Caldas. No luminoso do bar, fosilizada en neón dentro dunha gaiola, unha muller con minifaldra baila ao yeyé. Sentas nun taburete de escai e pides o teu Gin Tónic. Míralo ben, abanéalo na man, coma un fetiche de burbullas para o camiño, para o asunto que tes entre mans. Tárdache Carliños, coma sempre, a puta moto debeu fallarlle outra vez. Hoxe pode ser un gran día. Ademais hoxe estás de estrea. Por fin valeuche o anel. Non o usaras nunca en público aínda. Nen sequera O Afanado soubo nunca que o tiñas. Non fose reclamarcho. Pero é ben difícil que sospeite agora de onde o quitaches, daquela man coa que Carliños xogara a facer de caníbal. Agora lócelo ti no dedo, co emblema da Lexión rescintilando á luz neónida do bar. As rapazas estarán mirándocho. Co que brilla, iso é seguro. A cada pouco sácalo, disimuladamente, e comprobas como a marca alba que deixa no teu dedo vai recuperando axiñamente o ton da vida que a man contraria testemuña. Mándaslle dous grolos de Gin Tónic ao peito. Érgueste, co vaso sempre sostido entre tres dedos, e andas engorde até o tocadiscos de moedas. Vas prender un Winston co teu Zippo da Pedra de Vigo, pero decátaste de que agora tamén hai xa outro grupiño de mociñas no local, están case á túa beira. ¿Mirarante? Mirarán, ¡carallo se non te van mirar! Levas tamén o paquete de More no seo da camisa. Mellor fumar dese, así seguro que as tipas se fixan en ti. Xa virá algunha delas a pedirche un. Ti nin miralas. Botas un peso no tocadiscos. Méteslle unha profunda calada ao longo e afinado pitillo mouro. Escolles canción de vagar, expulsando o fume. Premes a tecla cun súpeto toque que ecoa fachendoso. Axiña estala, eléctrico, libremente, o Smoke on the water. Todo estaba perfecto. O tempo ao teu favor, parecía. Proxectos de fume danzando no aire. Saen dos teus beizos en maiúsculas Os, onomatopeas do porvir, abraios que se volven brétema. A medida que reptan cenitalmente na atmosfera do local van deitándose en cursivas caprichosas até rematar esvaéndose no rebumbio da Xaula, como ilusións disipadas na aparente realidade.
¿A que hora vai volver o futuro?

     A cor celeste do Ford Fiesta rachando a estrea de brillos do abrente, lanzado pola Alto das Estivadas abaixo. Son mozos, a morte pícalles no motor, gustan do seu bruar. A Elías o seu Fiesta seméllalle a dianteira do Celta penetrando na área rival nun torrente de pernas e caneos. Un vulto diante súa. Un enorme gardametas tapando a portería. Baixaban a segunda. Unha besta brava co seu potriño cruzando a estrada. Intenta caneala pero a estrada está mollada, sobre o asfalto relocen as manchas de aceite ciscadas polos camións no titánico esforzo de escalar As Estivadas. Na brusca manobra Elías perde totalmente o control do vehículo. Sente o volante do coche coma un balón de praia enorme, imparable na praia do anuncio de Nivea contra o que vai bater. Foi coma se quixese deter o sol. Xiran, son un trompo, son o mundo ao redor de si mesmos, son un planeta miserable circunvalando unha xigantesca mala estrela. Todo estaba dito, un estourido, un nimio meteoro apagándose contra a dura sombra deste mundo.

Fragmentos de "Soberano".

     "A irmanciña de Andrés enterraríase ás catro e media, só se roga unha oración pola súa alma, nunha esquela recuncha, nimia; sería por mor da última hora en que se produciu o óbito, deduce o mestre, a morte non avisa, vén cando lle peta, e incluso colle os da funeraria pouco espertos; debe ser por culpa disto polo que da moderna industria mortuoria desconfía sumamente Florentino, o carpinteiro das Baladas, home previsor onde os haxa; xa ten armados os cadaleitos para a muller, para a filla e para si mesmo; urdiuno unha noite de borracheira e de nefastos pesadelos; no medio do sono ergueuse, espectral, automatamente, e deulle por medirse de arriba a abaixo, e logo, caladiño, estarricándoas a modiño na cama sen chegar a espartalas, púxose a cubicar tamén os dormidos corpos da costela e mais da filla; pola mañá cediño xa andaba cagando virutas argallando a confección das tres caixas; era por se acaso, había que ir aviando o propio enterro e o dos seres máis queridos, ante a inevitable sorpresa do deceso débese estar sempre atento e preparado, por iso colocou a tríada de ataúdes no alpendre, xa á man. Namais morrer e meterse dentro, todo á unha. Mira que os mortos non che andan, Florentino. Bo, ben se me entende, xustifica o carpinteiro, arrimado contra o mostrador da taberna de Saladina, no gume desa trompa tan de seu que, por algunha estraña forza, xamais desampara a Florentino, nin do sentido do equilibrio nin do da prosodia, sempre teso e elocuente coma rocha no gume dun cantil. Alí, de punta, sinalando o ceo, como naves á espera de zarpar cara ao alén coa súa carga de esperanzas ?cada cal á medida de cadaquén, os féretros á medida dos tres corpos, a esperanza é mellor que cada un valore a súa na balanza da propia fe-, os tres cadaleitos no alpendre, exhibidos aí mesmo, fronte á casa onde habitan o mestre e mais a mestra nacionais da parroquia; emporiso, por moi mal que lles preste a don Amancio e mais á dona espertaren cada mañá con esa miraxe funesta tras a ventá do tálamo, ben consciente é o mestre de que o fenecer chega así, como un rumor, leve moumeo dun apuntador de teatro que, tras o telón da noite, pronuncia a palabra morte, apagando para sempre a cálida acción aínda en cerne do único fillo que tiveran, ¡seu pobre Amanciño!; que el de dramas aínda pouco, ou quizais nada, podía entender; para el o grande teatro do mundo limitábase a corricar xogando ás agachadelas; así andaría aquela noite, escondido entre o mesto liñal das sabas sen intuír sequera que era a morte quen apandaba na noitebra, que a parca fóiselle achegando, silandeira, docemente, e, sobre o seu semblante dormido, arredou o cobertor da vida pronunciando de golpe o seu nome: ¡Amanciño!, e logo moumeoulle: ¡Morto!, e el unicamente puido entender: ¡Collido!

Fragmento de "Soberano"