Veño ao lugar onde o río semella ser xa do mar, onde o río é aínda grande río de pálida prata empardecida.

Veño traer o respecto meu e das escritoras e escritores aos mártires da liberdade, tamén galegos e galegas, fillos e netas de galegos.

Percorro en silencio o muro da memoria de mozos e mozas na flor da idade, un rapaz de quince anos, mentres xogan meniños da mao do pai na relva. Lonxincuos sons do día a día, do traballo. A vida percute na pedra, insculpe os seus Nomes de ausentes. 

Unha e mais outra e outra as fotografías dos desaparecidos que ficaron inmortalizados na súa eterna xuventude.

No río unha escultura que está a piques de se afundir cos pés atados polo cemento. No seu inestable aboiar, o río  lembra coas súas ondas breves. Esvara a tona da tarde un corvo mariño.
O helicóptero sobrevoa estrondosamente sinistro o lugar.  As algas aboian coma rosas deitadas aos afogados.

Cesáreo Sánchez Iglesias, presidente da AELG